Waarom beginnen veel vragen met "Wie weet waar..." of "Weet iemand of..."?
Want in deze gevallen wordt er specifiek gevraagd naar de personen die het betreffende probleem kunnen oplossen, in plaats van naar de oplossing voor datzelfde probleem.
Correcte antwoorden op deze vraag kunnen dan ook "Ik!" of "Mijn oma!" zijn, maar op de een of andere manier heb ik het voorgevoel dat die antwoorden verwijderd zullen worden.
Hetzelfde geldt trouwens dagelijks aan de eettafel.
"Mag ik de pindakaas?"
"Ja hoor."
...
"Wil je de pindakaas aan mij geven?"
"Tuurlijk."
...
"Wil je de pindakaas nú aan mij geven?"
"Ja hoor, natuurlijk."
...
"Geef nou maar de pindakaas!!!"
"Mens, je hoeft niet zo te schreeuwen.."
En de pindakaas wordt eindelijk aangegeven...
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Het beste antwoord
Je hebt geen Asperger toevallig? ;-) Deze vraag zou ook typisch een van een Asperger kunnen zijn. Natuurlijk heb je helemaal gelijk, maar het is al zo onze tweede natuur geworden om tussen de regels door te lezen dat iemand eigenlijk gewoon een antwoord verlangd (of de pindakaas), en daar ook meteen naar handelt. Voorbeeld van mijn (asperger)zoon: Dochter belt naar huis om te vragen of ze bij een vriendinnetje mag blijven eten. Zoon pakt op en dochter vraagt: "Is mama er ook?" Zoon: "Ja." Terwijl mijn dochter - net als bijna iedereen- er vanuit ging dat mijn zoon mij zou halen bleef mijn zoon aan de telefoon wachten op de volgende vraag of mededeling. Pas toen die uit verveling in de hoorn begon te blazen had mijn dochter in de gaten dat hij er nog steeds was. "Nou, ga haar eens halen dan!" riep ze geirriteerd. Waarop mijn zoon boos terugriep: "Ja, dat vraag je toch niet of wel soms!" Mijn zoon had dus wel gelijk, maar juist omdat dit soort vragen zovaak voorkomen hoeft men maar 1 of 2 keer erbij te vragen of je haar "even wilt roepen". De derde keer weet je vaak al wat de bedoeling is van zo'n vraag en doe je het vanzelf al. Maar andersom kan ook. Als je vraagt of er nog pindakaas is en iemand geeft je dat meteen aan, terwijl je eigenlijk alleen maar wilde weten of er nog genoeg was voor het schrijven van je boodschappenlijstje ;-) Overigens is zo ook in het begin een keer een antwoord van mij verwijderd toen iemand vroeg wie er nog lekkere ovenschotelrecepten had, en ik zei: Ik, maar dan moet ik even zoeken. Ik wist toen nog niet zo goed hoe deze site werkte, maar eigenlijk was mijn antwoord dus onterecht verwijderd ;-)
Beleefdheid waarschijnlijk. In het geval van de pindakaas gaat het om een opdracht die wordt geformuleerd als vraag. Als je het als vraag formuleert lijkt er een keuze te zijn en is dat beleefder dan iemand een opdracht te geven om iets te doen.
Dit komt doordat de meeste mensen geen of nauwelijks afstand (kunnen) nemen tot hun taaluitingen. Ze proberen direct te zeggen wat ze willen zonder enige reflectie op datgene wat ze zeggen, zonder, in het geval van goeievraag, te lezen wat ze nou eigenlijk geschreven hebben. De meeste mensen gaan er van uit dat, als ze zelf begrijpen wat ze bedoelen, het voor een ander ook duidelijk genoeg is.
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord op die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
