Ten eerste moet je niet denken in de termen van overleven.
De grootste vraag die ik je wil stellen is: Herken die dit van vorige werkgevers of van school of van nog eerder?
Als dit zo is, dan zal je als je ander werk hebt, ook zulke situaties 'aantrekken'. Weggaan is in die situaties een vorm van vluchten. Je vlucht echter niet voor die anderen. Je vlucht voor jezelf. Omdat jij die situaties niet onder ogen wilt zien waar jij zo bang voor bent.
Ik zou eens terugkijken in jouw geschiedenis. Wanneer heb jij soortgelijke situaties gekend. Zet ze maar eens op een rijtje. Kan je dan een patroon zien? Of een soort persoon?
Ik wel, en ik merkte dat die personen mijn broer waren. Hetzelfde type en manier van doen. Dus daar kon ik wat mee. En wat ook belangrijk is, is om de eerste keer te kunnen zien. Die eerste keer kan een begin zijn, een begin wat zich telkens gestapeld heeft en waar jij nu op het moment bevind.
Misschien heb jij dus een patroon welke deze situaties vergroot en aantrekt. Daarvan kan je niet vluchten want die zullen telkens opnieuw verschijnen. Dus als je niet kan vluchten, wat kan je dan wel doen? Het probleem aanpakken. Niet de anderen, nee jezelf.
Dus niet overleven, maar zoek de oorzaak: in jezelf.