Psychologie

In aansluiting op mijn vraag over Lätta van gisteren, in hoeverre is de claim "nieuw" van invloed op ons koopgedrag? Ik heb namelijk vaker het idee dat het gebruikt wordt als een handig marketingtrucje. De afzet van product X loopt niet meer zo lekker, dan plakken we er een stickertje op met nieuw / verbeterd / nu nog lekkerder en gooien er een leuke reclamecampagne tegenaan. Et voila, zie de verkoopcijfers weer de lucht in schieten..... Ik zal de laatste zijn die beweert dat ik er niet gevoelig voor ben, maar toch ben ik benieuwd naar de psyche die erachter schuilgaat. Is het domweg nieuwsgierigheid of toch iets anders?

De avatars kan je in veel groepen verdelen, bv persoonlijke foto's, huisdieren of geliefde dieren, grappige plaatjes, mooie landschappen enz. Zegt de keuze van het plaatje iets over het karakter van de eigenaar van de avatar? Het gaat mij dus om de psychologie achter de keuze van de avatars.

Toegevoegd na 5 dagen:
Gezien de steeds wisselende avatars van sommige vreemde vogels hier vind ik dat het onderzoek, zo dat er al is of ooit komt, moet worden uitgebreid naar het karakter van mensen die steeds hun avatar veranderen.

Ben je dat al als je je bachelor psychologie hebt afgerond? Of als je je master hebt afgerond? Of ben je dat pas als je echt een baan hebt als psycholoog?

Wie heeft het ooit gehoord?

(Ook wel: elfenkinderen; Het lijkt waarschijnlijk dat er al altijd autistische kinderen geweest zijn, ook al worden zij pas de laatste dertig jaar als categorie erkend en afzonderlijk van andere geestelijke gehandicapte kinderen beschouwd.

Mogelijk waren zij de oorsprong van de legenden over de zogenaamde wisselkinderen; hierin zou volgens de overlevering, een fee een menselijke baby stelen en daarvoor in de plaats een feeënkind achterlaten.

In sommige verhalen was het wisselkind opvallend mooi, maar tegelijkertijd eigenaardig en van het mensdom afgezonderd.
Vandaar dat kinderen met autisme vaak elfenkinderen genoemd werden.)

Ik huil écht veel (vind ik zelf). Ik kan uren achter elkaar huilen, zonder écht een rede. Als er iets is gebeurd, als ik ruzie heb gehad bijvoorbeeld, en ik huil, ga ik onbewust denken aan dingen die ik heb meegemaakt; dingen die ik geen plekje heb gegeven. Ik huil mezelf dan ook regelmatig in slaap.

Wat kan ik hier zelf aan doen? Ik ben eerder bij een psycholoog geweest (om te laten testen of ik ADD zou hebben), maar dat werd een soort theekransje. Ik denk zelf dat ik een maskertje opzet en alles opkrop tot ik alleen ben..

Toegevoegd na 17 uur:
Ik zoek anoniem hulp. Niet persé professioneel. Ik loop hier niet mee te koop. Ik herhaal: "Wat kan ik hier zelf aan doen?"

Wat een vooroordeel, om een conclusie te trekken op basis van dit kleine beetje informatie over mijn situatie, en me vervolgens af te kraken.