Psyche

Mijn dochter heeft een nieuwe vriend sinds enkele maanden. Zijn ex, waarmee hij tien jaar samen was maar waarmee het al uit was voordat hij met mijn dochter een relatie begon, maakt ongelofelijk scènes. Zij noemt mijn dochter "een slet", wil precies weten of ze er is (dus belt om de haverklap naar die vriend met "is ze er nog"), dreigt dat er iets ergs gebeurt als ze ooit zouden samenwonen en kinderen hebben, en dreigt ook vaak met zelfmoord als de man niet terug naar haar komt.
De vriend gaat hierin mee, zegt idd als mijn dochter daar is, troost zijn ex dat ze "bijna weg is", gaat nog met zijn ex petanquen enz.
Het is zo erg dat mijn dochter nu besloten heeft afstand te nemen zodat haar vriend en zijn ex het verder kunnen uitklaren.
Ze vroeg me hierover raad maar dit is niet evident.
Ik zoek vooral naar een verklaring voor dit gedrag, die extreme jaloersheid en dreiging.
Het past volgens mij nog het meest in het beeld van "narcisme" maar ik wil nu ook niet te snel oordelen.... andere dingen die ik lees onder narcisme kloppen dan weer (voor zover me bekend) niet.
Ik hoef als antwoord dus zeker geen "goede raad" of dergelijke, gewoon een antwoord of mijn denkpiste juist is.

Ik heb altijd al vrouw willen zijn en ben op het punt gekomen waarbij ik ongelukkig ben om als man door het leven te moeten. Ik ben jaloers op vrouwen zonder aanwijsbare reden. Als ik zie welke band vrouwen met elkaar hebben, wenste ik dat ik daar ook kon bijhoren. Als ik een vrouw op straat zie die iets mooi aanheeft dan analyseer ik haar lichaam vanuit objectief standpunt. Terwijl mannen lust voelen, voel ik nijd. Ik zou willen dat ik ook borsten had, heupen, zachte huid. Al mijn hele leven heb ik die wens. Man zijn voelt als een straf aan. Ik haat lichaamsbeharing, baardgroei.
Toen Bo Van Spilbeeck haar coming out deed voelde ik alleen maar verdriet. Ik was zo blij voor haar dat ze zichzelf kon zijn maar tegelijk ook zo triest dat ik niet dezelfde stap kan zetten.
Regelmatig zet ik programma's met transgenders op tv af omdat ik zo jaloers ben dat zij vrouw kunnen zijn terwijl ik man moet zijn.
Al van kindsafaan zit ik met die onrust en het is me aan het consumeren. Ik kan op niks anders meer focussen dan op mijn wens om vrouw te zijn. Het leven voelt als sleur aan, als overleven.

Ik ben angstig om een geslachtsoperatie te ondergaan omdat zelfs in het beste geval de resultaten niet denderend zijn. Ook is er kans op necrosis en zenuwen die afsterven.

Ik haat elk mannelijk deel aan mezelf maar mijn geslachtsdelen heb ik redelijk vrede mee.

Kan ik een M->V transitie ondergaan zonder geslachtsoperatie? Enkel hormonen, borstimplantaten en gezichtshaar weglaseren?

Moeten mensen met autisme vaak hun spanning ontladen, en hebben ze snel last van spanningen?

Ik doe aan zelfmutilatie, en wil hier graag met iemand over praten. Momenteel sta ik op de wachtlijst voor het diagnose process voor Autisme Spectrum Stoornis. Deze wachtlijst is erg lang, en dus duurt het helaas nog zo'n 6-7 maanden totdat ik met een psycholoog kan praten. Ik heb dus geen idee wat ik moet doen.

Ik ben een typische Nederlander, maar ik voel met net een chinees. Een lange tijd geleden ben ik hier geïnteresseerd in geraakt, maar het voelt gewoon als of ik in een verkeerd lichaam ben geboren. Weet iemand hoe dit heet of kent iemand, iemand die dit ook heeft.