hoe zeg je op subtiele wijze tegen een familielid dat hij/zij ook moet meehelpen met afwassen of dat je liever hebt dat hij/zij niet meer komt eten?

Ik vind zelf dat het meer iets is wat je ouders moeten bespreken met je tante dan dat jij als 16jarige dat moet doen. Je geeft al aan dat je ouders er ook mee zitten. Ik denk het goed zou zijn als je moeder eens met je tante zou gaan praten. Haar uitleggen dat jullie het erg gezellig vinden als ze komt(ook al is het misschien niet zo, maar je kunt ook niet alleen maar negatieve dingen noemen vind ik), maar jullie het fijn zouden vinden als je ook meehelpt met afwassen, omdat dat er ook bij hoort.

Misschien zo:

"Ik zou het heel erg op prijs stellen dat je me in't vervolg helpt met de afwas, want anders moet je niet meer verwachten dat je hier nog kan blijven komen eten. Ik vind het niet zo leuk meer dat je komt eten bij ons zonder een handje mee te helpen. Wil je eten, verwacht ik ook wel een beetje hulp van je in de keuken met de afwas. Tesamen de afwas weg doen is trouwens ook sneller gedaan. Ik denk dat dit niet te veel gevraagd is?"

Zo zou ik het toch vragen...

denk vooral je moeder maar ook jij samen met een kopje koffie of thee eerlijk met haar hier over praten ondanks dat hetniet gemakkelijk is ze kan zeggen het is eenmaal zo gelopen enz enz maar het word tijd dat ze voorzich zelf gaat zorgen ik weet niet of je tante meebetaald voor het eten? zo niet dan hier geld voor vragen ze is al in de 40 gewoon eerlijk blijven dat is het beste ook zeggen dat jullie je ergen dat ze niet spontaan zelf begint aan de afwas dat is toch een normaal gebaar, anders misschien een ander familie lid die het over wil nemen? van je ouders wacht niet te snel hiermee of je moeder
hoop dat je tante zelf tot inzicht komt veel sterkte banananaantje

Het probleem in jouw vraag is de "subtiele wijze".

Sommige dingen zijn niet op een subtiele wijze over te brengen.
Soms moet je gewoon heel duidelijk zijn.

Is die tante een zus van je moeder?
Dan zegt jouw moeder tegen haar:
We gaan dat samen eten maar eens afbouwen.
Terug van iedere dag naar een keer in de week.
En als je dan komt eten, dan doe je mee de afwas.

Die onenigheid tussen jouw ouders is erger.
Is het soms een zus van je vader?
Dan hoort die de zaak te regelen.
Helpt je vader trouwens wel met de afwas?
En anders zal je moeder heel duidelijk tegen je vader moeten zijn:
die tante komt minder vaak eten en als ze komt eten doe ze mee de afwas. Punt uit.

Duidelijk zijn, is de boodschap.

Subtiel, dat werkt gewoon heel vaak niet!

Toegevoegd na 1 minuut:
Ook dit:
har niet kwetsen en niet de rest van de familie tegen ons op zetten.

Kom op zeg!
Het gaat niet om een kind.
Het gaat om een volwassen vrouw van over de 40.
Die hoort voor zichzelf te zorgen hoor!

het klinkt of je een soort van restaurant bent.....!

dat ze voor haar eten betaald vind ik niet meer dan normaal. het wil niet zeggen dat ze hierdoor bepaalde privileges heeft.

bij tafeltje dekje kan je ook betalen voor je eten, en word de afwas verzorgd geloof ik. dat het een goede tijdelijke oplossing was destijds...okay!
maar we zijn al 10???!!!!! jaar verder nu, en idd.... het is een volwassen vrouw!

ik vraag me af wat het idee van je tante hierbij is.
- is het lekker makkelijk?
- wil ze niet alleen eten (als ze niet tegen eenzaamheid kan waarom is ze dan meteen weg?)
-voelt ze zich tot last en is ze daarom zo snel weer weg?
-zou ze ook eens kunnen koken om het gezamenlijk op te eten? (als het dan niet om het koken zelf zou gaan.....!)
-als het om de gezelligheid te doen is kan ze ook haar bijdrage doen (samen koken kán leuk zijn!)
-vind tantetje het niet tijd om in haar eigen levensbehoeften te voorzien?

een balletje opgooien lijkt me verstandig als je verandering wil.
vertel dat de oplossing van destijds toch wel een beetje haar eigen verantwoording kan gaan worden binnenkort en laat haar meedenken naar een oplossing.

ineens afkappen hoeft natuurlijk niet (langzaam afbouwen)

ergeren aan tafel in je eigen huis is in ieder geval niet leuk, dus tijd voor actie!!!!

succes!


(vraag me af of ze weleens kán koken!!!!)

Wat een 'goeie vraag'... Het eerste wat in mij opkwam was de vraag of je tante misschien sociaal wat onhandig is? Ze is blijkbaar nog steeds single en ze woonde op haar 30ste nog bij haar moeder. Ik ken haar natuurlijk niet en weet niets meer van haar dan wat jij vertelt. Maar het zou zomaar kunnen dat ze niet echt voelhorens heeft voor 'wat gewenst gedrag' is en dan zijn subtiele hints al helemaal niet aan haar besteedt. Ik heb een dochter met een vorm van autisme en ook haar kun je honderd keer zeggen dat na het eten automatisch de afwas komt en dat iedereen daar zijn steentje aan moet bijdragen, maar als ik haar niet heel duidelijk daarop wijst, dan denkt ze er niet eens aan. Voor haar is niets vanzelfsprekend, behalve dan de rituelen die ze zichzelf heeft opgelegd.
Het feit dat je zegt dat wanneer het op de man af gevraagd wordt ze het wel doet, sterkt mij in de gedachte dat je tante ook gebaat is bij duidelijkheid. En dan is het vooral belangrijk om te beseffen dat ze het niet expres doet.

Om te beginnen moeten je ouders het eens worden. Ze moeten met elkaar duidelijke afspraken maken. Daarna moet tante deelgenoot worden van die afspraken. En volgens mij is de enige manier om dat te doen om haar gewoon eens uit te nodigen op de koffie en de afspraken voor te leggen. Laat beide partijen hun gevoelens uitspreken, maar probeer in de positieve sfeer te blijven.

Toegevoegd na 4 minuten:
Ze betaald wel voor haar eten zeg je. Dat is heel netjes van haar! Is daar destijds wel een (duidelijke) afspraak overgemaakt?

Zeg mankeer je wat aan je klauwen, nee helpen dan