Hoe meer iemand op ons persoonlijk lijkt, des te aantrekkelijker deze persoon voor ons is?

Nee, klopt niet. Dan zou ik grote tieten hebben.

Ik denk dat er een kern van waarheid in zit.
De meeste mensen vinden herkenning vertrouwd en prettig.
Het gaat hier niet alleen over uiterlijke herkenning, maar ook over herkenning van eigenschappen. Van jezelf of van je directe omgeving zoals mensen uit het gezin waar je vandaan komt.

Bijvoorbeeld: In de eigenschappen van mijn schoonzus herken ik mijn moeder.
Zelf merk ik dat ik doortastendheid en humor belangrijk vind. Ook hier kan ik de bron zo van traceren...

Deels wel, maar deels niet, ik ben klein en donker , mijn man groot en blond.
Maar misschien bedoelde je niet het uiterlijk.
Mijn man houdt erg van techniek en wetenschap, ik ben zeer spiritueel en creatief.
Nog geen overeenkomst.
Wij beiden houden van heerlijk eten, reizen, lange films, veel lachen, onze kids, en hebben een hekel aan zinloze zaken, geweld, oppervlakkigheid.........
Misschien dat essentiële zaken minstens overeen moeten komen om dat gevoel van aantrekkelijkheid te geven.....daarover zijn wij zeer tevreden.
Wat op zijn minst het belangrijkste is, is dat je oprecht geïnteresseerd moet zijn in elkaar......

Nee. Om het grofweg te zeggen kom ik uit een gezin van 'zenuwenlijders'. Ik merk nu pas hoe sommige dingen tot buitenproportionele porties worden opgeblazen binnen mijn familie.

Toen ik mijn man leerde kennen was ik eigenlijjk wel toe aan wat 'rustigers'. Mijn man is rustig en rationeel van aard. Ik heb al zoveel van hem geleerd (en hij van mij), waardoor wij elkaar na 22 jaar perfect aanvullen.

Wanneer ik iets opblaas dan fluit hij mij terug, en wanneer ik hem een 'chagrijn' vindt dan kan ik hem onbedaarlijk aan het lachen krijgen.

Kortom: mijn man leek absoluut niet op mij toen wij elkaar leerden kennen. Als ik voor mijzelf persoonlijk spreek dan vindt ik die stelling juist het tegenovergestelde.

Toegevoegd na 51 seconden:
buitenproportionele porties ???!!!

Kan je nagaan hoe erg het is ;-)

Ik denk dat een intellectueel het ietwat moeilijk zou hebben om het leven te delen met een havenarbeider en vice versa, met alle respect voor beide mensen.

Gaat niet altijd op. Mijn man houdt van cijfertjes, en ik van talen. Mijn man houdt van capuccino en ik van thee.
M.i. is het beter elkaar aan te vullen ipv elkaars kopie te zijn.

Ha, die Walli;

Ik denk dat menslijke relaties zich niet in dit soort algemeenheden laten vangen. Net zoals de algemene opvatting dat tegenpolen elkaar per definitie zouden aantrekken. Zit hooguit een kern van waarheid in, meer niet.

Nee smaken verschillen. Waar de één week wordt van reebruine ogen, kan de ander juist vallen voor een paar helblauwe kijkers. Misschien val jij op mollig, een ander geeft de voorkeur aan slank. Maar naast de persoonlijke verschillen in voorkeur zijn er ook overeenkomsten: eigenschappen die de meeste mensen wel aantrekkelijk vinden als ze kijken naar het andere geslacht...

Nee, dit lijkt me een onjuiste stelling.
Het klinkt zo voorspelbaar.

Het is in mijn ogen wel de veiligste optie. Weten wat de ander 'nodig' heeft om samen gelukkig te zijn.

Maar wel hartstikke saai.
Geen onenigheid, geen spanningen en dus ook geen mogelijkheid jezelf beter te leren kennen en om te gaan met lastige momenten. Dit geldt natuurlijk ook voor je partner.

Ik zou niet op mijzelf vallen denk ik, er moet toch echt verschil zijn om een relatie spannend te maken/houden.

Er zit dus echt een grens aan het op ons lijken. Daarna vinden we het niet leuk meer.