Psychologie

Laatst zag ik bij The Dog Whisperer dat Cesar een hond hielp die ze prozac gaven. Prozac wat ik bij mensen weet is een antidepressiva. Je ziet bij een hond en andere groep dieren dat omgeving een sleutel vormt in hun gedrag. Nu zijn mensen geen honden maar toch zie ik overeen komsten in deze situatie. Zijn we niet te makkelijk geworden in het geven van pillen. Ik denk ook dat juist die denk wijzen ons begrens om verder te kijken.

Ik kijk nog al eens naar die Engelse programma's van Engelsen die een huis willen kopen, telkens weer hoor ik van deze mensen het huis geeft geen goed gevoel, of, dit huis voelt geweldig!
Het is niet de inrichting die dit gevoel geeft, want als er nog meubels in staan, is het meestal niet hun smaak, het behang of de verf op de muren vinden ze vaak niet mooi, of het huis staat leeg, dus dat heeft er niets mee te maken.
In Nederlandse huizen programma's hoor je vrijwel nooit praten over het gevoel in het huis, wel of niet goed.
Maar wat voelen die Engelsen dan?
Als het niet goed voelt in een huis, gaat de koop gewoon niet door, terwijl het een prachtig huis is.
Zijn wij dan iets verleerd?

Toegevoegd na 36 minuten:
Is het gevoel dan een bevestiging van een onbekende waarneming van je zelf?

Kunnen ze echt de toekomst voorspellen, is het iets waarmee je geboren word of kan iedereen dit leren?

Om de vijf minuten kijk ik op Facebook, msn, een nieuwssite...

Het zal jullie vast een vreemde vraag lijken echter is deze voor mezelf niet onbelangrijk (in een onderzoek)

Het is jullie vermoedelijk wel bekend dat kinderen zich vlugger gaan vervelen (op dode momenten) neem bijv. tijdens de lange autorit op vakantie. Vermoedelijk komt hieruit de vraag (om de zoveel minuten)... "is't nog ver..."

M'n idee is nu hier een oorzaak aan te koppelen. Hoe komt het dan wel dat (specifiek) kinderen zich vlugger gaan vervelen of moeilijker overweg kunnen met de lege momenten...

Klopt het dat zij moeilijker overweg kunnen met lege momenten, t.o.v. volwassenen... Waar ligt het verschil...?