Ouderschap & Opvoeding

ik zag al wel soortgelijke vragen maar niet over zo'n jonge leeftijd vandaar dat ik hem toch stel.
Mijn zoon is dus 10 maanden en sinds hij zich op kan trekken tot staan heeft hij veel moeite met het naar bed gaan. (weet niet of dit een link kan zijn!?) hij gaat huilen. trekt zich op tot staan en valt na 6x terug leggen en op hele andere tijden dan normaal in slaap.
normaal sliep hij heel makkelijk: Rond 9.30 rond 14.30 en en rond 19.30. hij huilde nooit met het slapen gaan. (als hij wel huilde wisten we dan hij niet moe was of de rust niet kon vinden.) Nu dachten we dat dus ook maar als we dezelfde handelingen uitvoeren werkt het niet meer.
Ik ben van mening dat een baby niet huilt zonder reden (veilig voelen, pijn oid) maar weet dus echt niet wat ik hier mee aan moet.(Ben echt GEEN voorstander van: laten huilen!) nu slaapt hij uiteindelijk pas rond 11.00 15.30 en 20.15
Kan het zijn dat hij opeens verlatingsangst krijgt? of kan het zijn dat hij al naar 1 slaapje overdag toe gaat? (lijkt me wat vroeg?) maar dat hij toch nog niet moe genoeg is?

Onze 8 maanden oude baby is nu veel aan het kruipen maar het is nou al 3 keer voorgekomen dat hij recht op z'n snufferd valt. Dan is het ff flink huilen maar een minuut later weer goed. Is er geen kans dat hij z'n neusje een keer breekt op deze manier??

Mijn stiefzoon woont niet bij ons maar is vaak bij ons.
Hij heeft adhd en zit op bijzonder onderwijs.
Probleem is vaak dat waneer ik hem iets vraag om bv te gaan douchen, huiswerk maken, of niet te lang achter de computer te spelen, dan wordt hij vreselijk sjagerijnig en doet het niet meteen maar na een waarschuwing of 2-3 en begint dan te mokken en heeft standaard een antwoord terug waneer ik bv zeg dat het tijd voor huiswerk is, dan zegt hij dat dat niet hoeft waneer ik het zeg en dat hij alles al weet.
Ook raakt hij vaak verwikkeld in vechtpartijden op school en het is nooit zijn schuld.
De leraren vindt hij allemaal stom en luisteren vindt hij erg moeilijk en onzinvol.
Zijn vader is veel van huis ivm zijn werk dus het merendeel van de tijd ben ik met zijn zoon.
Naar zijn vader luistert hij wat beter overigens.
Zijn vader en ik zitten wel op een lijn qua opvoeding maar is toch wat minder consequent en wat ongeduldiger.
Ook kan mijn partner veel heftiger boos worden waneer zijn zoon iets heeft gedaan wat niet mag.
Dus zijn zoon is dan eerder een soort van bang ipv dat hij werkelijk respect heeft heb ik het gevoel.
Steeds vaker irriteer ik me mateloos aan het gedrag van mijn stiefzoon en vind het moeilijk om hem echt lief te vinden.
Overigens ben ik naast consequent wel kindvriendelijk en probeer hem een goede basis te bieden en knuffel en beloon hem ook waneer hij goed bezig is.
Hoe kan ik hier beter mee omgaan ook mbt mijn "negatieve' gevoelens van binnen?

Mijn zoontje is vandaag van 4 naar 4+ gedaan en mijn dochtertje van 1 naar 2, vandaar de vraag ;-)

Mijn zoontje is net 2 geworden, maar heeft nu al problemen om in slaap te komen 's middags. Is dit normaal? En hoe zit het bij andere kinderen van zijn leeftijd?