Kun je als je in coma ligt wel horen en ruiken?

Ik ben overtuigd van wel maar niet direct bewust; ik denk dat je het ergens wel meekrijgt maar dat pas na het ontwaken beseft...

laatst was er een hele documantaire op tv hierover. daarin werd gezegt dat je niets merkt van de aanwezigheid van een dierbaren en dan je functies uitgeschakelt zijn.

De verhalen daarover van mensen die ik coma hebben gelegen zijn wisselend. Bij de een was het een lang weg met allerlei andere dromen bij de ander was het een toestand van aanwezig vanaf een afstand. Weer anderen hebben bijna alles gevoeld en gemerkt wat er om hen heen gebeurde. Wellicht heeft het iets te maken met een probleem in je hersenen waardoor je in coma bent geraakt.

Uit ervaring kan ik niet spreken maar degene die dit is overkomen zijn er een paar die inderdaad verhalen van ruiken horen, zien, voelen en ervaren. Wellicht hebben anderen dit ook in hun comateuze toestand ervaren maar maken daar geen melding van. Waarschijnlijk hebben zij niet bewúst ervaren.

Volgens mij zijn de meningen hierover verdeeld. Ik werk in de zorg en wij nemen als uitgangspunt dat iemand ons wel kan verstaan en begrijpen. Dit houdt dus in dat we gewoon praten tegen degene die in coma ligt en uiteraard respectvol blijven. Het wordt bij de familieleden ook gestimuleerd om met de patiënt te praten en bijv. de hand vast te houden of te knuffelen. Ik vind dat het op deze site, zie link, wel helder is uitgelegd.

Bronnen:

http://www.medicinfo.nl/d_ls2745

Vorig jaar heb ik ruim 3 weken in coma gelegen. Ik was in een droomwereld, en was mij niet bewust van wat er dan ook om me heen gebeurde of wat mij overkomen was (ongeval). Die droomwereld waar ik in verkeerde, ik vermoed dat hij heel erg sterk is beinvloed door werkelijke dingen die om me heen gebeurde, maar het bleef wel 'mijn' droomwereld. Veel mensen hebben mij met heel veel liefde en zorg omringt, en veel voor me gedaan. Zowel familie en vrienden als het zorgende personeel. (ik heb alles 'van horen zeggen', ik weet het echt niet meer). Op een gegeven moment dacht ik in die wereld: 'er klopt iets niet, ik wil terug'. Ik wist niet *wat* er niet klopte, maar wel dat ik 'terug' wilde. Ik weet dat gevoel nog heel sterk. Ik vermoed dat ik daarna voor het eerst wakker werd. Ik denk nu dat al die moeite die werd gedaan om me te bereiken ertoe heeft geleid dat ik 'terug' wilde. Ik weet ook nog heel erg goed dat ik heel erg gemakkelijk had 'los kunnen laten'. Uiteraard moet het biologisch wel uberhaupt mogelijk zijn, maar binnen grenzen kun je dus zo wel 'teruggehaald' worden. Ik heb het leven nog nooit zo mooi gevonden als sindsdien:)