Wat betekend het als je in paranormaal opzicht een kind bij iemand ziet?

Klopt - om precies te zijn van de James Randi Educational Foundation.

Zoals ook aura's aantoonbaar enkel door de aura-ziener zelf worden gecreëerd. Ofwel: er is helemaal geen aura, maar de aura-ziener bedenkt er zelf eentje; hij zal die zelfbedachte aura vervolgens daadwerkelijk waarnemen, en wel op zo'n manier dat het net lijkt alsof de aura bij iemand anders hoort. Met zo'n kind is het net zo: de kind-ziener bedenkt zelf een kind. Hoe en waarom, dat weten we niet, en dat maakt ook niets uit: hoofdzaak is dat de kind-ziener zelf een kind bedenkt. Vervolgens neemt hij dat kind daadwerkelijk waar, op zo'n manier alsof het kind zich buiten hem bevindt, en alsof het kind bij iemand anders hoort. Het waarnemen van een kind bij iemand anders zegt dus vooral veel over degene die het kind waarneemt, en over de cultuur waaruit die persoon afkomstig is.

Uit ervaring weet ik dat er mensen zijn die de aura van de andere mens zien. Er zullen er ongetwijfeld ook zijn die een grote duim hebben.
Je reactie heiligt hiermee niet de stelling dat aura's alleen maar door de lezer gecreeërd wordt.

Of iemand een aura ziet die daadwerkelijk bestaat en zich dus buiten hemzelf bevindt, dan wel of die persoon een aura ziet die niet bestaat maar die hij zelf creëert, is middels een eenvoudig proefje te ontdekken. Er is nog nooit iemand geweest die met dit eenvoudige proefje kon laten zien dat hij een buiten zichzelf bestaande aura zag. Er is ook nog nooit iemand geweest die via een ander proefje kon laten zien dat hij een echt bestaande aura zag. (Althans, bij mijn weten. Vergroot mijn kennis als jij iemand kent die wél kon laten zien dat de aura's die hij ziet, echt bestaan.)

Wellicht zijn die 'proefjes' niet geschikt gebleken of afdoende? Jouw reactie laat al een beetje doorschemeren dat men/jij al op voorhand de verwachting heeft dat dit 'proefje' voldoende zou zijn om de aura, dat 'iets' te kunnen registreren, hetzij aantonen.
Het is mij te makkelijk om het daarmee af te doen en de genoemde conclusie eraan te verbinden. (het is niet aan mij jouw kennis te vergroten. Dat bepaal jij zelf door buiten het aantoonbare de keuze te maken of je het 'een kans geeft' of niet. Jij bepaalt wat jouw waarheid uiteindelijk wordt of is).

Ik geef het wel degelijk een kans. Anders had ik niet met zoveel belangstelling naar die proeven gekeken. De aurazieners zelf vonden het een prima proef. Voor de meeste van hen veranderde dat toen ze faalden; slechts een enkeling accepteerde het resultaat. Omdat sommigen blijven zeggen dat de proef niet geschikt is (overigens zonder te vertellen wat er dan verkeerd aan zou zijn), is de uitnodiging gedaan zelf een andere, betere proef te bedenken. Die uitnodiging is niet alleen naar de direct betrokkenen gedaan - het betreft een openbare, algemene uitnodiging. Tot nu toe (alweer: voor zover ik weet) is niemand ooit op die uitnodiging ingegaan.

Ok, over de proef is het me wel duidelijk. Ik heb al eens met je gedeeld dat 'zij' (onze gidsen) wars zijn van energieverspilling. Vanuit die gedachte kan ik mij voorstellen dat 'zij' niet zomaar energie (berichten, auralezen, enz) doorgeven voor een proef. Het is niet aan de mens om deze energie zomaar op te (kunnen)roepen om een proefje te doen. Het moet een doel hebben, en niet om de andere mens hiermee te behagen en op zijn wenken en wensen te 'bedienen'. Dit doel is bij 'hen' bekend. Ik ben ervan overtuigd dat jij het een keer zal meemaken wanneer jij (of anderen) er aan toe bent, en niet wanneer jij of anderen dit wensen. Het heeft niets met meer of minder te maken. Een ieder zal dit zelf moeten doen, er achter komen.
De een wordt getriggerd door een woord, gepassioneerd door de kern van een reactie, een lied, en noem maar op. Het is aan de mens zelf dit te beoordelen en hierin een keuze te maken. Het hart is hierbij een belangrijk onderdeel. Zo vormt zich m.i. de waarheid van de afzonderlijke individu.

Jij bent feilbaar, toch? Net als ieder mens. Je kunt het dus verkeerd hebben. Net als ieder mens. Stel nu dat jij het verkeerd hebt met jouw verhaal. Hoe zou je daar ooit achter kunnen komen?

Ja, ik ben ook feilbaar. En ja, ik kan het verkeerd hebben. Ik denk dat ik er pas achter kom wanneer ik over ben gegaan. Tot die tijd vorm ik mijn eigen waarheid, gelijk een ieder.
Het leven zelf vraagt ons continu om keuzes te maken. Dit gebeurt meestal vanuit de wijsheid waarover we op dat moment beschikken.
Keuzes maken geeft mijn/het leven richting en houvast.

Mijn ‘waarheid’ die vervolgens ontstaat, is aan verandering onderhevig, naar gelang er zich inzichten voordoen, op elk niveau.
Dat die waarheid afwijkt van andere waarheden is mij hierdoor duidelijk. Ik probeer dan ook in de communicatie met anderen daar rekening mee te houden.

Waar ik heen wilde, en wat ik uit jouw tekst begrijp, is dat je het mis zou kunnen hebben. En ook dat, mocht je het inderdaad mis hebben, er geen enkele manier is waarop je dat zou kunnen ontdekken. Dat betekent dat je hele geloofssysteem een puur theoretische exercitie is. Laat me een voorbeeld geven. Als ik in de verte een boom zie staan, kan ik geloven dat er een olifant in die boom zit. Ik ben realistisch genoeg om toe te geven dat ik het mis zou kunnen hebben, maar desondanks: op dit moment geloof ik dat er een olifant in die boom zit. Kan ik mijn geloof testen? Ja, dat kan: ik kan naar die boom toelopen, hem desnoods omhakken, en zo ontdekken of mijn geloof wel of niet in overeenstemming is met de werkelijkheid. Ik kan dus een KOPPELING leggen tussen mijn geloof en de werkelijkheid. Of, zo je wilt, tussen mijn persoonlijke waarheid en de echte waarheid. Nu jouw situatie. Jij ziet in de verte een boom, en je gelooft dat er een olifant in die boom zit. Je bent realistisch genoeg om toe te geven dat je het mis zou kunnen hebben. Toch geloof je dat er een olifant in die boom zit, net zoals ik hierboven deed. Maar nu stroomt er een ondoorwaadbare rivier tussen jou en de boom. Je kunt dus niet naar de boom toelopen. Zo kun je nooit testen of jouw geloof wel of niet overeenkomt met de werkelijkheid. Dit betekent dat je alles kunt gaan geloven wat je wilt over die boom. Controle is namelijk nooit mogelijk. Je kunt altijd een verhaal ophangen dat "goed voelt", en waarvan het net lijkt of het zo zou kunnen zijn. Ook al zit je er gigantisch naast, je zult dat nooit ontdekken. Dat betekent automatisch dat jouw verhalen los staan van de werkelijkheid. Dat is het grote verschil. Die KOPPELING tussen jouw geloof en de werkelijkheid (of, zo je wilt: tussen jouw persoonlijke waarheid en de echte waarheid) ontbreekt. Aan de ene kant maakt dat jouw geloof onaantastbaar. Tegelijk maakt het jouw geloof nietszeggend.

(De laatste zin uit mijn vorige reactie is een constatering. Een conclusie uit dat wat voorafging. Niet denigrerend bedoeld, en zeker niet persoonlijk bedoeld.)

Wat wil ik hiermee nu aangeven? Dat is het volgende: Er zijn drie soorten verhalen:
1.  Het oncontroleerbare verhaal.
2.  Het controleerbare verhaal.
3.  Het gecontroleerde verhaal. Toelichting op elk van deze drie: -- 1.  Het oncontroleerbare verhaal. Dit is het verhaal dat er een olifant in de boom zit, maar die boom is helaas onbereikbaar. Je kunt er dus nooit achterkomen of het verhaal klopt, of dat het grote onzin is. Daardoor geeft het verhaal geen inzicht. -- 2.  Het controleerbare verhaal Dit is het verhaal dat er een olifant in de boom zit. De boom is bereikbaar, dus je kunt besluiten naar die boom toe te wandelen om te kijken of je gelijk hebt. Dit verhaal is een stuk waardevoller. Het heeft toekomst. Het is meer dan het oncontroleerbare verhaal: het bevat namelijk alles wat het oncontroleerbare verhaal ook bevat, met daarnaast nog iets extra's, namelijk de controleerbaarheid. Die controleerbaarheid zorgt ervoor dat je je inzicht kunt vergroten. Deze mogelijkheid ontbrak bij het oncontroleerbare verhaal. -- 3.  Het gecontroleerde verhaal Dit is hetzelfde als het controleerbare verhaal, maar nu een dag later, namelijk nadat je naar die boom bent toegelopen en hebt gekeken of er wel of geen olifant in die boom zit. Dit is natuurlijk het summum van inzicht. Als er inderdaad een olifant in de boom bleek te zitten, heb je nog steeds hetzelfde verhaal, maar nu is het zoveel méér dan enkel een leuk verhaaltje: je *weet* nu dat het verhaal de waarheid is. Je hebt meer zekerheid verkregen. Jouw persoonlijke idee is meer in overeenstemming met de werkelijkheid dan vroeger. Als er daarentegen géén olifant in de boom blijkt te zitten, heb je óók gewonnen. Je past nu je verhaal aan. Het nieuwe verhaal ("er zit geen olifant in de boom") is weer veel méér dan enkel een leuk verhaaltje, want je *weet* nu dat het (aangepaste) verhaal de waarheid is. Ook nu heb je meer zekerheid verkregen. Je hebt iets geleerd, en nu is je persoonlijke idee meer in overeenstemming met de werkelijkheid dan vroeger. -- Samenvattend: 1.  Het oncontroleerbare idee is nietszeggend. Je blijft steken bij het idee. Of je gelijk hebt of niet is niet na te gaan, en daarmee maak je het waarheidsgehalte irrelevant. 2.  Het controleerbare idee is veel waardevoller. Het opent de weg naar meer inzicht. 3.  Het gecontroleerde idee is het beste. Je hebt nu daadwerkelijk je inzicht vergroot, je hebt een beter contact met de werkelijkheid dan voorheen.

Een heel aparte manier van verwoorden - en dat bedoel ik positief. +