is priester worden een passion of een beroep

Passion volgens mij, er kleven zoveel concessies aan dat je werk en prive niet meer kunt scheiden.

Een beroep dat zonder passie niet uit te voeren is...

Dat is afhankelijk van religie en cultuur. Met alle beperkingen die erbij horen in de Christelijke religies moet er haast wel een intrinsieke overtuiging aan vooraf gaan. Je weet dan waar je aan begint en wat ervoor gelaten moet worden.
In bepaalde (Aziatische) landen (Thailand, Laos etc) is het een eer als één van de zonen binnen een gezin monnik wordt. Of hoort het zelfs bij de opvoeding tot volwassenheid en hoort een man een bepaalde periode in zijn leven in een tempel onderricht te krijgen. Om in het klooster te blijven zal dan weer komen door de passie die ontstaat door de tijdens de opleiding opgedane ervaringen.

Vroeger was het gebruikelijk dat elke familie die rooms-katholiek was (zo'n familie had meestal 8 tot 12 kinderen) een of 2 geestelijke "leverden". Een priester, een pater of een non.
Aan de kant van mijn vader kwam dat heel vaak voor. Ik had diverse geestelijken als oudoom en tante.
Ik heb veel met hen gesproken en vaak vertelden ze mij, dat doodeenvoudig van ze verwacht werd dat ze "gingen". Er was weinig sprake van idealisme of een roeping!
Toch vonden de meesten er later een goede, zinvolle manier van leven in bleek tijdens die gesprekken. Maar sommige traden weer uit en gingen verder in het burgerleven.
Als je priester wordt moet het wel een passie of roeping zijn.
Het is meestal een "24uurs job" die veel inzet vraagt, daarop hangt "deze baan" samen met je geloof! En je geloof is in dit geval je beroep geworden!
Dus ik denk echt een passie of roeping!

Het zal beginnen als passie maar na verloop van tijd zal het wel overgaan in beroep. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat je als (roomskatholiek) priester die passie richt op iemand van het andere en om niet te discrimineren op iemand van hetzelfde geslacht!

Behalve passie kan het ook een roeping zijn.

Ik weet wel hoe het bij dominees zit, aangezien ik met een dames-dominee gehuwd ben geweest.
Dominee zijn is ook een passie, het vergt veel. Maar zeker ook een beroep, omdat je veel verschillende vaardigheden moet hebben (schrijven, muziek, voordragen, organiseren, omgaan met mensen die het moeilijk hebben, werken met gropen etc....)
Meer nog vergt het een talent...om jezelf en andere mensen langdurig voor de gek te kunnen houden.

Ha, die Visser;

Mijn beroep is een roeping die ik vol passie vervul.