Ouderschap & Opvoeding

2 jaar geleden zijn we naar Engeland verhuist en ik heb daar spijt van. Ik wil nu terug en mijn kind in 10 jaar. In engeland staat ze op het punt om naar de secondary school te gaan (ze wordt 11 in 2012). Ik wil heel graag terug komen naar Nederland, maar wil haar educatie niet bellemeren. Ik wil natuurlijk dat ze uitendelijk naar de universiteit gaat in nederland en een goede toekomst zal opbouwen. Wat voor scholen zijn geschikt voor deze kinderen? Kinderen die permanent in Nederland komen wonen, maar toch de taal niet volledig onder de knie hebben. Ik weet dat taal heel belangrijk is in Nederland en wil niet dat mijn dochter naar een middelbare school wordt gestuurd op basis van haar Nederlands, omdat ik als ouder weet dat ze meer kan.

Toegevoegd na 3 minuten:
(ik heb een fout gemaakt, mijn kind is 10 jaar oud, mijn kind wilt niet terug in 10 jaar zoals vermeld en het is belemmeren)

Mijn dochter vindt het geweldig om met vriendinnetjes af te spreken. Doordat ze 7 is ( en haar vriendinnetjes ook) gaat het met afspreken nogal eens mis.

Vaak heeft ze nog niemand gevonden om mee te spelen en als ik haar kom halen dan wil ze dat regelen. Ze rent dan van hot naar her, van de ene vriendin naar de andere om er vervolgens achter te komen dat niemand kan of al met iemand anders afgesproken heeft.
Soms heeft ze wel, net om dit te voorkomen, al eerder met iemand afgesproken, die dan toch niet met haar wil spelen, vanwege andere afspraken of zo. Of de moeder/vader geeft aan dat het niet kan.
Ook gaat het soms gewoon mis omdat meiden nou eenmaal niet altijd hun afspraken nakomen. En zich dan bedenken.

Mijn probleem is dat ik daar dus op woensdag en vrijdagmiddag sta, dat drama iedere keer moet aanzien en soms met een hevig verdrietige dochter naar huis moet. Ze heeft een enorm rechtvaardigheidsgevoel en is dan ook vaak teleurgesteld in de medemens, die haar afspraken niet nakomt of zich bedenkt. Ik wil dat gedoe niet elke keer hebben en soms word ik er zelf verdrietig van. Al die teleurstellingen, pfft kan het niet wat meer ontspannen?
Wie heeft tips/ideeën of ervaring hoe hiermee om te gaan?

Mijn zusje van net 16 wilde al heel lang dolgraag een konijntje en die kreeg ze op haar 14e ook van mijn ouders. In het begin was het leuk en aardig, maar op een gegeven moment raakte ze op het dier uitgekeken vanwege de vele verzorging. Nu zit ze de hele dag achter de computer, terwijl het arme dier steeds verder lijkt weg te kwijnen. In de weinige momenten dat ik bij mijn ouders ben, heb ik mijn ouders hierop aangesproken. Zij wijzen echter op de verantwoordelijkheid van mijn zusje, en als ik mijn zusje hierop aanspreek lijkt het aan dovemans oren gericht.