Behandelt en kijkt een reguliere arts/specialist nu naar een ziekte of een mens?

Ik denk dat je hier geen algemeen geldende uitspraak over kunt doen. Het zal helemaal afhangen van de arts, van de patiënt, en soms ook van de omstandigheden.

Er zijn artsen die alleen maar kijken naar de ziekte. In mijn ervaring komt dat steeds minder voor, ik ken het eigenlijk alleen maar van vroeger. Misschien doordat dit de oude garde was, misschien doordat ikzelf mondiger ben geworden - wie zal het zeggen.

Soms is het overigens terecht om een snelle oplossing te kiezen. Hoe fijn het ook zou zijn de diepere oorzaak te vinden: dat kost wel tijd en geld, veel tijd en veel geld. Als ik zomaar eens een keertje iets heb, is het voor mij wellicht een beetje slechter wanneer de arts alleen de symptomen behandelt; maar voor de maatschappij als geheel is het beter. Als het namelijk bij één enkele keer blijft, ben ik van mijn symptomen af, en zal mijn lichaam (dat bedoel ik inclusief geest) zich zover kunnen herstellen dat het de volgende keer zichzelf kan genezen.

Komt een klacht vaker voor, dan zullen de meeste artsen tegenwoordig wat verder gaan kijken. Dan gaan ze op zoek naar de onderliggende oorzaak - althans, in mijn ervaring.

Dus waar je de eerste keer dat je een klacht hebt nog een simpel pilletje of poedertje krijgt, en de tweede keer opnieuw (zie hierboven waarom dat vaak terecht is - vaak blijft het bij één of twee keer), als je een derde keer terugkomt, zal de arts in het algemeen verder gaan kijken: hoe komt het toch, dat hetzelfde probleem keer op keer terugkomt? Is er iets anders aan de hand? Heeft Cryofiel andere problemen, of een verkeerde leefwijze?

Een probleem ontstaat wanneer je bij een specialist terechtkomt, vooral wanneer dat telkens een andere persoon is. Elke arts ziet jou dan voor het eerst, en zal voor de snelle, eenvoudige oplossing gaan. Als dat gebeurt, moet je er zelf op letten dat je de specialist vertelt dat dit al de zoveelste keer is dat je zulke klachten hebt, en dat je al eerder behandeld bent. Het helpt als je huisarts dit ook in de verwijsbrief noemt.

Dit is dus echt een verantwoordelijkheid van de patiënt. Helaas zie je dat veel mensen zich heel onderdanig en afwachtend opstellen; op die manier geef je de specialist natuurlijk geen kans te horen wat er al heeft gespeeld.

Toegevoegd na 13 seconden:
 
(vervolg in reactie)

Voor het ene moet je naar een arts, voor het andere naar een psychiater.

huisartsen kijken breed
specialisten naar een deel
als het goed is kijken ze én naar de mens
én naar de ziekte.
je hebt altijd artsen die persoonlijker zijn
en/of zich meer betrokken voelen.
het ligt ook aan de 'klik' tussen arts en patiënt.

gelukkig kunnen we in dit land een beetje kiezen
of we wel of niet met de arts die we treffen verder gaan.

het ligt er ook aan of je te maken hebt met een chronische ziekte of een ziekte van voorbijgaande aard.
sommige ziektes kunnen alleen maar onderdrukt worden.

behandeling van de ziekte is uiteindelijk altijd het hoofddoel.

Voor een consult bij een arts heb je ongeveer een kwartiertje, doe je er langer over, dan loopt zijn schema in de war, moeten andere extra lang wachten en gaat de dokter te laat weg,
Dus moet alles in dat kwartiertje gepiept zijn.
Gaat nog af, dossier op zoeken in de computer en na afloop een recept uitschrijven, dus blijft over 10 min.
Bij binnenkomst let de dokter op de algemene gemoedstoestand van de patient, de helderheid van de ogen, de kleur en spanning van de huid en de algemene indruk.
Laat de patient zijn verhaal doen, blijft over 5 min.
Nu moet de dokter er achter komen of de klacht puur lichamelijk is of een gevolg van stress, omstandigheden, gebeurtenissen in zijn/ haar gezin, werksituatie, zijn geestelijke gezondheid enz.
Het zielsniveau komt hij amper of niet aan toe, hij zal een maagkauwtabletje voorschrijven, voor de maagklachten en als het niet helpt, mag je over een week terug komen.
Maar je maag is je gevoelscentrum, een centrale post waar aangegeven wordt dat er ergens iets mis gaat.
Met je voeding of met je leven.

Wat een verademing als de dan bij een natuurarts komt en die er de eerste keer er een uur voor je uit trekt
Hij luistert, kijkt en 'voelt'.
Hij test en meet en bekijkt je lichaam holistisch.
Hierna probeert hij het "lichaam" te genezen en daarmee de kwaal.
Hij geeft je adviezen hoe te eten en te drinken en vooral hoe te leven.
Hij zal de oorzaak aanpakken en niet het gevolg daarvan.
En de ergste kwaal eerst.
Een deel van deze kosten worden tegenwoordig vergoed.

Een reguliere arts of specialist zal als eerste naar het symptomen gaan kijken. Natuurlijk speelt dus psyche ook mee, maar daarin wordt alleen maar gekeken naar de factor stress. En op zielsniveau wordt er al helemaal niet naar gekeken. Dat is een stuk alternatieve geneeskunde, en daar mogen ze niet mee werken.

Zelfs als de factor stress wordt geconstateerd, dan zullen zij daar zelf niet meewerken en zullen ze je doorverwijzen naar een psycholoog. Waarbij een psycholoog natuurlijk ook een onderdeel is van de reguliere geneeskunde.

Binnen de reguliere geneeskunde is er geen vakgebied welke en de psyche en de ziekte behandeld. Dat is wel jammer want juist de combinatie is vaak de oorzaak en de oplossing. In China is dat anders geregeld, daarbij is de specialist tevens de arts alsmede ook de begeleider voor de psyche.

Het nadeel om de psyche te behandelen is dat er veel tijd in geïnvesteerd moet worden. Die tijd is vaak niet aanwezig binnen de reguliere geneeskunde.

Binnen de "wetenschappelijk bewezen" geneeskunde is over het algemeen alleen oog voor welk deel van je lijf een gebrek vertoont. Helaas want met een goede samenwerking kan de mens de oorzaak van de ziekte onder de loep nemen en helen.

Fysiek en de geestelijke toestand van iemand zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Doordat er geen wetenschappelijke bewijzen (willen) worden gevonden voor alternatieve geneeswijze, wordt dit niet tegelijk gebruikt om de hele mens beter te maken.

Ik heb iemand zien doodgaan die een redelijk onschuldige fysieke klacht had maar zo depressief was geraakt dat hij niet meer wilde en doodging. Als er meer aandacht was besteed aan de geestelijke toestand van deze man, dan had dit waarschijnlijk voorkomen kunnen worden.

Mijn visie is dus dat de regulier opgeleide arts helaas te weinig of niets mee krijgt van de onlosmakelijkheid van lichaam en geest. Over het algemeen kunnen artsen niet omgaan met het feit dat het om MENSEN gaat.

Het gaat om een stuk van je lijf dat het niet goed doet en dat moet gerepareerd. Eigen ervaring (helaas). Dat er een mens aan dat stukje vlees en inhoud zat, werd helaas vergeten. Dat kost veel pijn en ellende en daardoor heelt je lijf ook minder snel. Jammer en hopelijk gaat die ommekeer er de komende tijd komen!

Samen Sterk! Regulier en Alternatieve geneeskunde.
Allen zeer waardevol voor de totale mens.

Mijn buurman vindt dokters fietsenmakers. Ik geef hem daar nog gelijk in ook, vooral omdat een reguliere arts zich doorgaans concentreert op de klacht waarmee de patiënt de spreekkamer binnenkomt of verwezen wordt naar een specialist. Meestal voldoet dat, vooral bij acute klachten. Bij een eenmalige slijmbeursontsteking, een gebroken teen of een longontsteking is een behandeling volgens de geldende standaarden afdoende.

Bij chronische ziekten, en daar bedoel ik ook herhaaldelijke acute klachten mee, heeft de reguliere geneeskunde vaak wat meer moeite om naar dieperliggende oorzaken te kijken. Natuurlijk worden luchtweginfecties door micro-organismen veroorzaakt maar bij recidiverende klachten is het aan te bevelen om verder te kijken of er geen weerstandsprobleem is of een auto-immuunaandoening of iets van die strekking.

Nog een stap verder ga je door ziekten te zien als uiting in een holistisch gezondheidscomplex. Om praktisch te blijven denk ik dat je een dergelijke benadering alleen moet toepassen als er sprake is van (door de reguliere geneeskunde) onbegrepen aspecten, die een genezing of een evenwicht in de weg staan. Anders ben ik bang dat acute klachten niet adequaat behandeld worden en de gezondheidszorg peperduur wordt. Wel ben ik van mening dat preventie veel meer aandacht moet krijgen.

Een arts is net als een acteur, m.a.w. een acteur weet precies(een goeie althans) wanneer hij moet ingrijpen op een act of juist niet.

Zo zie ik ook een arts, als hij ziet/aanvoelt dat hij je door moet sturen naar een specialist op psychologisch of fysiek gebied is hij op de juiste weg.

Het helen van de oorzaak gaat vaak samen, hoeveel ziektes zijn niet 'psychosomatisch'?

Horen, luisteren, zien en kijken naar de symptomen van de patient, daarnaar handelen of wandelen...

Laten we het kind niet met het badwater weggooien. Reguliere artsen kiezen nog altijd zelf hoe zij te werk gaan met hun kennis. Hun standaard tien-minuten consult kan eenvoudig uitgebreid worden, zodra je bij het maken van een afspraak aangeeft dat je waarschijnlijk langer tijd nodig hebt.
Sommige praktijken hebben een speciaal spreekuur voor iedereen die vermoedt langer tijd nodig te hebben dan voor de huis-tuin-en-keuken kwaaltjes. En lang niet elke patiënt zit te wachten op een holistische aanpak.

De meeste mensen zien een huisarts als een automaat. Je roept wat je kwaal is en er rolt een receptje uit. En dat is ook precies wat zij willen.

In de reguliere geneeskunde is het inderdaad gebruikelijk aan de hand van de symptomen de onderliggende kwaal vast te stellen, en die kwaal zo adequaat mogelijk te behandelen.

Mede onder invloed van de alternatieve geneeswijzen die vanaf de jaren zestig, zeventig sterk in opkomst kwamen, kwam de holistische geneeskunde ook meer en meer om de hoek kijken.

En onder het motto 'onderzoekt alles en behoudt het goede' bleek al snel dat , hoewel de meeste zo niet alle alternatieve geneeswijzen niets wezenlijks bijdroegen aan de gezondheid van de patient, bleek de aandacht en tijd voor de patient én de kracht van suggestie (placebo-effect) dat wel degelijk te doen.

Meer en meer zie je dus artsen die in sommige gevallen (want voor lang niet elk gebroken been, maagzweer of longontsteking is dat noodzakelijk) verder kijken dan het eerste symptoom lang is. Wel degelijk hebben huisartsen ook aandacht voor de geestelijke gezondheid van hun patiënten, het totaalplaatje. Maar het staat buiten kijf dat ons zorgsysteem zodanig is ingericht, dat een huisarts veel patiënten wel MOET doorsturen naar specialisten. En vaak komt de roep om medicijnen ook van uit de patient zelf, die echt niet altijd zin heeft om met zichzelf aan de slag te gaan en de tijd te nemen om te genezen, maar snel een pilletje wil en weer verder op de oude voet. Daar worden ook artsen wel eens moedeloos van.

Buiten de nodige levensstijl- en psychische oorzaken echter zijn er ook nog altijd legio lichamelijke oorzaken voor ziekte, en die moeten we ook gewoon blijven behandelen. En los je ook met therapie niet alle problemen op. Het is echter wel een gebied waarop nog steeds veel onderzoek wordt gedaan, en we zouden graag willen weten hoe we de innerlijke krachten om jezelf ziek en ook weer beter te ´denken´ nuttig kunnen aanwenden.

Mijn persoonlijke ervaring is dat artsen de laatste jaren meer aandacht hebben voor de hele patient/de hele mens, maar daar door tijdgebrek wel minder zélf mee kunnen. Er echt concreet iets mee doen zou denk ik een totale revolutie in ons zorgstelsel vergen.