Waarom blijven volwassenen vaak nog heel lang rivaliteit voelen met hun broers en/of zussen?

Als je je hele kinder- en tienertijd een broer of zus als 'groot' voorbeeld voor je neus gezet krijgt, baal je daar natuurlijk jarenlang van. Vooral, omdat je ouders vaak minder weten, dan jij als kind weet over die broer/zus.
Het 'steekt', als je niet op waarde wordt geschat als ánders, maar daarom niet minder, kind.

Je vind op de één of andere manier een wijze, om hiermee om te gaan. Maar dat leg je dan niet opeens naast je neer, als je allebei volwassen bent. Vooral, omdat die trekjes, die je ouders niet zagen of niet wilden zien, en die jij wél zag, nog steeds aanwezig zijn, en vaak nóg meer naar buiten treden.

Al is het je misschien eerder niet gelukt om die waardering te krijgen : nu gaat je dat beslist wel lukken...
Al zijn het niet langer de ouders die van hun stoel moeten vallen van verbazing : je zult de wereld wel eens even laten zien wat je waard bent !!!