Hoe kan het kind in jezelf weer volledig kind zijn? Hoe werk je zo aan je kinddeel dat het je niet meer belemmert in het dagelijks leven?

Dat kan,door volledig afstand te nemen van de volwassene in je , m.a.w. je weer helemaal als kind te gaan gedragen.
Dat houdt onder meer in, geen verantwoording meer nemen voor je daden.
Daarbij zullen noch de kinderen, noch de volwassenen je gedrag accepteren, je zult een buitenbeentje, een uitgestotene worden.
Misschien interpreteer ik deze vraag verkeerd,waarvoor dan bij voorbaat mijn excuses.

Als je in staat bent, om je volwassendeel je leven te laten leven, dan belemmert je kinddeel je niet meer.
Je kinddeel heeft zijn/haar tijd gehad toen je nog een kind was. Het lijkt me niet de bedoeling, dat je kinddeel volledig kind kan zijn als je volwassen bent.
Als dat niet zo is en je kinddeel nog steeds je volwassen leven be-/overheerst, dan is er in je verleden iets niet goed afgesloten.
Dan is het de bedoeling dat je volwassen deel je kinddeel gaat helpen. Waarom overheerst het? Is het boos? Verdrietig? Bang? Het ligt aan de uitkomst, wat je dan het beste kunt doen. Je volwassen deel moet je kinddeel dan geven wat het nodig heeft. Troost bijvoorbeeld, of goedkeuring, of bevestiging.
Dit klinkt allemaal behoorlijk schizofreen ;-)) maar deze psychologische methode is bedoeld om duidelijkheid te krijgen in problemen, die je bij jezelf kunt ondervinden.
Naar mijn idee staat je vraag ook in de verkeerde categorie: psychologie of psyche lijkt mij een betere optie.

Toegevoegd na 31 minuten:
N.a.v. je aanvulling: dat heeft toch meer te maken met je huidige gedrag als volwassene denk ik.
Vragen als : "kan ik het maken om als volwassene luidkeels op straat te zingen; wat vind ik ervan wat anderen van me vinden" stelt je volwassendeel. JIJ bepaalt als volwassene hoe iets moet en/of hoort volgens jouw normen op dit moment. En of dat gedrag dan "kinderlijk" is, dat is ook jouw be-/veroordeling ;-)

Toegevoegd na 42 minuten:
....of de be-/veroordeling van anderen, en dat lijkt mij dan toch echt HUN probleem!

Toegevoegd na 2 dagen:
N.a.v. je 2e toevoeging:
Veranderen betekent ook het aanvaarden van de eventuele consequenties
Mensen kunnen het eng vinden/onzeker raken, omdat je niet meer de voor hun vertrouwde Forall bent.
Als bijvoorbeeld een dik persoon veel afvalt, dan zie je vaak dat de omgeving dat onprettig vindt: die vertrouwde dikkerd lijkt een ander mens te zijn geworden.
Het is wennen voor iedereen.
En omdat je zelf een veranderingsproces vanaf het begin meemaakt en erin groeit, ben je vaak eerder gewend dan de mensen om je heen.
Geef het en iedereen de tijd die het nodig heeft. Overdoe niks, neem je tijd. Doe dingen/veranderingen als jij je er vertrouwd mee voelt. Dan zal je zien, dat het geen sprong in het diepe is waar je nu tegenaan hikt. Neem babystapjes voor jezelf.
Verandering hoeft niet te betekenen, dat je mensen achter je laat, dat kán. Wat ik ervaar is, dat het belangrijk is over je gevoelens en veranderingen te praten met de mensen die je na staan.

Jij bepaalt zelf wat je je van anderen aantrekt en niet. Een kind doet dit automatisch en bij het opgroeien gaat dit er beetje bij beetje uit. Misschien moet je niet verlangen naar het kind zijn, maar naar de positieve kant van het volwassen zijn. Ja je hebt verantwoording voor de dingen die je doet, maar is dat niet beter dan helemaal niks te zeggen hebben? Kind zijn kun je niet afdwingen, je bent het of je bent het niet... ( allemaal naar mijn mening)

hoe iets hoort wordt bepaald door je omgeving. of je je daar iets van aantrekt bepaal je zelf.
De belangrijkste afweging die je volgens mij moet maken als je iets wilt doen is: doe ik er anderen kwaad mee.
Als je die vraag met 'ja' moet beantwoorden moet je overwegen het niet te doen.
Als anderen je 'gestoord' vinden omdat jij je kleedt zoals jij dat wilt, is dat het probleem van de anderen.
MAAR: Als je in een groep geaccepteerd wilt worden, moet je je misschien wel anders gedragen dan je eigenlijk zou willen...
Dat begint al op de basisschool, dus het 'kindzijn' waar je op doelt duurt in onze maatschappij meestal maar heel kort.

Natuurlijk mag jij zijn wie je bent, en waarom zou je het kind in je niet willen koesteren en omhelzen?
Je mag gewoon zijn wie je bent, en er is niets mis mee om de eenvoud van een kind te hebben, en vrij van alles de wereld in te kijken.
Wat maakt het uit wat voor stempel mensen op je drukken, en in wat voor hokje ze je stoppen.
Volg je gevoel en je hart, en wees gelukkig, dan zul je gelukkig zijn.
Werk aan jezelf, zodat je kunt groeien en ontwikkelen.
Luister naar de fluisteringen van je ziel, en laat je meenemen op reis, zodat je levensdagen vervuld zullen zijn van innerlijke verrukking en vreugde.
Reken af met angst, doorleef het en laat het vervolgens los, zodat het je niet zal verlammen.
Stapje voor stapje zul je er komen, met hier en daar een terugval, en weer dapper doorgaan.
Leer van alle ervaringen, om ze vervolgens te laten gaan.
Het gaat je lukken.

Na je toelichting begrijp ik je vraag.

Je kind zijn ligt achter je, kind zijn staat in jouw gedachte voor vrijheid. Want eigenlijk zoek je die, je eigen vrijheid.
De vrijheid om te doen en laten wat jij wil, zonder je iets aan te trekken van wat andere mensen van jou vinden of denken.

Ik zou zeggen, doe het gewoon, wil je zingen op straat, kleding dragen die niemand anders aan heeft, gewoon doen. Wat kan je overkomen, niets ernstigs, wat vreemde blikken van onbekende mensen misschien. Niet iets om je zorgen over te maken dus. Als je geluk hebt is er een goede vriendin die zegt dat je er ronduit belachelijk uitziet, ook niets om over wakker te liggen. Kan je samen om lachen, toch?

Ik heb ervaren, om door gewoon jezelf te zijn, met al je eigenaardigheden mensen, volkome normaal op je reageren.

Om een klein voorbeeld te noemen, ik draag nooit make up, ik heb er niets mee, krijg er jeuk van aan mijn ogen, vind iets op mijn lippen niet smakelijk en voel me er niet prettig bij. Toch heb ik periodes gehad dat ik, net als alle anderen vrouwen in mijn omgeving elke ochtend voor de spiegel stond met mijn make up spulletjes. Gewoon omdat iedereen het doet, het 'mooi'is.

Op een gegeven moment ben ik er mee gestopt, heb alles weggedaan. Er heeft nog nooit iemand tegen me gezegd, waarom heb jij geen mascara op? Of iets dergelijks.

Wat ik hiermee wil zeggen, probeer het gewoon, kan je weinig gebeuren.

Nog een voorbeeld, ik ben gestopt met kerstkaarten sturen er is nog nooit iemand geweest die zei: Ik krijg van jou nooit een kerstkaart, meeste sturen ze ook niet meer naar mij, prima toch.

Je kan het kind in jezelf weer volledig kind laten zijn vanaf het moment dat je je niets meer aantrekt wat een ander van je vindt. Draag gewoon lekker wat jij leuk vindt, al zijn het 7 kleuren door mekaar. Wie gaat het je verbieden? En waarom zou je niet mogen zingen op straat? Men zal raar opkijken en wellicht eens meewarig lachen, maar dan ben je op dat punt gekomen dat je dat aan je laars moet lappen. Doe het wel niet s' nachts, want dan wordt je misschien opgepakt voor overlast :)

Het is toch merkwaardig dat mensen, van zodra ze een kind bij zich hebben, dat wél allemaal mogen zonder vreemd aangekeken te worden. Ik ben vaak met onze, toen 6 jarige kleindochter, al zingend over straat gelopen mét veel kleurige kleding en sjaaltjes aan, want ze vond haar oma daar toch zo mooi mee staan. De blikken die ik kreeg waren glimlachend en begrijpend. Ik vond het ongelooflijk bevrijdend, om je eens niets aan te hoeven trekken van de gangbare normen.

De meesten onder ons zijn allemaal opgevoed met die normen, dit mag, dat hoort niet. Maar die normen zijn gemaakt door mensen, jij bent ook een mens, een individu. Maak je eigen normen, met de mogelijkheden die je hebt en waar jij gelukkig mee bent. Zolang je niets doet dat bij wet verboden is, zou ik zeggen: laat je niet afremmen door vroegere gebeurtenissen en probeer zo onbezorgd te zijn als een kind!

Het kindje is je is vaak nog verdrietig en ervaart veel angsten en (emotionele) pijnen.
Door de gebeurtenissen in het verleden is het 'kindje' niet in staat geweest om door te groeien richting volwassenheid.
Als die situaties zich weer voordoen, dan wordt zelfs de grootste volwassene van binnen weer het kindje, waarbij het niet meer goed kan communiceren en met de emoties kan omgaan. Vaak uit zich dat in woede(aanvallen), kwaadheid, stugheid, enz.
Vooral het gedrag veranderd naar het gedrag van het kindje van toen.

Om het kindje te bevrijden en weer rustiger te worden (van de eventuele paniekaanvallen).
JIJ dient weer contact te moeten gaan maken met het kindje. Jij moet inzien dat het kindje er is en dat het kindje het heel erg moeilijk heeft. In het begin is dit vreemd, want jij en je kindje zijn vreemden van elkaar. Jullie zijn van elkaar afgezonderd tijdens die vervelende gebeurtenissen. En het kindje heeft dus niet door kunnen groeien, en jij hebt niet terug durven te kijken.

De eerste stap is om weer met elkaar kennis te gaan maken. Dit gebeurt via visualisaties. Waarbij jij voor je kindje weer ziet in die leeftijd als het toen was. Vaak is dit tussen de leeftijd van 6-11 jaar. Zie je kindje zitten en zie het kindje in al haar verdriet, pijn en moeilijkheden.
Ga dan in eerste instantie naast haar zitten... Zoek de mentale contact. Voorzichtig kan je een arm om het kindje heen doen. Misschien schud ze die van je af. Dan is het te snel...
Wordt eerst weer langzaam vertrouwd met ELKAAR. Zeg lieve woorden tegen haar. Zeg steunende woorden. Kijk of ze daarop reageert.
Het kan best een periode duren voordat je echt contact met het kindje hebt en dat het kindje ook meer vertrouwen heeft gekregen in jou. Het kindje voelde zich altijd verlaten (mede ook door jou). Troost het kindje en probeer ook lichamelijk contact te maken. Vooral de knuffel is erg belangrijk, forceer dit niet, het kindje moet dit ook zelf willen.

In de periode zul je merken dat het kindje zich meer en meer op gemak zal voelen. Het zal ook rustiger worden en je steun helpt, jou energie helpt, jou intense liefde voor het kindje helpt. Je zult merken dat jij ook kan gaan praten met het kindje en dat het kindje jou precies kan vertellen wat er allemaal gaande is. Voor de situatie, de gebeurtenissen en de emoties. Praat hierover, want het kindje heeft hier nooit over durven spreken. JIJ heeft hier nooit over durven spreken.

Met de tijd zul je steeds beter met het kindje kunnen omgaan...

Hoi,
zolang je jezelf lekker laat gaan en je eigen dromen en wensen navolgt en zolang je daar anderen géén schade door berokkend of mee lastig valt,wat is er dan op tegen om gewoon jezélf te zijn?

Hee,joh: geniet lekker van je leven en daardoor ga je geleidelijk aan je angsten kwijt raken (door leuke dingen te doen).

En over het * wie bepaalt alle zoals het hoort* ? : nou,dát ben jijzélf! Nogmaals,zolang je er anderen niet mee lastig valt of benadeelt,ok?

Wanneer je zélf bepaalt of je je lekker voelt om luidkeels te zingen op straat of te dragen wat jíj wilt,dan is 't toch ok?

Wie heeft er verder last van?

Dus: wees lekker maar jezélf,hoor! ;)

groetjes,

succes....

Zijn we niet allemaal nog kinderen?
Ongeacht onze leeftijd.
Is het kind in ons dan niet onze eigen ik?
Heeft de maatschappij dat kind dan niet een jas aangepast?
Een jas met regeltjes, met te krappe mouwtjes er in.
Een jas die te strak zit, soms tot je strot dicht.
Een jas die schuurt en niet goed past.
Waar je het koud in hebt, of veel te warm.
En oh jhe, als je je jas even uit doet om weer kind te zijn, dan krijg je de waarschuwing dat je ziek kan worden zonder die jas!
En zo wordt de jas steeds onbehagelijker.

En we willen graag zonder die jas even kind zijn als we dat willen.
Even springen in een plas.
Bellen blazen, die in de zon de mooiste kleuren krijgen en dan uit elkaar spatten.
Alles prima, zegt de maatschappij, maar dan wel je jas aan houden!
Maar mogen we dan wel zonder jas buiten spelen, mijneer de maatschapij?
Heb niet het lef hoor, wat moeten de anderen er wel van denken!!
kijk die lopen ook allemaal met een jas aan, zie je wel!
Voor straf moet je hem binnen ook aan houden!

Jaren gaan voorbij, we worden ouder, de jas past allang niet meer,maar hij mag nog steeds niet uit, regels zijn regels.
We kunnen steeds moeilijker even terug naar het kind in ons, dat doet pijn, erg veel pijn.
We krijgen er pillen voor, waardoor we het jasje niet zo goed meer voelen.
Dan komt er zelfs therapie en moeten we leren met de jas aan door te leven.
Maar het kind in ons blijft maar vragen, mama mag mijn jas even uit.
Ook die vraag vervaagt meer en meer.

Dan komt er een nieuwe therapie, je mag je jas weer uit doen als je wil, het mag weer, het mag weer...
Maar nu blijkt hoe moeilijk het wel niet is die jas na al die jaren uit te doen, het kind in ons schreeuwt er om!!
Knap uitgedachte lessen moeten ons leren ons kindje uit die jas te peuteren, maar daar worden we zooooo moe van.
We komen energie te kort, denken laat dan maar zitten!
Als het zo moet.
Maar meer pillen.

Veel mensen zijn op dit punt vast gelopen, hoe kan het ook anders, als je in je leven niet kan zijn die je bent!
Als je in een plas wilt stampen als je dat graag wilt.
En zonder die jas door het leven wil gaan.
Kindjes in ons, geef het nooit op, ook al zijn we nog zo moe.
Kindjes horen buiten te spelen tussen de vlindertjes en pas als het kindje sterk en groot genoeg is, kan het een jas aan krijgen, die warm zit en lekker aan voelt, die ons beschermt tegen die zelfde maarschappij.

Quote: Je leeft pas echt, als je je niet meer druk maakt om wat anderen van je denken, zeggen.

Wanneer je hier in gelooft, kun je net zo onbezorgd, -kinds- leven als je zelf wilt, doe wat jij wilt, en heb maling aan anderen

Het is tenslotte JOUW leven.
Volg je hart en je vindt antwoord op je vraag, ook al betekent dit dat je niet altijd de verstandigste keuze kunt, of zal maken.

Je bent voor anderen altijd gestoord als je je niet aan de gedragscode houdt die de maatschappij voor elkaar heeft bepaald. Volwassenen horen zich aan de regels en normen te houden die laten zien dat we geen kinderen maar zijn, maar volwassen zijn en daar behoort normaal volwassen gedrag bij.
We zeggen dan ook vaak tegen oudere kinderen: "Doe niet zo kinderachtig". We moeten ons volwassen gedragen als de kinderschoenen te klein zijn geworden.
Toch blijft ergens altijd nog het kind in ons ver weggestopt
en komt het af en toe in de beschermde omgeving ,zonder vreemde pottenkijkers, aan de oppervlakte. mannen vooral
kunnen weer met hun kind of alleen of met mede hobbyisten met autootjes en treinen spelen, vrouwen doen het meestal met hun kinderen; meezingen, dansen, verkleden,verstoppertje spelen enz.
Op straat willen we echter niet opvallen, want dan zou je de behoefte voelen om uit te leggen, je wilt nl. niet als 'gek van het dorp/stad' bekend staan en je weet gewoon dat mensen dit zullen doen. Er wordt over je geroddeld, je wordt niet meer serieus genomen, je wordt door volwassenen genegeerd want 'je spoort niet helemaal'. Door onvolwassen gedrag sluiten we ons af van de volwassenen, die houden zich aan de regels. Het is het kuddegedrag dat ons beheerst in de maatschappij.
Indien jij daar maling aan zou kunnen hebben, dan pas zou jij onbekommerd jouw ding kunnen doen. Zeg nou eens eerlijk zelf; Hoe zou jijzelf opkijken indien er midden op straat een volwassen vrouw met een fladderende jurk, al huppelend luid zingend door de straat, kushandjes toezwaaiend naar iedereen, aan jou voorbijgaan?
Ik denk dat jij dan ook twijfelt of ze wel normaal is of gewoon heel gelukkig zich kind voelt.

Het zijn nu eenmaal de maatschappelijke regels die voor de volwassenen gelden. Als jij je daar niet aan houdt in het openbaar zal je helaas commentaar kunnen verwachten. Het is de kunst erboven te staan en hiervoor
moet je alle schaamte opzij kunnen zetten en dat kunnen maar weinigen. Daarom doet niemand het.

Jou vraag: hoe werk je zo aan je kinddeel dat het je niet meer belemmert in het dagelijks leven.

Mijn antwoord : Dat is niet zomaar uit te leggen,het kost erg veel inspanning om je zelfbeeld te creëren.

Ik ga het proberen : ik heb nu na "eeuwen"in mijn gevoel ,het kind gevonden wie ik toen had kunnen zijn,of was ik dat kind al,maar mocht het niet wezen.

Je verleden beheerst het heden.
bij elke stap of ademhaling is er het verleden zo duidelijk in je hoofd dat je niet het verschilt ziet van wie ben ik.

het verleden loslaten is in principe heel makkelijk ,maar moeilijk om die weg te vinden.

Het moeten is een groot probleem in het heden,
je moet namelijk niks!

Het zijn zoals je nu bent,
is een keus waaraan je klei hard gewerkt hebt.

Als je ouder bent,heeft niemand meer iets jou te verplichten ,je moet niks meer!

Als jong kind hebt je naar de ouders/opvoeders te luisteren en dan moet je alles!!

Daar zit het grote knelpunt.
Wat er in het verleden door moeten is gebeurd kun je alleen ongedaan maken door tegen jezelf te zeggen:

Hé door wie laat ik mijn leven lijden vandaag de dag ,nog steeds door mijn opvoeders of door mezelf.

Natuurlijk door jezelf,maar die weg vinden om echt het kind in jezelf toe te laten ,is best heel eng.

Ik zing op straat en kan zomaar keihard gaan schreeuwen of te wel gillen...........ben ik nu gek?


Welnee ik doe dit omdat ik me bewust ben dat ik IK Ben

een klein meisje die gewoon eindelijk vrij is van alles wat op haar schouders verplicht gedrukt heeft in die 58 jaar.

laatst een buurvrouw die geestelijk de weg kwijt is,daar praat ik veel mee,en dan vraag ze aan mij:
Maria wat is nu normaal ?

"Normaal is : iemand die jou laat liggen als je gevallen bent.
Niet normaal is: iemand die jou helpt om op te staan"

( goed nadenken,wat ik schrijf )

Ik zeg wijf-ie,we gaan samen eens heerlijk keihard gillen zomaar midden op straat ,en dan doe ik dat voor.

Kijk dat is gek toch en we leggen helemaal in een deuk van het lachen.
zij kijkt om haar of niemand het gezien of gehoord heb,en ik zie alleen maar mij buffie

..samen hebben we staan gillen en vreselijk gelachen.

Midden op straat
wat is daar gek aan??

De bron van je kind,zit in elk mens.
Het toelaten om weer kind te durven zijn,is niet makkelijk maar o zo belangrijk.

'Mental Freedom'
Is een zelfontworpen wandkleden die ik in 2009 gemaakt hebt en meegedaan met de Open Europese Quilt Kampioenschappen.

Liefdevolle groet
Maria

Bron: Ervaring!!

door te bepalen wat jij normaal vindt en daar naar te handelen!

moeilijk is dat, want een mens is een kudde dier, en wil graag de goedkeuring van de omgeving.
maar bedenk wel dat als je met iedereen rekening moet houden, je niets meer kunt doen, het is nl. nooit goed.

als je met gedrag niemand kwaad doet, is het goed!
als je binnen de grenzen blijft van de wet, is het goed!
als jij niemand kwetst en je zelf recht kunt aankijken in de spiegel, is het goed!

vraag je zelf af of je kunt leven met de opmerkingen en afkeuring in je omgeving, nee? dan huppel je in het donker. ja? lekker doen!

het hangt er ook van af waar je woont, je zal toch in een hele degelijke buurt wonen dan kun je niets!
in de stad zal het weer minder opvallen.

het hangt er ook van af van wie je commentaar zou kunnen krijgen, die buurman--- boeie! je familie? dan is het weer een ander verhaal.
niet iedereen hoeft alles te weten, niet alles, hoef je te laten zien.

je leeft maar 1 keer.

Zelf heb ik veel aan een lied van Ramses Shaffy, mens durf te leven. Klein stukje citaat:

Het leven is heerlijk, het leven is mooi
Maar - vlieg uit in de lucht en kruip niet in een kooi
Mens, durf te leven.
Je kop in de hoogte, je neus in de wind,
En lap aan je laars hoe een ander het vindt.
Hou een hart vol van warmte en van liefde in je borst
Maar wees op je vierkante meter een Vorst!

Wees verder ook mild voor jezelf. Geef het kind in je de ruimte om er te mogen zijn. We staan veel te snel met een oordeel klaar vaak, ook naar onszelf toe. Dat is de eerste stap denk ik, het negatieve stemmetje in onszelf toe te spreken, als we willen doen wat ons hart ons ingeeft.

Heel goed dat je daar in ieder geval kritisch over nadenkt! Hoe je je gedraagt is niet iets wat verplicht volgens regels moet, maar het lijkt wel vaak alsof het verboden is om je raar of als een kind te gedragen (behalve als je een kind bent). Bij de meeste mensen worden de sociale 'regels' diep verankerd in de hersenen naarmate ze ouder worden.

Ik vind het belangrijk dat je nooit vergeet hoe het is om kind te zijn. Zoek de positieve eigenschappen en de manier van denken die kinderen hebben en probeer af en toe net als hen te denken. Het makkelijkst is om wat andere volwassenen te vinden die ook het kind in zichzelf zoeken. Doe dingen zoals samen spelen met lego (word je meteen ook creatief van), tikkertje, of speel dat je een groepje tovenaars bent.

Wat vooral helpt, is om van dingen niet meteen te denken dat ze te stom zijn, te kinderachtig, wat dan ook. Probeer cynische gedachtes zo veel mogelijk te vermijden. Zolang je niet de wet overtreedt en je mensen niet kwetst, ben je zo vrij als een vogel om te doen wat je maar wil. Mensen die dat kinderachtig vinden zijn vergeten hoe leuk sommige dingen als kind waren.

Ik hoop dat dit een beetje een antwoord is op je vraag, dit was hoe ik erover denk.

Daar kan ik heel kort in zijn: de MIR-methode! Mentale en Intuïtieve Reset. Ik heb hem zelf ook gedaan en ik werk er in mijn praktijk mee.

Een methode die je 'terugzet' in je basis van het leven, hoe jij hier op aarde kwam, zonder de ballast die je later op je schouders genomen hebt vanuit je leefomgeving. Het koppelt je los en laat je helemaal bij jezelf komen.

Bekijk de instructievideo van Mireille Mettes maar eens:
http://www.mirmethode.nl/video/

Daarin vertelt ze het allemaal precies! Je kunt het zelf doen of onder begeleiding van een coach of therapeut.
Een aanrader. Op haar website lees je veel informatie over de MIR.

Of je hier gebruik van gaat maken of niet: veel succes met loskoppelen!

Toegevoegd na 3 minuten:
Bach bloesems kunnen je ook prima helpen in het hele proces van loskoppelen van je laten bepalen hoe het 'hoort' of 'moet'. Om bij jezelf te kunnen blijven zonder je te laten beïnvloeden door anderen en toch (wel belangrijk) blijft open te staan voor inbreng, maar de keuze het al of niet te volgen volledig vanuit jezelf kunt maken.

"Hoe kan het kind in jezelf weer volledig kind zijn", dat is waarschijnlijk niet wat er nodig is, in jouw leven.

Het lijkt er gezien je vraag meer op dat je vroeger, als kind, bepaalde wonden hebt opgelopen, die je hebt opgelost met de mogelijkheden die je op dat moment als kind had.

Die oplossingen zijn automatismen geworden in je leven, en die automatismen werken nu je ruimschoots volwassen bent nog steeds.

Alleen hadden ze, toen je kind was, een beschermende functie en hebben ze nu je volwassen bent een beperkende werking.

Voorbeeld:
Als je vader thuis was, en je moeder was weg dus papa had de zorg over je, dan maakte hij foto's van je terwijl jij graag fysiek contact had willen hebben. Liefde willen ervaren van je vader.
Dat kwetst je als kind.
Je oplossing wordt je dan maar in jezelf terug te trekken en niet meer te hopen op liefde van je vader.
Die oplossing wordt een automatisme; iedere keer dat je vader de zorg heeft omdat je moeder weg is, trek jij je muurtje om je heen, want je wilt niet meer zo veel pijn hebben als toen je nog hoopte op liefde van je vader. Je kunt die pijn ook niet verdragen als heel klein kind. Dus voor je overleving moet dat muurtje er ook echt komen.

Dan wordt je volwassen. Je weet niet meer beter of er zit een muurtje in je. Het is een deel van je geworden. Het is zo in je "Zelf" opgenomen dat je het niet eens meer herkend.
Je krijgt een geliefde. Maar je kunt niet echt de liefde voelen voor hem of haar. Hoe kan dat vraag je je op een gegeven moment af. En hoe kom ik daar van af ?

Het kan, door wat je als kind aan verdediging hebt opgebouwd. In dit geval een muurtje tegen de pijn wanneer je vader je niet de liefde gaf die je als kind zo nodig had. Dat muurtje is er nog en je zag het niet.

Nu je tweede vraag, als ik nog woorden mag schrijven, want je hebt op GV een limiet aan woorden om antwoord te geven.


"Hoe werk je zo aan je kinddeel dat het je niet meer belemmert in het dagelijks leven"
Heeeeeel kort; zoek hulp in de richting van visualisaties, zoals gdanonym noemt, en in de richting van gestallt-therapie.
Gestallt omdat je lichaam een eigen geheugen heeft. Dat geheugen kun je gebruiken om je verleden op te sporen als je hersen-geheugen het niet meer bewust weet.
Heb je de pijnlijke ervaringen (van jezelf als kind vroeger) terug gevonden, dan kun je er met visualisaties contact mee maken. Het opnieuw beleven, en er met de ogen van jezelf als volwassene naar kijken.

Toegevoegd na 6 minuten:
Woorden zijn op voor GV !
Zie reacties !

Het kind in jezelf is altijd volledig kind. Anders zou je het nl geen kind noemen, maar bv teenager of twen of bejaarde.

de remmingen....

wat zijn dit, waarom is dit, zijn dit ervaringen die niet verwerkt zijn of leg jij deze jezelf op omdat je meer stilstaat bij wat normaal is (verwachtingen van anderen) dan dat je stilstaat bij wat je voelt, wie je wil zijn, wat je wel of niet wil doen etc.

om dit te kunnen zal je hierop antwoord moeten vinden, en leren om maling te hebben aan wat '' hoort''.
ik denk dat als je dit alles (wat voor jou die remmingen veroorzaakt) los kan laten dat je dan kán en durft toe te geven aan wat jij wil en écht voelt.
en soms moet je kijken waar je emoties toe kunnen leiden. jezelf confronteren met een bepaalde situatie en domweg vooraf aanvaarden dat het is zoals het komen gaat.
(analyseren komt achteraf wel!)

hierdoor forceer je jezelf niet op allerlei manieren, en haal je ook op die manier je eigen remmingen weg en laat dat van anderen minder impact hebben op je doen en laten.

kortom, een gouden tip kan ik je niet geven, daar ligt het iets te ingewikkeld voor en het is van persoon tot persoon verschillend.

de fase waar je nu in zit herken ik. een loep is niet verkeerd, zolang er wat concrete antwoorden uit voort komen. waarschijnlijk zal het keyword ook bij jou zijn 'verwachtingen' of deze nu door anderen opgelegd worden of door jezelf (alleen dit is eigenlijk al stof tot nadenken)

bepaal dus niet je positie door de verwachtingen van tevoren. simpelweg doen en maling hebben 'aan' scheelt al een hele boel is mijn persoonlijke ervaring.

hoe kan iemand anders jou accepteren zoals je bent als je het zelf al niet kan of niet goed aan durft jezelf te kunnen zijn op dit gebied?

en stel dat je lekker wil doen wat je wil doen, schrik dan niet van de eerste de beste rare blik. anderen zien namelijk een verandering die even geplaatst moet worden. :) ook dit kan tijd nodig hebben natuurlijk....