Wat zijn de verschillen tussen Hsp,Kristal en İndigo kinderen ?

Er zijn ook nog Orchidee en Dandelion kinderen . Iets wetenschappelijker schijnt met genen en autisme spectrum te maken te hebben . Een orchidee kind is een kind met een autisme spectrum stoornis gen maar door de liefde van de omgeving wordt hij / zij een orchidee kind ( met veel empathie en wil alles wat hij / zij krijgt delen ) .

http://www.hb-forum.nl/viewtopic.php?f=58&t=1230&start=20

Mooie discussie!

http://www.hb-forum.nl/viewtopic.php?f=58&t=1230&start=20 bedoel ik he.

Nou, net niet helemaal. Er zijn wel degelijk mensen (niet alleen kinderen) die extra gevoelig zijn voor bepaalde indrukken. Kinderen die elk klein geluidje horen, bijvoorbeeld, en ook nog weten wat dat geluidje te betekenen heeft. De term HSP komt dan ook uit de psychologie. HSP is namelijk iets bestaands, en niet iets bovennatuurlijks. Al die andere termen zijn prachtige fantasiewoorden voor vermeende eigenschappen.

Lees de links van momopoyolo.

Het zijn allemaal verschillende namen voor dezelfde soort kinderen. Er is een overlap tussen indigo/Oz/kristal/nieuwetijds/enzovoorts kinderen en HSP-kinderen. Verder wordt elk kind dat wel eens diep in gedachten verzonken voor zich uit staart, al snel een indigo/kristal/enxovoort kind genoemd wanneer de ouders gevoelig zijn voor dergelijke kreten. Zo gaat het al vele decennia lang.

Zonder een discussie te willen, ervaar ik deze kinderen toch als zeer bijzonder, het gevoel bij mij, tijdens het ontmoeten van dit soort kinderen is overweldigend sterk.
Kan het verder niet uitleggen.
Ga ik ook niet doen. maar krijg vaak tranen in mijn ogen als ik dit soort kinderen ontmoet en ik ben toch echt geen watje.

Dat is een bekend gevoel, Ed. Mijn eigen gok is dat deze ervaring door de één wordt opgevat zoals jij het nu vertelt. Een ander zal diezelfde ervaring opvatten als het wonder van het leven. Weer een ander zal diezelfde ervaring opvatten als de liefde van God. En verder - daar heb ik net een reactie over geschreven onder het prima antwoord van Kristal, elders op deze pagina (ik bedoel mijn reactie met de jaren 1920, de jaren 1930, de jaren 1940, enzovoort).

Cryo. eigenlijk zeg je nu, dat je net zo spiritueel bent als ik, ook die mooie dingen waarneemt, ze voelt en ervaart, alleen worstel je nog met de juiste uitleg er van.
Maar dat is logisch, dat doet iedereen.
Ik ook, dat weet je.

Vroeger beschouwde ik spiritualiteit als iets dat absoluut niets voor mij was. Dankzij GV, ook door jou, heb ik ontdekt dat ik wel degelijk behoorlijk spiritueel ben. Ik geef daar wel een heel andere invulling en uitleg aan dan jij. Maar dat wist je al.

Je ratio, geeft er een andere uitleg van.
Je gevoel is het zelfde als bij mij.
Dat geeft de botsing. Als ik van jou lees, hoe je ervaringen zijn als je alleen aan het roeien bent, hoe je de omgeving waarneemt, tot in de aller kleinste detailles, dan weet ik genoeg.

Misschien ben ik op sommige punten wel een HSP. Een aantal eigenschappen herken ik wel bij mezelf. Maar ja, dat geldt voor zoveel mensen. Misschien is dit ook wel iets dat op bepaalde punten voor *iedereen* geldt. Wat ik niet herken, is die botsing. Ik probeer juist altijd gevoel en ratio met elkaar in overeenstemming te brengen. Als gevoel en ratio elkaar tegenspreken, dan knelt er iets. Dat voelt niet goed. Tot nu toe is het me altijd gelukt gevoel en ratio hetzelfde te laten zeggen. Of zou dat maar een waanbeeld zijn?

Cryo, kan het zijn dat jij je gevoel "ombuigt" tot het aansluit bij je ratio?
Zoals velen anderen hun ratio ombuigen tot het aansluit bij hun gevoel? Puur een open vraag.

Tja - zou ik genoeg zelfinzicht hebben om die vraag te kunnen beantwoorden? Ik doe een poging... Ik heb niet het gevoel dat ik gevoel of ratio ombuig. Wat wel zo is, is dat het gevoel verandert naarmate de ratio meer weet. Als voorbeeld kan ik onweer noemen. Heb je geen idee wat dat is, dan zegt je gevoel dat er een soort oncontroleerbare macht is losgebroken; je wordt angstig. Naarmate je leert wat het is neemt de angst af; het gevoel verandert dus onder invloed van de ratio. Is dat 'ombuigen'? Volgens mijn interpretatie niet. Er zijn ook dingen waarvan niet meteen duidelijk is of het ratio of gevoel is. Neem opnieuw dat onweer. Er is altijd nog een kans dat precies jouw huis een voltreffer krijgt. Al is die kans klein, het zou kunnen gebeuren. Is dat een reden opnieuw angstig te worden? Voor sommige mensen wel. Ik ben intussen zo ver (in mijn ogen mag ik "zo ver" zeggen, omdat ik het als vooruitgang zie) dat ik ook van die gedachte niet angstig meer word. Ja, het zou kunnen gebeuren - maar heeft het zin om angstig te zijn? Beïnvloed ik daarmee mijn kansen? Word ik, iemand anders, of 'de wereld' beter van mijn angst? Nee dus. Daarom zie ik de realiteit van het risico onder ogen, maar ben ik niet angstig. Is dat ratio? Ja, zoals ik het hierboven verwoord is het ratio. Maar dat komt doordat ik erg goed ben in het overbrengen van ratio via geschreven tekst, en veel slechter in het overbrengen van gevoel. Gevoelsmatig is deze houding zowel ratio als gevoel. Terug naar de vraag: buig ik om? Ik denk van niet. Ik combineer, ik interpreteer, ik begrijp en ik voel. En alweer: teruglezend ziet de vorige zin er heel rationeel uit. Maar dat ligt aan mijn beperking dat ik rationele dingen goed kan opschrijven en gevoelsmatige dingen niet.

(Tja... was dit nu een antwoord op je vraag?)

Wat een ander ziet/ waarneemt, hoef jij nog niet zo te ervaren.
Wat jij ziet/ waarneemt, hoeft een ander nog niet zo te zien. Wat ik bedoel, dat iedereen in zijn/ haar eigen werkelijkheid leeft, er vast van overtuigt dat dat de juiste werkelijkheid is.

Precies. En daarom moeten we met elkaar in gesprek blijven. En, als het even kan, een manier verzinnen om te ontdekken welke visie beter is dan de andere. Zolang dat nog niet lukt, moeten beide visies worden geaccepteerd.

En hebben beide en mogelijk nog veel meer andere visies bestaansrecht naast elkaar, en andere visies weer niet. Dank je voor je goede poging uit te leggen hoe het voor jou werkt Cryo. Ik kan er een heel eind in mee gaan.

Cryo. schrijft:.....En alweer: teruglezend ziet de vorige zin er heel rationeel uit. Maar dat ligt aan mijn beperking dat ik rationele dingen goed kan opschrijven en gevoelsmatige dingen niet................ Dit is nu precies wat ik bedoel dat je ratio botst met je gevoel.
Maar je ratio, belemmert het te begrijpen, is zeer dominant aanwezig, bijna dwangmatig. Bij kristal en ik zelf, is dat precies andersom, ook dat pakt wel eens verkeerd uit en is door eigen ervaringen ,mogelijk ook dwangmatig geworden.
Dat zou een goede verklaring kunnen zijn, voor het te snel in verdediging gaan, bij mij zelf tenminste.

Ik heb niet het gevoel dat het gevoel in de weg zit. Het is meer alsof ik Engels moet spreken wanneer ik over de ratio heb (ik beheers het Engels zeer goed), en Frans wanneer ik het over het gevoel heb (ik beheers het Frans nauwelijks).

Cryo.........Ik heb niet het gevoel dat het gevoel in de weg zit.Het is meer alsof ik Engels moet spreken wanneer ik over de ratio heb (ik beheers het Engels zeer goed), en Frans wanneer ik het over het gevoel heb (ik beheers het Frans nauwelijks). je had het niet beter kunnen verwoorden.

BabyJane, ik heb zelf de ervaring dat men je als kind toch eerder wat medelijdend bekijkt wanneer je hsp bent. Ook mijn familie begreep er niet veel van.
Het wordt dan ook veelal als óvergevoelig gezien en benoemd; als een vervelende kwaal dus.
Het is een enorme opluchting wanneer je er later achter komt dat overgevoelig ook hooggevoelig kan zijn,
dat "de kwaal" ook een talent kan zijn :-) Omdat er tegenwoordig meer over bekend is als toen ik een jong meisje was, hoop ik en verwacht ik eigenlijk ook, dat er toch meer begrip zal zijn voor hsp.

Het probleem dat ik als kind ervoer, is dat je dingen merkt die aan de andere kinderen voorbijgaan. Combineer dat met een onderzoekende houding, en je ziet een hele schoolklas die altijd maar gewoon hetzelfde doet als alle andere dagen, en één kind dat iets bijzonders merkt, op onderzoek uitgaat, vervolgens wil praten over de ontdekkingen, en op een muur van onbegrip stuit. Je bent dan al snel "die rare" en voor je het weet hoor je nergens meer bij - zonder dat je zelf in de gaten hebt waaraan dat ligt. En als je dan eens vraagt of die anderen niets zien, dan blijkt dat ze ofwel inderdaad niets zien, ofwel geen interesse hebben. Ik: "Maar ZIE je dan niet dan alle stoeptegels op het schoolplein gaan glimmen in de regen, behalve die ene daar?"
Vriendinnetje: "Hé kijk, de jongens zijn papieren vliegtuigjes aan het vouwen!" Of: Ik: "Maar ZIE je dan niet dan alle stoeptegels op het schoolplein gaan glimmen in de regen, behalve die ene daar?"
Vriendinnetje: "Ehhh... ja... nu je het zegt... maar dan moet je wel heel goed kijken hoor."
Ik: "Hoe zou dat komen? Hij ziet er verder toch net zo uit als alle andere stoeptegels!"
Vriendinnetje: "Tikkie! Jij bent hem!"

Zo herkenbaar!
Op mijn schoolplein, zag ik de rups die in een boom zat.
Een blaadje dat uit de lucht dwarrelde.
Een mier die een takje sleepte.
De zon die via het raam van onze klas in een plas water spiegelde.
Ik voelde de wind door mijn haar gaan.
Rook de sigaret van de onderwijzer die pleindienst had.
Zag de rode blos van een appel die een meisje aan het eten was.
En het allermooiste was de sinaasappelschil, die in een plas water lag, ging je daar op staan, dan kwamen er de mooiste kleuren van de hele wereld in die plas, begonnen als een kringetjes en vloeide uit in golven van kleuren, daarna kwamen er zwarte plekjes in, die werden er steed meer en meer en dan was alles weg.
Dan ging de schoolbel, dat het speelkwartier om was, die klonk als de klokken van een grote kerk, zo mooi! En oh ja, er waren ook nog andere kinderen op het schoolplein.....................................

Jaaaa! Die sinaasappel!!! Vooral met zon, maar het was ook interessant te kijken hoe de kleuren veranderen als er een wolk voor de zon schoof. Oh wat herkenbaar! En ook hierboven: "de appel die een meisje aan het eten was"... Velen zullen eroverheen lezen, of misschien heel even glimlachen. Ik glimlach, maar ik zie meteen levendige beelden voor me die de schrijver niet bedoeld heeft. Geen wonder dat die appel een blos kreeg toen jij hem betrapte...   ;-)