Ed geeft ook al aan hoe complex ons hele "gedachtenwereldje" ook nog kan zijn, en hoe vanuit alle mis-interpretaties je jezelf ook vaak op een 'misleidend denkspoor kan zetten' ;)
Gedachten zijn immers ook krachten, en daarmee ook energie?
Dan is de stap van 'wisfull thinking naar selffulfilling prophecy' meestal maar een miezerig stapje.
Dit kan zowel gunstig als ongunstig uitpakken.
Dan zegt Ietwat: : Bij eigen gedachten kan het je wat schelen, bij inzichten ben je neutraal".
Hier kan ik me goed in vinden..
Inzichten zouden idd neutraal moeten zijn, maar door de enorme veelheid signalen die allemaal vanuit onze emoties ook erbij komen, is een echt (innerlijk) inzicht nog vaak lastig om te onderscheiden!
Zoals ik eigen (innerlijke) inzichten herken of ervaar?
Deze kwamen met name op momenten dat ik me totaal niet meer met een wens, persoon, mezelf of situatie bezig hield.
Zodra je even LOS van 'dat' alles bent, is er een ruimte over, of noem het een "leegte, een niets of iets" die steeds weer hervuld kan worden.
Binnen deze momentopnames kan je zo 'belangeloos' (neutraal, soort nul-punt oid) zijn dat je innerlijk WEET dat " het is goed zo.."
Omdat je alle denkbare belangen, alle voorkeuren, alle angst, alle hoop ahw "vergeet" en ergens IN je een helder en zuiver inzicht de ruimte krijgt. Niet echt passend hier, maar hier een gedichtje dat ik ooit schreef ;)
"Zomaar onderweg, eerst nog in mijn dromen
Ben ik een deel van mijZelf tegengekomen
Elkaar teder omhelzend, zag ik een gezicht
De herkenning van een onbeschrijflijk Licht
Verloren liefde, en de pijn van het ‘afgescheiden’ zijn,
Braken in mij de spiegels van alle opgedane schijn
Door de wortels van de levensboom naar de aarde te richten,
Bleef ik geworteld en met de kruin voor al haar leugens zwichten...
In volle rust en harmonie, innerlijk geraakt en ontroerd
Werd ik zachtjes terug naar deze aarde gevoerd
Om ‘omgekeerd’ te wortelen, maar nu op geestelijke grond
Waar ik me ooit geborgen nog in Eenheid bevond
Hoe vaak ook nog vertwijfeld, of vol ‘snoeipijn’ in mijn ego-takken?
Met geduld en nieuw geworteld vertrouwen, laat ik de moed niet meer zakken.
Zo verbonden mogen zijn, doet mijn hart verstillen…
En verlangt nog enkel naar niet ‘mijn’, maar naar het grote kosmische willen..."