Hoe mezelf te disciplineren?

Beste psycholoog in opleiding,
er zal toch vast wel ergens in die geleerde
boeken van jou staan hoe een mens
volwassen kan worden!

je kan het zoals hierboven word gezecht doen. maar de kans is groot dat je iets eerst moet overkomen of verliezen voordat je pas door hebt dat je blij moet zijn met wat je hebt en er iets mee kan doen. want zo zit vaak de mens in mekaar en is het de truc om zonder iets te hoeven laten gebeuren die kracht ervoor te krijgen.

Hier is jammer genoeg geen knopje voor. Geloof me! Het is een lange, harde weg om je gedrag en denkwijze te veranderen. Maar het kan wél. Gun jezelf hier de tijd voor.
Bron???
Ben zelf heel diep moeten zinken om uit die denkwijze/houding te komen. Ik viel hard. Echt de puurste vorm van "dikke bult, eigen schuld". ;-S
Eigenlijk weet je wat je te doen staat met of zonder professionele hulp.
Sterkte ermee en als ik het kan, kan iedereen het. Jeetje wat was ik lui etc. Als het niet vanzelf aan kwam waaien stak ik geen vinger uit.

Doem doen en nog eris doen. Discipline is voor een groot deel gewoonte.
Planning maken (een haalbare) en idem doelen stellen. Mat voldoende ruimte voor rust.
En dan DOEN.
Een beloning instellen voor iedere dag dat je je eraan gehouden hebt en iedere avond de sucessen voor jezelf opschrijven.
Her duurt 100 dagen voor een nieuw ritme in je systeem zit en als je een dag overslaat moet je opnieuw tellen.
Oh ja stoppen met blowen en drinken en gezond eten kun je dan ook meteen inplannen....
Suc6

Als je goed je best doet en de dingen doet die je moet doen dan word je daar hoe dan ook voor beloond. Dus als je er een beetje inspanning voor levert is hetgeen dat je terugkrijgt ook meer. En beloon jezelf als je iets goeds hebt gedaan. Zorg dus dat je iets leuks in het vooruitzicht hebt en gewoon DOEN. Niet denken: ach laat maar, whatever. want zo kom je nergens.

organiseren, overzicht, motivatie en doorzettingsvermogen zullen je waarschijnlijk een heel stuk op weg helpen.

zo te lezen heb je niet echt structuur in je leven dus tijd om de nodige vaardigheden hiervoor eigen te maken.

je doel bepalen, plan van aanpak bepalen (in een schema zetten als dit prettiger is voor je) en deze stap voor stap afwerken.

makkelijker gezegd dan gedaan (zegt deze ADD-er die het probleem ook kent) ;-)

Wat een hoop zelfverwijt in je omschrijving! Het wordt hoog tijd dat je jezelf leert te aanvaarden zoals je nu bent, zonder jezelf hiervoor te veroordelen of straffen...
Soms is een tekort aan discipline een teken dat er iets anders in de weg zit. Het kan zelfs teken zijn van een sluimerende depressie, die je verlamt. Ik zeg die dat dit zo is, maar het is niet de eerst fuivende feestende student die van binnen stilaan kapot gaat.
Je kan dit "probleem" proberen te overwinnen door hard te zijn tov jezelf, maar ik geef je dan weinig kans op succes. Je zal allicht tijdelijk een verbetering kunnen krijgen, maar niet op langere termijn.
Ga na wat je van binnen voelt en dat je gedrag op dit moment bepaalt. Wil je je onbewust afzetten tov je ouders door je studies te laten falen? Denk je dat je niet de moeite waard bent en probeer je dit "weg te feesten"? Heb je door je verwend zijn niet geleerd om jezelf doelen te stellen en schaam je je er wat voor? Doe je niet de studies waar je echt zin in hebt of wil je eigenlijk zelfs niet zo graag studeren op dit moment?
Iedereen heeft zijn eigen weg, niets is goed en niets is slecht. Dat je nu in deze fase dit bepaalde gedrag vertoont, is een stap in jouw weg naar volwassenheid. Deze weg loopt niet altijd rechtlijnig, er zijn vroegbloeiers en laatbloeiers. Verwar volwassenheid niet met materiële zaken. Volwassen zijn betekent maturiteit bezitten en de capaciteit om voor jezelf verantwoordelijkheid te nemen. Er zijn mensen die dat nooit leren, ook al hebben ze een baan en een keurig gezin.
Mijn dochter heeft na haar middelbaar enkele sabatjaren genomen. In die tijd heeft ze best wat avonturen beleeft, zoals een relatie met de grootste drugdealer van de stad e.d. Niet altijd makkelijk voor mij, dat kan je je wel voorstellen, maar ik ben van haar blijven houden. Alleen heb ik haar geen financiële steun meer gegeven op een bepaald moment, waardoor ze 's nachts moest gaan werken in een hotel als "afwasser".
Nu zegt ze "bij elk bord dat ik in mijn handen had wist ik : ik moet gaan studeren". Ze is nu bijna klaar met haar studies orthopedagogie...ze is bijna 27. Ikzelf ben pas beginnen studeren met 30 (kwam ook wel door mijn thuissituatie, maar toch... ik had het ook vroeger gekund als ik meer pit had gehad...). Mijn dochters vader heeft nooit gestudeerd en ook zijn weg gemaakt.
Gun jezelf je eigen weg naar maturiteit en zie alles wat er nu gebeurt als een manier om ervaring op te doen. Je bent prima zoals je nu bent!