Wat is de geschiedenis van gebarentaal?
2.3K
2.3K keer bekeken
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.
Antwoorden (1)
Gebarentaal is een oeroude taal. Misschien niet in de huidige vorm maar het is een taal die al eeuwen beoefend wordt. De Angelsaksische monnik Beda Venerabilis schreef 1250 jaar geleden het geschrift ‘Taal van de vingergebaren’.
Hij beschreef daarin hoe getallen van 1 tot 10.000 konden worden aangegeven door middel van een eeuwenoud systeem van het buigen en strekken van de vingerkootjes.Getallen onder de honderd werden met de linkerhand aangegeven. Honderdtallen met de rechterhand.
Beda schreef ook: 'Voorts kan uit datgene wat ik heb opgetekend naar mijn mening een zekere vingerspraak worden gevormd, zowel ter oefening van het verstand als bij wijze van spel'.
De eerste mens die het handalphabet wilde gebruiken was de monnik Melchor de Yebra uit spanje. Zijn boek waarin hij uitwijdde over het handalphabet en het afbeelde was ‘Het boek genaamd schuilplaats van zieken’. Helaas voor hem werd het pas na zijn dood uitgegeven in 1593, zeven jaar na zijn sterven.
Hij wilde het boek vooral gebruiken voor vrome doeleinden. In de Nationale Bibliotheek in Madrid bevinden zich de laatste drie exemplaren van dit zeldzame boek. Bij één exemplaar zijn de afbeeldingen eruit gesneden.
Er werd niet alleen gebruik gemaakt van het handalfabet, de monniken in het klooster maakte ook meer en meer gebruik van gebaren. Helaas was niet iedereen het hiermee eens, sommige vonden dat de monniken op toneelspelers gingen lijken.
Erasmus van Rotterdam was een van de felle tegenstanders van deze ontwikkeling.
De eerste dovenonderwijzer was Pedro Ponce de Léon. Ook hij heeft de gebaren waarschijnlijk geleerd in het klooster.
Hij woonde en werkte in het klooster ‘San Salvador de Ona’ waar doofstomme kinderen werden gebracht.
Het was in die tijd normaal dat kinderen met een 'gebrek' in het klooster werden weggestopt. Eigenlijk was het helemaal niet de bedoeling dat dove kinderen iets zouden leren.
Maar Pedro Ponce de Léon was zeer gesteld op deze kinderen en hij bedacht een manier waardoor dove kinderen toch met elkaar konden communiceren.
Hij leerde ze lezen en schrijven en gebruikte het handalfabet en gebaren om met ze te praten.
Iemand anders die de ontwikkeling van de gebarentaal aanzienlijk vooruit heeft geholpen is Abbé De l'Epée.
Voor de verdere geschiedenis zie in bron(hier te weinig plaats):
http://www.scholieren.com/werkstuk/13004
(Lees meer...)
Hij beschreef daarin hoe getallen van 1 tot 10.000 konden worden aangegeven door middel van een eeuwenoud systeem van het buigen en strekken van de vingerkootjes.Getallen onder de honderd werden met de linkerhand aangegeven. Honderdtallen met de rechterhand.
Beda schreef ook: 'Voorts kan uit datgene wat ik heb opgetekend naar mijn mening een zekere vingerspraak worden gevormd, zowel ter oefening van het verstand als bij wijze van spel'.
De eerste mens die het handalphabet wilde gebruiken was de monnik Melchor de Yebra uit spanje. Zijn boek waarin hij uitwijdde over het handalphabet en het afbeelde was ‘Het boek genaamd schuilplaats van zieken’. Helaas voor hem werd het pas na zijn dood uitgegeven in 1593, zeven jaar na zijn sterven.
Hij wilde het boek vooral gebruiken voor vrome doeleinden. In de Nationale Bibliotheek in Madrid bevinden zich de laatste drie exemplaren van dit zeldzame boek. Bij één exemplaar zijn de afbeeldingen eruit gesneden.
Er werd niet alleen gebruik gemaakt van het handalfabet, de monniken in het klooster maakte ook meer en meer gebruik van gebaren. Helaas was niet iedereen het hiermee eens, sommige vonden dat de monniken op toneelspelers gingen lijken.
Erasmus van Rotterdam was een van de felle tegenstanders van deze ontwikkeling.
De eerste dovenonderwijzer was Pedro Ponce de Léon. Ook hij heeft de gebaren waarschijnlijk geleerd in het klooster.
Hij woonde en werkte in het klooster ‘San Salvador de Ona’ waar doofstomme kinderen werden gebracht.
Het was in die tijd normaal dat kinderen met een 'gebrek' in het klooster werden weggestopt. Eigenlijk was het helemaal niet de bedoeling dat dove kinderen iets zouden leren.
Maar Pedro Ponce de Léon was zeer gesteld op deze kinderen en hij bedacht een manier waardoor dove kinderen toch met elkaar konden communiceren.
Hij leerde ze lezen en schrijven en gebruikte het handalfabet en gebaren om met ze te praten.
Iemand anders die de ontwikkeling van de gebarentaal aanzienlijk vooruit heeft geholpen is Abbé De l'Epée.
Voor de verdere geschiedenis zie in bron(hier te weinig plaats):
http://www.scholieren.com/werkstuk/13004
10 jaar geleden