Ouderschap & Opvoeding

Mijn dochters van 8 en 6 gaan al sinds de scheiding ( 5 jaar geleden) om het weekend naar hun vader. Hij betaald alimentatie, maar doet er erg moeilijk over en ook in de vakanties heeft hij ze liever niet volgens afspraak( De helfr van de vakanties). Hij doet niets met ze, geeft ze geen aandacht en de kinderen willen als gevolg hiervan niet meer naar hun vader. Dagen vantevoren is het al feest en beginnen ze te zeuren, huilen en luisteren slecht, smeken me of ze niet naar hem hoeven...net als de eerste dagen na hun thuiskomst.
Ik heb ze gevraagd of hij ze pijn heeft gedaan, maar dit is niet het geval.
Na dit een paar jaar aan te hebben gezien en ze gestimuleerd te hebben kan ik t niet meer aanzien. Heb diverse malen geprobeerd om afspraken met hem te maken om rond te tafel te gaan zitten en dingen uit te praten maar hij heeft steeds "geen tijd"
u heeft hij ook geen geld meer om ze op te halen of thuis te brengen ( Ik woon in een andere stad)
Op internet lees ik alles over boetes als ik ze niet laat gaan en nu vraag ik me af...Is er een legale manier om mijn kinderen van de (voor hun) plicht te ontdoen hun vader te bezoeken, want dit geeft veel spanningen en verdriet bij mijn kinderen.

Mijn zoon is 21 jaar en woont nog thuis.
Naar school gaan doet hij niet (verschillende keren begonnen en afgehaakt) en werk zoeken al evenmin. Inmiddels heeft hij torenhoge schulden (terugbetalen studie financiering, betalen schoolboeken, mobiele telefoon, agis ruim 2 jaar niet betaald, roodstaan bank enz) en brieven van deurwaarders vallen op de deurmat. Hij doet er helemaal niets mee. Wanneer hij van mij weer een preek heeft gekregen dat dit zo niet langer kan en dat hij dan beter een eigen huishouding kan gaan voeren, ben ík de slechte moeder die hem uit huis zet. Ik zou zo graag willen dat hij de ernst van dingen eens inzag (zijn standaard reactie: 'komt wel goed, laat maar aan mij over') en er actie
(desnoods met hulp) op zou ondernemen om zijn 'puinhoop' op te ruimen. Hij gaat compleet zijn eigen gang, lacht je uit of negeert je gewoon, duikt achter zijn computer en zit de hele dag op zolder; ik wordt er niet goed van; mede ook omdat mijn 7 jarige dochter hier natuurlijk ook genoeg van mee krijgt. Ik ben ten einde raad !!
Wie weet hoe ik hier verandering in kan brengen, wie ik kan vragen om hulp of een goeie site waar je tips kan vinden?

Toegevoegd na 3 dagen:
Ik heb hem gevraagd of hij dit serieus door wilde lezen, inclusief de gegeven antwoorden en dan laten weten wat hij ervan vindt. Hij zegt dat hij het gelezen heeft, beloofd zijn best te gaan doen en morgen gaat hij zelfs via het uitzendbureau beginnen met werk als bijrijder...

Toegevoegd na 14 uur:
Het is niet zozeer het naar school gaan maar daar buiten. Wanneer hij me bijv. in de winkel niet ziet wordt hij helemaal hysterisch. Hetzelfde als ik zeg ga je mee dan is hij helemaal in paniek want hij denkt dan dat ik zonder hem weg ga en hij breekt dan letterlijk zijn nek bijna om mee te gaan. Naar bed gaan is een ramp. En naar school gaat hij enthousiast alhoewel dat in het begin ook niet echt een succes was, maar nu sinds twee weken gaat het goed. Dat is juist zo raar. Ik weet dat hij met zn gedrag afreageert en meestal kan ik het plaatsen maar in dit geval niet.

ik heb een heel stom tafelgroepje en ik wil dat tegen de juf zeggen maar ik weet niet hoe ik het moet zeggen?

Laatst was ik met mijn twee jaar oude dochtertje bij de dochter. Na wat onderzoekjes gaf deze haar een zakje snoep als beloning. Misschien ben ik nu heel old fashion, maar mijn dochtertje krijgt eigenlijk nooit snoep, ze vraagt hier ook (nog) niet naar. Vind het raar dat een dokter notabene, snoep uitdeelt.
Ook als we bij vrienden met kinderen van dezelfde leeftijd gaan wordt daar altijd heel erg veel snoep, chips en ijsjes rondgedeelt.