Psychologie

Ik heb heel vaak als iets me echt bezig houd of gewoon helemaal niet, dat ik beelden binnenkrijg, die op dat moment gebeuren op een heel andere plek. Bijvoorbeeld: Laatst toen ik een (bijna) dode muis in de tuin vond, wou ik hem gaan helpen maar van mijn vader mocht dat niet, dus toen hij weg was, heb ik opgezocht wat ik moest doen en toen hij weg was dus gedaan. Maar toen ik aan de comp. zat, kreeg ik het beeld van een dode muis binnen. Zomaar uit het niets!!! En iets zei me toen dat hij dood was. Ook een keer toen mijn broertje in het ziekenhuis was en ik daarbij, ging mijn broertje zogenaamd naar de "speelkamer". Ik was toen 6, dus mijn ouders wouden niet dat ik wist dat Timmy aan een drain bevestigt werd. Toch op dat 'ene' moment kreeg ik een beeld binnen wat toen gemaakt werd met de fotocamera van mijn moeder. Ik keek toen later toen mijn ouders WEER weg waren, (maar toen echt naar de speelkamer, heb het zelf gecheckt ;-) ) heb ik dus daarop gekeken en ik zag daar, op het beeldscherm, PRECIES HETZELFDE BEELD!!! Ik was echt geshockt, en ik vond het gewoon BIZAR... Kan iemand me helpen? Er zijn wel nog meer van die situaties geweest, maar ik kan ze niet allemaal herinneren. Maar KAN IEMAND ME HELPEN??!! Ik wil het graag weten, omdat die situaties steeds meer voorkomen, ook al ben ik pas 10 jaar...
Xx.

Toegevoegd na 14 minuten:
**ik lachde spontaan naar een bankje en had t gevoel alsof er een man zat, en alsof die terug lachde... Bizar...

Woon naast een grote militaire basis en kom ze dus letterlijk overal tegen, maar echt praktisch is het niet. Nooit echt vervelende ervaringen gehad met soldaten, zelfs ooit stage gelopen op (dezelfde) kazerne; niks aan de hand.
Als ik zo'n uniform zie krijg ik echt de zenuwen, eerst werd ik echt bang en koud van binnen, dat is nu gelukkig niet meer zo.
Vreemd. Iemand enig idee? Oerinstinct misschien? :)

Toegevoegd na 24 minuten:
dit is niet het geval bij politie, marechaussee, marine, stadswacht etc

Toegevoegd na 1 uur:
En tegen die jongens (want dat zijn het meestal hier) heb ik helemaal niks persoonlijks

Vage vraag, maar ik weet even niet hoe ik het anders moet stellen.

Ik zit er nu eigenlijk al een aantal jaar mee, maar het wordt me de laatste weken echt opvallender. Ik merk dat eigenlijk een groot deel van wat er om me heen gebeurt me koud laat, ik voel er niets bij.
Mij oma overleed 2 jaar geleden en het deed me eigenlijk niks. Dit viel nog uit te leggen, ik had haar eerst 3 jaar niet gezien, maar was toch nog wel een half jaar lang elke week op bezoek geweest.
Nu heeft mijn opa een hersenbloeding gehad en ligt in coma. Bijkomen zal hij waarschijnlijk niet meer, de helft van z'n hersenen zitten vol bloed. Ook dit laat me koud, in de zin dat ik eigenlijk niet verdrietig ben ofzo.

Ik kan me eigenlijk ook niet een situatie herinneren na m'n 8e waar ik verdrietig was om anderen, ook al zijn er wel degelijk mensen in m'n naaste omgeving overleden en er zijn ook wel erge dingen gebeurt. Het raakt me gewoon niet.

Waardoor zou dit kunnen komen? Ben ik op één of andere reden te egocentrisch dat dingen van anderen me niet raken? Heb ik misschien problemen met mezelf emotioneel binden aan anderen?

En is er ook iets aan te doen? Het beangstigt me nogal.

Toegevoegd na 11 minuten:
Zou bij met name traumatische ervaringen of relatietroubles, e.d. dat een vaste regel zijn, dan weet je namelijk duidelijk of als acceptatie van iets begint, je ook daadwerkelijk bent begonnen met verwerken.
Dit zou, mijns inziens, dan qua gedachten het verwerkingsproces EN de acceptatie versterken, en sterker uit de strijd doen komen dan wanneer die grens minder zichtbaar zou zijn misschien.

Ik ben vreselijk bang voor spinnen, al is het ongegrond. Ik weet heus wel dat de gemiddelde spin niks doet, maar één ding: ze komen op mij behoorlijk arrogant over en mensen kunnen vrolijk blijven zeggen dat ze banger zijn voor jou dan jij voor hen, maar waarom lopen ze dan altijd zo dicht bij je in de buurt???? OMG ik ben echt als de dood voor die beesten en ze zitten altijd overal in mijn huis. Ik wil er gewoon weg maar ik zit vast aan het huurcontract. Ik slaap niet, eet niet en drink al helemaal niet, alleen maar daarom... Waar komt de angst vandaan?

Toegevoegd na 7 uur:
Bedankt voor jullie reacties. Het is fijn om te zien dat mensen toch nog de moeite nemen om gewoon even serieus en doeltreffend te reageren. Ik wist bijvoorbeeld helemaal niet dat spinnen nooit op onze huiden zouden lopen, alleen al omdat ons huid als hete lava voor hen is.

Ik ben tot nu toe altijd overtuigd geweest dat spinnen juist wel naar de warme oorden zochten, omdat vele van mijn vrienden het volgende verklaarden:

Ik heb van die platen in mijn voortuintje, die gloeiend heet worden in de zon, en dat zouden spinnen heel fijn vinden en dat vinden zij weer een logische verklaring waarom die beesten in mijn huis zitten. Nu ik dit lees weet ik dat dat een broodje aap-verhaal is. Dat zal vast alleen voor die grote beesten gelden die bijv. in de Sahara leven.

Bedankt!