Psychologie

Ik doe de opleiding tot maatschappelijk werker en wij hadden een mooie discussie vandaag in de klas.

Bij andere verslavingen mag de verslaafde als hij van zijn verslaving af is, helemaal niet meer aan het middel komen waar hij/zij verslaafd aan is. Eenmaal verslaafd is altijd verslaafd zeggen zijn.

Waar een alcohollist al vaak wordt geconfronteerd met zijn verslaving, is dit met een game verslaafde alleen nog meer. Bijna iedereen speelt wel is een spelletje op zijn tijd.

Mijn vraag is dan ook, in hoeverre achten jullie het haalbaar dat zo iemand helemaal niet meer gaat gamen? En zo nee, zou zoiets volgens jullie dan "onder controle" gehouden kunnen worden?

Alvast bedankt voor het mee denken!

Als voorbeeld (de vraag is in het algemeen!) is bij mij net een stukje tand afgebroken. De vulling zit er nog in maar is wel zichtbaar. Nu voel ik die tand al veel meer. Is dit nu een mentale oorzaak omdat ik de stress voel dat ik misschien pijn ga lijden voordat het is gerepareerd. Of is dus tand nu meer gaan werken en heeft het geheel een fysieke oorzaak?

Zo kan je dit doortrekken naar biologisch eten en dat iemand zichzelf zou kunnen 'ziek'-praten als diegene een keer geen biologisch eten 'moet' nuttigen.
Of met bv magnetrons, straling of elk andere mogelijke oorzaak van fysieke klachten.

Ben je misselijk omdat je iets verkeerds hebt gegeten. Of ben je misschien omdat een bepaalde stress ervaart en/of je 'denkt' dat je iets verkeerds hebt gegeten.

Hoe kan je een onderscheidt maken tussen fysieke en mentale invloeden?

Ik kreeg vandaag een telefoontje dat iemand waarbij ik werkte niet te spreken over mij was.

Zo zou ik vaag zijn, geen initiatief tonen, geen vragen stellen etc.

Nu ligt het werk mij ook niet helemaal, ik vind het leuk om mensen te begeleiden maar dit was meer verzorgend.

Heb aan het begin van de dienst ook laten doorschemeren dat ik niet dol was op ADL taken (algemene dagelijkse levensverrichtingen) en dat ik doorgaans meer van begeleiden houdt zonder verzorgende taken.

Desondanks had ik alle taken uitgevoerd, had geen vragen en neem standaard een beetje een aftastende houding aan bij mensen omdat ik niet wil domineren en hun ruimte wil respecteren. Dat is mijn basishouding en mijn manier van werken wat altijd zeer gewaardeerd wordt op verschillende locaties.

Na afloop van de dienst schoot wel door mijn hoofd de gedachte: ik ben blij dat deze vrouw mijn stagebegeleider niet was want bij zo iemand zou ik niet slagen.

Toch had ik het idee dat ik goed gewerkt had zo had ik veel huishoudelijke taken gedaan op de woongroep, heb mensen geschoren en hun tanden gepoetst etc etc.

En dan krijg je 2 dagen later te horen dat iemand helemaal niet over je te spreken is. Ik had niet echt een goed gevoel bij deze vrouw maar merkte echt niets aan haar. Ze gaf mij geen kritiek en geen feedback en deed redelijk sociaal.

Hoe kan het dat zo iemand later pas besluit al zijn onvrede te uiten terwijl diegene tegen mij niets aan feedback, kritiek heeft gegeven?

ik ben naar de politie geweest en die zegt ja ken je iemand die erbij was(getuigen) maar hij wilt niet voor mij getuigen wat kan ik doen dat deze persoon wel wilt getuigen of op andere gedachten brengen de persoon is een goeie vriend van mij is

Wanneer heb je geen aanleg en wanneer heb je geen inzicht? inzicht krijgen kan wel maar aanleg veranderen weer niet. Heb je bijvoorbeeld aanleg voor wiskunde of is dat een kwestie van inzicht hebben? (gesteld dat je voldoende cognitief vermogen hebt)
Engels kan ik bijvoorbeeld vanzelf, teksten onthouden ook. Maar alles met cijfers daar moet ik moeite voor doen.