Psychologie

Mijn vriendin zegt dat ik niet diepzinnig ben omdat ik naïf ben. En toch heb ik het gevoel dat ik diep denk. Maar ben ik nu echt naïf? Ik geloof alleen dingen als iemands sarcastische toon helemaal niet sarcastisch klinkt, en klinkt zoals hoe die persoon altijd praat. Ik geloof alleen kleine dingen zoals: ik zeg "ik heb een smartphone" en de andere zegt op een niet sarcastische toon "ik ook" terwijl hij het niet meende, dit zou ik wel geloven. Maar stel nu dat ik zeg "haat je mij?" en de andere terwijl hij het meent "ja ik haat je nu heel erg" dan zou ik het niet geloven. Ben ik naïf? En als je naïf bent, kun je dan ook tegelijkertijd diepzinnig zijn?

Toegevoegd na 1 minuut:
en al zou diegene die zegt "ja ik haat je nu heel erg" het niet menen, zou ik het ook niet geloven.

Toegevoegd na 2 uur:
Het komt er eigenlijk gewoon op neer dat ik het alleen geloof bij stomme kleine dingen, zoals dat voorbeeld van de smartphone, wanneer iemand zijn sarcastische toon niet opzet. En als de rest wat men zegt zou ik niet geloven al staat zijn/haar sarcastische toontje op of niet.

Ik vraag me af of een fobie aangeboren kan zijn, of dat je deze krijgt doordat je een gebeurtenis meemaakt.
Zo vind ik arachnofobie zeer vreemd. Deze angst houd ons alleen maar tegen, tenzij het natuurlijk een gevaarlijke spin betreft. Ook hoogtevrees is vaak meer een last dan een lust.

Ik ben benieuwd of ik last van de-realisatie heb of iets anders, ik ervaar het als een stroming in je hoofd die niet te omschrijven is en als het ware een blokkade vormt om tot je aard te komen, verder een soort van 2 dimensionale blik, het is een soort van stroming in je hoofd die je niet onder controle hebt en erg ver weg is van jezelf. ben nu 18 en heb dit na een trauma opgelopen van enorme angst op mn 12e, ik heb al veel gezocht maar niks gevonden ,
\\
alles lijkt plaats te vinden in het voorhoofd en daarbuiten, ook lijkt alles wat ik zeg niet van mezelf , er lijkt helemaal geen verbinding meer te zijn tussen mijn lichaam geest en bewustzijn, totaal geen grip meer hebben op je gedachten , het voelt alsof je hoofd losstaat van je lichaam en toch weer niet, de angst ivoelt helemaal neit meer als angst maar is er toch nog wel maar voelt niet echt. Vroeger heb ik niet anders gedaan dan uit de kern te leven , het hele leven was duidelijk ik leefde vanuit m'n eigen aard zo sterk. Nu lijkt alles zo niet van mij te zijn en totaal onherkenbaar voor wie ik eigenlijk ben.