Voor een kind van 2,5 is dit eigenlijk niet normaal, dat zie je goed. Dat hoeft niet te betekenen dat er iets vreselijks aan de hand is, het kan goed zijn dat het gewoon verkeerd aangeleerde gewoonten zijn.
Met een kind van 2,5 kun je al heel aardig praten, die kun je echt dingen uitleggen, ook al kan ze misschien zelf nog niet veel zeggen, ze begrijpt al heel veel.
Je kunt haar gewoon vertellen dat je, bijvoorbeeld, nu even deze mand met wasgoed op gaat vouwen. Zij mag met.... Spelen, in de zelfde kamer, ze kan je zien, maar niet naast je aan tafel, want dat is niet handig, want jij hebt de tafel nodig. En, heel belangrijk, NA het was opvouwen, ga jij met haar spelen. Dat vertel je van tevoren, en dat doe je ook. Betrouwbaar zijn, dat is heel belangrijk,
Oefenen met dat soort kleine dingetjes, waarbij ze je nog steeds kan zien, maar, je wilt ook rustig maar de wc kunnen, "ik ga even naar de wc, ik ben ZO terug." En als je terug bent, heel vrolijk: "daar ben ik weer!" Geen aandacht aan het huilen schenken, ze moet erop gaan vertrouwen dat je altijd terugkomt. En dat je consequent bent, dus niet als ze heel erg huilt denken "nou, ik neem r toch maar even mee naar de wc" , dan kun je van voren af aan beginnen,