Is verdriet nodig om ons zelf te leren kennen?

Emotie`s moeten soms ons lichaam verlaten.
Dat kan door uiten van vreugde of verdriet.
Doel is dat het opluchting geeft en stress verminderd.

Niet alleen verdriet maar ook liefde kan stress opleveren.

Alle emoties zijn nodig om ons zelf te leren kennen. Maar niet alleen wijzelf, ook anderen leren ons kennen door onze emoties. Mensen die nooit emoties tonen, (be)leven niet.

Verdriet is net als iedere emotie nodig om te kunnen relativeren en te kunnen loslaten. Door te voelen kun je het plaatsen en daar wordt je wijzer van.

Verdriet maakt de mens inderdaad wie hij is. Dat is eigenlijk ook de functie van verdriet. Verdriet kan je mede vormen. Immers, als je verdriet hebt, maak je kennis met de "mindere" kanten van het leven. Je leert om te gaan met emoties en deze een plek te geven. Verdriet is goed om een "compleet" mens te worden die niet alleen de goede en leuke kanten van het leven ziet.

Yin en Yang, het is tegengesteld maar het vult elkaar aan.
Verdriet en Geluk, het is tegengesteld maar het vult elkaar aan.
Je kunt geen licht zien zonder het donker, je kunt nooit de top bereiken als je niet door het dal bent gegaan.
En als je zou willen proberen alleen te doen alsof je op de top bent zou het gauw gaan vervelen...er zou vervlakking ontstaan, en eenzaamheid en zelfs een gemis, hoe lastig ook, je zult de ene emotie moeten ervaren om je te helpen voelen hoe de andere emotie is
Dit voor wat betreft de functie, vwb de hoeveelheid verdriet: die ene die meer krijgt te verwerken dan de ander, daar kun je je wel vragen over stellen.
Het lijkt soms zeer onredelijk.
Vanuit bepaalde geloofsovertuigingen zou dit een reden hebben,een manier zijn om boete te doen, voor iets wat je fout hebt gedaan enz.
Spiritueel gezien zijn er mooie overtuigingen dat het je verrijkt en je er lessen uit leert.
Voor mij persoonlijk geldt dat ik veel verdriet heb gehad over veel dingen. Ik heb mezelf er beter door leren kennen absoluut, maar ik vond het soms wel een zware weg.
Toch komen er momenten in je leven dat je op sommig verdriet mild kunt terugkijken omdat je weet dat het je ook iets heeft gegeven, een les om dingen anders te doen, meer van dingen te genieten, en ook dat er soms gewoon pijn in je hart moet zijn om de vreugde daarna nog beter te kunnen ervaren.

Verdriet is een emotie die wij nodig hebben om dingen te verwerken.
Tranen die uit ons stromen, geven ook weer ruimte ook al lijkt het soms erg lang te duren voordat we die ruimte weer kunnen waarnemen.

Verdriet is zielenpijn, pijn vanwege hetgeen waar over wij verdriet hebben.

Wanneer wij verwerkt hebben, voor zover mogelijk, afhankelijk van het geen wat ons verdrietig heeft gemaakt, voelen wij ons gesterkt!

Verdriet is noodzakelijk om leed los te kunnen laten.
Wij groeien door verdriet, ook al zien wij dit niet op het moment van.

Maar er zijn ook mensen die niet over hun verdriet heen kunnen komen en zij raken depressief en dat is gevaarlijk.
Dan vraag je je zeker af of het een functie heeft. Deze mensen kunnen geen steun vinden, ook niet in zich zelf.

Maar wanneer je erkent dat je verdriet hebt, zoekt naar dagene wat je pijn doet, je bewust wordt van je situatie. Goed durft te kijken naar je eigen gevoel, dan kun je weer door, door met verwerking. Toé kán geven dat je zielenpijn hebt! Je zelf kan behandelen zoals jij iemand anders zou behandelen met verdriet!

En wanneer iemand voor jouw gevoel je pijn heeft gedaan, is het zéér zinvol om te vergeven, door vergeving zal de pijn slijten en kan je loslaten.

Toegevoegd na 2 minuten:
Door verdriet én bewustwording van het verdriet, het durven zien! Leer je inderdaad jezelf kennen.

Volgens mij is verdriet gewoon verwerken van een gebeurtenis...

Als je er van uit gaat dat alles een doel moet hebben, dan heeft verdriet inderdaad een doel. Door verdriet leer je kanten van jezelf kennen, die je anders niet zou kennen.

Mensen die in hun leven hele verdrietige dingen hebben meegemaakt, maken op mij altijd een meer 'gefundeerde' indruk; ze relativeren meer, weten beter hoe kwetsbaar ze zijn en op welke vlakken ze kwetsbaar zijn, en hoe weinig ze eigenlijk weten van zichzelf.

Ik weet heel zeker dat ik zonder verdriet niet de persoon geweest zou zijn die ik nu ben. Maar ik weet ook dat je, als je dat wil, overal wel lering uit kunt trekken en dat het leren van verdriet hard en bonkig is, en dat ik het mijn ergste vijand niet gun.

Er was eens een man die in de leer ging bij een steen. Hij leerde om minder vragen te stellen.

Niet alleen de goede en de leuke dingen maar de tegenslag vormt de mens.
Verdriet en problemen zijn nodig om je bewust te maken van het leven.

Toegevoegd na 1 minuut:
Dat heb je zelf geantwoord bij 1 van mijn vragen :D!

De laatste jaren ben ik door veel mensen belazerd die zogenaamde vrienden moesten zijn. Ze hebben me figuurlijk de afgrond in gegooid. Nu weet ik wel wie mijn echte vrienden zijn en snap ik mijzelf en de rest van de mensen beter, ik heb nu dus eindelijk rust ;

Nee niet altijd. Alleen als je al veel verdriet in je hebt, zul je dit moeten verwerken. Pas dan kan je werkelijke zelf naar voren komen.

Maar sommigen hebben voor dit leven gewoon geen verdriet. Net zoals jij in dit leven weinig angst kent. Jij bent kennelijk de angst als emotie al meester. Zo zijn er andere die verdriet al meester zijn.

Verdriet kan je brengen bij wat voor jou van wezenlijk belang is. Het kan ook ruimte scheppen voor compassie met jezelf en met anderen.
Het kan je ook verstikken, als je er in blijft steken.

als je verdrietig bent, is er meestal iets ergs aan de hand.
dan ga je er verdrietig uitzien, en dan vinden andere mensen je zielig
dan gaan meestal die andere mensen je helpen.
dus een manier om hulp te krijgen,
dus een manier om te overleven.

Ik denk dat alle vormen van emoties een weg zijn om het zelf te leren kennen.

Verdriet kan in vele vormen komen.
Vaak zegt het iets over ons subjectieve beleving van de wereld, of van ons bestaan.
Als je de kern kunt doorgronden, kun je veel diepe inzichten vinden in jezelf.

Door verdriet heb ik veel leren accepteren en kunnen los laten.
Steeds weer een beetje verder naar bevrijding.
In mijn beleving is dat het doel.
Jezelf bevrijden van alles wat je hebt aangeleerd,

Uiteindelijk is alles tijdelijk.
Emoties, de wereld, het bestaan
en IK.

Wanneer je blij bent,
zie dan diep in je hart en je zult zien,
dat wat je verdriet gegeven heeft,
ook vreugde brengt.
Wanneer je verdrietig bent,
zie dan opnieuw in je hart en je zult zien,
dat je huilt om wat je vreugde schonk.

Ooit heb ik dit gedicht gelezen en ik vond het zo raak!
Verdriet en vreugde liggen zo dicht bij elkaar. Ze zeggen wel eens dat elke dode wordt opgevolgd door nieuw leven, in feite is dat elk verdriet wordt opgevolgd door vreugde. In mijn geval (en ik denk bij meerderen) was er eerst groot verdriet omdat mijn schoonvader overleed, maar kort daarna beviel ik van een lang gekoesterde wens en dat was mijn zoon. Net zo`n grote vreugde als het net zo grote verdriet, kort daarvoor. Als je in staat bent te relativeren heft het ene het andere weer op en beide emoties zijn nodig om alle facetten van het leven door te maken. Dit vormt je uiteindelijk tot wie en hoe je bent en daarmee ook anderen een inzicht te kunnen bieden, mee te kunnen leven en invoelend te kunnen zijn.
Alleen zo kan je weten en voelen hoe je met anderen om moet gaan om met je medemens om te kunnen gaan op een positieve manier.

"tranen wassen de ziel"

ben ik ergens tegengekomen, en als ik weer intens rauw verdriet zie en voel, denk ik daar ook aan. Het heeft iets reinigends, iets zuiverends, een proces van het afleggen van oude schillen/maskers/rollen/beschermingen, wat nieuw mogelijk maakt.

Ik weet uit eigen ervaring dat verdriet inderdaad functies hebben. Doordat mijn leven soms net een achtbaan is met dalen en pieken, weet ik dat ik leef. Verdriet is niet de emotie die ik het meest prettig vind.

Maar als je jezelf niet toestaat om verdriet over dingen te hebben, krop je het op. En dan komt het er uiteindelijk ook wel uit. Maar dan is het verdriet vaak heftiger.

Ik denk ook dat verdriet nodig is om nare gebeurtenissen te kunnen verwerken. Doodat je jezelf toestaat om er verdrietig over te zijn/ of te hebben, ontlaad je.

Ik probeer ook het positieve er in te zien. Na een periode van intens verdriet, kan je optimaal genieten van blijdschap!

Als je alleen positieve emoties zou hebben, zouden ze aan glans verliezen... geluk of blijdschap wordt mooier dankzij de tegenhanger verdriet...
Dat geld eigenlijk voor alles in het leven... geen goed zonder kwaad, geen licht zonder schaduw, geen warmte zonder kou...kortom: geen medaille zonder keerzijde

Toegevoegd na 4 minuten:
Sorry, nog even erbij: verdriet kan je wel erg op jezelf terugwerpen, zodat je of je nou wilt of niet, veel over jezelf te weten komt...

Van verdreit kun je heel goed leren hoe je er mee om kunt gaan, bovendien geeft het gevoel inzicht in het verdriet bij je medemens.
Je kunt niet jezelf leren kenne, maar wel weer meer inzicht krijgen in een stukje van jezelf.
Wij bestaan (ons leven bestaat immers uit meer dan verdriet alleen.

Om je zelf te leren kennen is het goed dat je alles wat een mens mee kan maken ook meemaakt. Helaas is dat niet altijd leuk. Waarom moet je ook jezelf leren kennen? Zo leuk is dat niet jezelf leren kennen.

Als je alleen maar vreugde ervaart, zou je het niet meer herkennen. Verdriet is de andere kant die we het liefst zouden willen vermijden, maar iedereen wordt ermee geconfronteerd. De verdriet die je ervaart doet pijn, maar leert je ook de andere kant (vreugde) meer te waarderen.