Hoe kun je eigen gedachten onderscheiden in doom-/wensdenken en innerlijke inzichten (waarheden)?

De waarde van de inhoud van je gedachten kun je alleen bepalen door reflectie, hetzij intern, hetzij met behulp van anderen.

Het voelt anders. Als ik het probeer te omschrijven is er bij het laatste (de inzichten) een mentale staat van absolute rust en sereniteit. Je 'weet' dat het waar is. Als je naar lichaamsreacties gaat kijken, dan voel je een bepaalde sensatie achterop je hoofd, net boven waar je nek overgaat naar je hoofd. Ook kan je een sensatie/prikkel voelen op je kruin. Heb je wel eens in een dagboek geschreven en alles was opeens volslagen helder? Op dat je op de fiets zit, of op het toilet, onder de douche en je krijgt opeens een ingeving? Of stel je wel eens een vraag in jezelf en een seconde later weet je al het antwoord, alsof het vanzelf in je gedachten is opgekomen?

wanneer er gevoelens van angst (doomdenken) of hoop (wensdenken) bij komen kijken , mag je ervan uitgaan dat je in je 'mind ' zit. Je mind is afgescheiden en kan je dus altijd alleen maar in de toekomst (hoop) of het verleden (angst) 'brengen' jij zelf (innerlijke inzichten BEN je dus gewoonweg zelf, dat is moeiteloos hier en nu aanwezig).. dus 'ga' je in gedachtne naar 'toen' of 'dan'... dan ben je niet hier en nu aan het realiseren en heb je geen innerlijke inzichten.. je ware zelf is aanwezig.. hier en nu!

Het verschil hiertussen is bij mij fysiek merkbaar. Wanneer ik tot een inzicht kom krijg ik ahw 'van binnenuit' kippenvel, die daarna aan de buitenkant zichtbaar wordt (eureka gevoel]. Dat is voor mij hét teken dat waarheidsgehalte heeft. Wensdenken is ook zo'n lastig onderwerp. Is het van jezelf of wordt deze ingegeven... Doomdenken is m.i. duidelijk ons verstand, die niet samenwerkt met ons gevoel, ons innerlijk verstand ahw.

Voor mij is alles op dit gebied chaotisch, mijn gedachten bevatten ervaringen als mens tot nog toe, niet of slecht verwerkte emoties, creatieve gedachten, nieuwe inzichten, spirituele boodschappen, droomervaringen,visioenen, verlangens zoals wensdenken en dan nog een heleboel gedachten waar ik geen idee heb waar ze vandaan komen. Door me op een gedachte te concentreren, kom ik er meestal wel uit, waar het vandaan komt. Het allerlastige zijn de droom/wensdenken te scheiden van de innerlijke inzichten. Indien je maar lang genoeg aan wensdenken doet, ga je het op den duur ervaren als innerlijke inzichten. Heel vervelend is het feit, dat je eigen hersenen een eigen invulling kan gaan geven aan bepaalde gedachten en die dat ook zo opslaan, zodat de werkelijkheid, niet meer de werkelijkheid is. Dan wordt het pas echt verwarrend.

Ed geeft ook al aan hoe complex ons hele "gedachtenwereldje" ook nog kan zijn, en hoe vanuit alle mis-interpretaties je jezelf ook vaak op een 'misleidend denkspoor kan zetten' ;) Gedachten zijn immers ook krachten, en daarmee ook energie? Dan is de stap van 'wisfull thinking naar selffulfilling prophecy' meestal maar een miezerig stapje. Dit kan zowel gunstig als ongunstig uitpakken. Dan zegt Ietwat: : Bij eigen gedachten kan het je wat schelen, bij inzichten ben je neutraal". Hier kan ik me goed in vinden.. Inzichten zouden idd neutraal moeten zijn, maar door de enorme veelheid signalen die allemaal vanuit onze emoties ook erbij komen, is een echt (innerlijk) inzicht nog vaak lastig om te onderscheiden! Zoals ik eigen (innerlijke) inzichten herken of ervaar? Deze kwamen met name op momenten dat ik me totaal niet meer met een wens, persoon, mezelf of situatie bezig hield. Zodra je even LOS van 'dat' alles bent, is er een ruimte over, of noem het een "leegte, een niets of iets" die steeds weer hervuld kan worden. Binnen deze momentopnames kan je zo 'belangeloos' (neutraal, soort nul-punt oid) zijn dat je innerlijk WEET dat " het is goed zo.." Omdat je alle denkbare belangen, alle voorkeuren, alle angst, alle hoop ahw "vergeet" en ergens IN je een helder en zuiver inzicht de ruimte krijgt. Niet echt passend hier, maar hier een gedichtje dat ik ooit schreef ;) "Zomaar onderweg, eerst nog in mijn dromen Ben ik een deel van mijZelf tegengekomen Elkaar teder omhelzend, zag ik een gezicht De herkenning van een onbeschrijflijk Licht Verloren liefde, en de pijn van het ‘afgescheiden’ zijn, Braken in mij de spiegels van alle opgedane schijn Door de wortels van de levensboom naar de aarde te richten, Bleef ik geworteld en met de kruin voor al haar leugens zwichten... In volle rust en harmonie, innerlijk geraakt en ontroerd Werd ik zachtjes terug naar deze aarde gevoerd Om ‘omgekeerd’ te wortelen, maar nu op geestelijke grond Waar ik me ooit geborgen nog in Eenheid bevond Hoe vaak ook nog vertwijfeld, of vol ‘snoeipijn’ in mijn ego-takken? Met geduld en nieuw geworteld vertrouwen, laat ik de moed niet meer zakken. Zo verbonden mogen zijn, doet mijn hart verstillen… En verlangt nog enkel naar niet ‘mijn’, maar naar het grote kosmische willen..."