Psyche

Ik heb vaak het gevoel dat er steeds iets 'ergs' gaat gebeuren dat het leven op zijn kop zal zetten. Denk hierbij aan ziek worden, alles in één keer kwijt raken (woning/spullen/geld) of het idee dat je continu door iemand in de gaten wordt gehouden.
Zou dit een overblijfsel kunnen zijn van een autoritaire en controlerende opvoeding? Zou het een rol spelen dat binnen de familie- en kennissenkring veel personen al zijn overleden (dus van jongs af aan relatief veel uitvaarten meegemaakt)? En waaronder valt dit deprimerende doemdenken binnen de psychologie/psychiatrie?

Er zijn heel veel boeken enz. over hoe je zou moeten denken: positief, oplossingsgericht enz. Toch lukt dit niet altijd, bij mij alleszins niet. Het lijkt alsof er een soort gedachten-programma is dat altijd opnieuw wordt afgespeeld, soms positief maar heel vaak niet positief. En ook al doe ik mijn best en neem ik me voor om bepaalde gedachten niet meer te denken, ze komen altijd terug in mijn hoofd. Ik hoor dit ook van mensen met wie ik hierover praat bv ze willen niet meer aan hun ex, hun ontslag enz denken en toch komen de gedachten hieraan altijd weer in hun hoofd.
Hoe kan men dit veranderen, en denken wat men wil denken?

Een 'term' die ik veel tegenkom als je zoekt naar lotgenotencontact bij autisme zijn de zogenoemde: autistencafe's.

Is zoiets er ook voor bijvoorbeeld borderline of gewoon psychiatrie in zijn algeheel (waar een naampje er niet toe doet) zo'n soort vergelijkbare plek. Het hoeft niet een "café" te zijn, maar dus lotgenoten contact.

Ik ben nu al sinds mijn 10e depressief.. Ik heb social anxiety wat het heel erg moeilijk maakt voor mij om hulp te zoeken. Mijn lichaam begint heel erg te lijden onder mijn depressie en ik heb weinig tot geen levenslust meer.. Ik weet dat ik onopgemerkt naar een dokter of psychiater kan maar ik heb geen geld.. Ik vertrouw mijn leerkrachten ook niet genoeg om hen het te vertellen... Praten over mijn problemen helpt niet meer.. Ik heb actie nodig voor ik mezelf iets aandoe..

Ik ben sinds een paar jaar mantelzorger van mijn buurvrouw van 84 jaar. Ik kom een paar keer per dag bij haar. Bij haar is 2 jaar geleden de diagnose dementie gesteld.Tot voor kort merkte ik niets aan haar maar ik begin het nu echt aan haar te merken. Ze weet soms niet meer waar zij is, herkende mij laatst niet meer, is regelmatig een beetje agressief tegen mij enz. enz. Zij ontkent ten stelligste dat zij vergeetachtig is (zo noem ik het maar) en zij zegt tegen de dokter dat niet zij maar ik in de war ben enz. enz. Die dokter weet natuurlijk ook hoe de vork in de steel zit maar ik merk nu dat ik het steeds moeilijker vind met haar om te gaan. Haar familie woont helaas een eindje uit de buurt maar komt wel regelmatig bij haar en ik houd hen steeds op de hoogte van alles. Ze heeft ook 2x daags thuiszorg en met hen heb ik ook contact.
Heeft iemand tips hoe ik het beste met één en ander om kan gaan.?