Psychologie

Gegeven dat je ooit een gezin hebt gesticht maar na jaren narcistische gevangenschap van bent gescheiden. Het probleem ligt in het feit dat je je kinderen niet meer om je heen kan hebben vanwege de narcistisch uitgeoefende geestelijke mishandelingen en/of manipulatie waaraan de kinderen en de gescheiden ouder worden blootgesteld.

Dus: hoe kan ik zonder geestelijk oorlogvoeren een relatie met mijn kinderen opzetten?!

De rechter heeft op gronde van foutieve info bekrachtigt dat de kinderen bij de verkeerde ouder zitten en dat andere ouder ze niet mag zien voor zover ik dit begrijpen moet. Ik ben dus niet direct betrokken bij dit probleem.

Ik dacht, ik leg het gewoon voor, hoewel de situatie toch wel de nodige complexiteit bezit.

Relaties halen het beste in de mens naar boven zeg ik altijd maar met een verbitterde glimlach/overpeinzend cynisme.

Helaas is humor niet goed werkzaam in deze situatie.

U wordt bij deze alvast bedankt.

Ik heb het nogal eens met fietsen, en zeker met een beetje alcohol op, dat als mijn fiets van het fietspad af dreig te raken, dicht bij de stoeprand, of de berm komt, etc, dat ik dan plotseling mijn vermogen om te sturen verlies. ik kan dan alleen nog maar rechtdoor, of, stel dat de berm rechts van mij is, met een dwangbeweging een korte bocht naar rechts maken, de berm in. naar links is tijdelijk onmogelijk, mn armen zijn bevroren. Meestal doe ik dan een noodstop, of vertraag ik zoveel dat ik wel weer normaal kan sturen.

maar waarom kan je dan plotseling niet meer corrigeren, terwijl dat juist voor zo'n situatie nodig zou moeten zijn?

Ik ga dinsdag bij een goeie oude schoolvriendin op bezoek. Ik heb haar 8 jaar niet meer gezien.
Ze is 41 jaar, maar zal de 42 niet meer halen.

Hoe moet ik me gedragen en wat moet ik zeggen? Ik kan soms nogal lomp uit de hoek komen zonder dat ik kwade bedoelingen heb natuurlijk.

Voor de telefoon zei ik vandaag: "Nou meid, aftellen dus!" Ze moest er gelukkig erg om lachen, maar ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan. Ik ben zo'n flapuit.

Toegevoegd na 1 uur:
Ik had ook een beetje het gevoel dat ze het toch wel erg vond maar ze lachte over de opmerking heen. Denk uit beleefdheid.

Een persoon heeft het moeilijk met zijn keuzes. Die lijken verkeerd, of ingegeven door de verkeerde motieven. Er zijn tegenstrijdigheden. Ik probeer te 'helpen', maar ik maak vaak fouten.

Confrontatie is een manier om de realiteitstoetsing van een persoon te verbeteren.
Maar als ik ^teveel^ van dit middel inzet, werkt dat averechts. De kont wordt in de kribbe gegooid.

Ik snap dat mensen hebben behoefte aan een zelfbeeld. Dat moet enige constantheid hebben. Een te grote verandering, dus meer dan behapbaar is, brengt onzekerheid.

Confrontatie kent ergens een grens.

Maar hoe weet je nu, waar je die grens ligt? Is dat alleen "gevoel"? Al schrijvende neem ik mij voor, om bij mezelf te luisteren naar twijfel, en in dat geval voortaan een tim-out te nemen.

Toegevoegd na 4 dagen:
Ik vat samen wat ik nu geleerd heb, zeker aan de hand van de antwoorden.

De grens van confrontatie ligt bij het forceren. Bij forceren bevraag je de persoon boven zijn macht. Boven zijn verstandelijke vermogens, of boven wat hij emotioneel kan incasseren. Dit levert verzet, ontkenning, weerstand enz. Zie ook de 'exposure' van Wendy.

De grens ligt ook bij de externe motivatie. Normen en waarden, waaraan een waarde-oordeel is ontleend, geven een zekere dwang. De persoon 'moet' zich conformeren, en wel aan het oordeel van (mij) of aan zoals ik dingen zie. Deze motivatie komt niet uit de persoon zelf, en zal dus niet werken.

De grens ligt ook bij de integriteit. Ongevraagde inmenging ontneemt het zelfbestuur.