Ouderschap & Opvoeding

Het gaat om mijn stiefzoon van bijna 12 die sinds kort bij ons woont.
Hij heeft adhd en een agressiviteitsstoornis.
Ook zit hij op bijzonder onderwijs.
Zijn vader en ik hebben geprobeerd hem een kans te geven om volgend jaar op regulier onderwijs verder te gaan maar dit wordt zeer sterk afgeraden.
Een aantal jaar geleden is hij ook onderzocht en heeft daarbij diverse testen ondergaan waaruit is gebleken dat er een grote kans is dat hij crimineel gedrag zal gaan vertonen.
Ik vraag mij dus af in hoeverre zijn vader en ik hem nog kunnen ´vormen´.
Hij heeft enorm geleden in die 11 jaar waarbij er geen vertrouwen tussen moeder en kind was.
De jongen is zowel geestelijk als soms lichamelijk mishandeld en nauwelijks tot nooit beloond voor goed gedrag, dit wisten mijn partner en ik niet.
Liegen en bedriegen is iets wat hij vooral heeft meegekregen naast agressie en vijandigheid.
Hier thuis krijgt hij wel de liefde en eerlijke kindvriendelijke opvoeding.
Echter maken wij ons grote zorgen.
Hij kan inmiddels wel netjes aan tafel eten en op tijd naar bed zonder zeuren bv maar in hoeverre buiten de regels waaraan hij zich te houden heeft is hij al gevormd?
Er gaan best dingen goed maar een hele hoop ook niet.
Kortom van buiten is hij best op bepaald vlak positief veranderd maar van binnen zie ik hem toch vaak koken van woede.

Ik klink misschien onsympathiek: ik ben een luie, verwende, drinkende, rokende, blowende en feestende student zonder enig verantwoordelijkheidsgevoel.

Heb hier nooit echt voor hoeven boeten. Alles is in mijn hele leven uit de lucht komen vallen, en wat niet heb ik eruit met zo weinig mogelijk inspanning gepakt.
Dankzij deze luiheid heb ik altijd overal op het randje gebalanceerd: zowel in mijn financiën als in mijn schoolcarrière. Toch is alles vooralsnog vrij goed gegaan. Vooralsnog. Ik heb momenteel 0 motivatie om aan mijn opleiding te werken. En als ik zo doorga kan ik er binnen twee maanden mee ophouden.
Dit alhoewel ik wel hoge doelen stel, echter enkel in de verre toekomst. Momenteel volg ik een opleiding op het HBO, hier kan ik eigenlijk met twee vinger in mijn neus met een diploma weglopen.
Maar als het moment daar is dat ik het waar moet maken kan ik mij vrijwel zonder enig schuldgevoel laten verleiden om datgene te doen waar ik direct enige bevrediging uit kan krijgen.

Het is alsof het enige wat ik hoef te doen één knopje omzetten is, maar ik deze nergens kan vinden.
Heeft iemand hier misschien ervaring mee? Iemand een idee waar ik dit knopje kan vinden?

Bij voorbaat dank!

Toegevoegd na 39 minuten:
Zoals zojuist geantwoord heb ik inderdaad het gevoel dat er iets moet gebeuren alvorens ik echt kan veranderen. Dat dacht ik vorige week zeer sterk, die avond is mijn hele kamer afgebrand, ik ben momenteel alles kwijt. Ik kon het niet laten het als een teken te zien, maar ook dat ...

De vader van mijn vriend heeft soms woedeaanvallen, en wordt dan ook aggresief. Wat kan mijn vriend doen wanneer zijn vader weer een woedeaanval krijgt? (ik stel deze vraag omdat hij geen GV-account heeft). Alvast bedankt

Het valt mij op dat ouders hun kinderen wel koffie geven, maar dan weinig, of heel zoet, of soms zelfs aangedund met melk.

Waarom is dat? Wat gebeurt er als je een kind méér koffie geeft? En waarom zouden mensen een kind zo weinig koffie geven, wat gebeurt er als je dat wel doet, dus gewoon mee laat drinken?

Dat het heet is en gevaarlijk als het omvalt, dat snap ik.. das voor mij de reden dat ik (als niet koffie drinkende moeder) mijn kids zelden koffie geef, maar zit er misschien nog iets anders achter?