Wat vreselijk! Mijn medeleven.
Laat het eerst even bezinken, voor zover je daartoe in staat bent. Als je over twee dagen nog steeds het gevoel hebt dat je niet kunt spreken op haar uitvaart, zeg dat dan eerlijk tegen de mensen die jou dat hebben gevraagd.
Ze zullen het echt wel begrijpen. Want woorden schieten vaak tekort in dit soort situaties, daar heeft iedereen begrip voor.
Als je na een dag of twee toch denkt iets kwijt te willen en kunnen, probeer dan iets op papier te zetten over je vriendin. Pak pen en papier en doe net alsof je haar een brief schrijft. Beschrijf je verdriet, je boosheid, je onbegrip en misschien ook wel begrip, je mooiste herinneringen. En probeer haar te typeren: wie was zij, wat was zo karakteristiek aan haar, in welk opzicht was ze uniek? Ga je gevoelens van verdriet enz. daarbij niet uit de weg, laat de mooie woorden maar zitten: schrijf gewoon vanuit je hart.
Als je op de uitvaart bent, kun je je brief gaan voorlezen. Wanneer je echt het idee hebt dat je dat toch niet kan, vraag dan iemand of hij/zij het voor jou en namens jou wil voordragen. Als dat niet kan, zeg dan eerlijk: ik kan dit niet. Je kunt je verhaal dan bijvoorbeeld op de kist leggen of bij het graf.
Misschien kun je helemaal geen woorden vinden om te schrijven of spreken. Laat het dan gaan en voel je daar niet schuldig over. Je kan altijd nog een bloem of iets anders persoonlijks, iets wat jouw vriendin en jou samenbracht, achterlaten. En zelfs dat hoeft niet: iedereen rouwt op zijn eigen manier. Hoe jij dat doet, is geheel aan jou.
Sterkte ermee.