Hoe krijg ik mijn zoon weer 'op de rit'?

Als ik het zo lees denk ik eerlijk gezegd dat het tijd wordt dat je een GOEDE moeder wordt en hem het huis uitzet. Hij heeft overduidelijk geen greintje verantwoordelijkheidsgevoel en komt overal, ondanks de preken en het gemopper, verder lekker makkelijk vanaf.
Bovendien is het een enorme negatieve invloed op jou, de sfeer in huis en dus ook op je dochter.

De tijd om volwassen te worden is voor hem inmiddels wel overduidelijk aangebroken. Jij hebt geen enkele invloed meer op hem je maakt het hem onbewust te gemakkelijk om op deze manier desnoods nog jaren en jaren door te gaan. Maar hij is meerderjarig, dus je bent niet langer verplicht voor hem te zorgen. Hij kan gewoon op eigen benen, en dan voor zijn inkomen kiezen tussen werken of leren. Daar zal-ie geen cent minde om worden - integendeel.

Uiteraard zal dat niet makkelijk zijn en ook niet zonder slag of stoot aan (waar is zijn vader eigenlijk in dit verhaal ?) . Wellicht kun je bij het maatschappelijk werk iemand vinden die je bij dat proces kan helpen of in elk geval steunen.

Prachtig uiteengezet betoog over wat lijkt op iemand die nog niet zelf gevoeld heeft dat hij voor zijn eigen leven verantwoordelijk is .

Maar een paar vragen aan jou voor wat betreft de achtergrond.
Heeft hij een trauma opgelopen in zijn jeugd ? Is hij autistisch of heeft hij een andere ontwikkelings stoornis ?

Zo niet dan kan je hem enorm helpen door hem het gat van de voordeur te wijzen , zeggen dat hij vanaf nu voor zich zelf dient te zorgen.
Als je dat doet , dan wordt hij "volwassen " en gaat hij voor zichzelf zorgen. Het zal met vallen en opstaan gebeuren , en het zal je niet meevallen om hem "los" te laten.

Doe je het niet , dan blijft hij in zijn afhankelijkheids positie . Hij "groeit " niet en hij zal je later ook niet dankbaar zijn voor wat je voor hem hebt gedaan.

Ik kan maar één ding aanraden: sluit hotel mama.

Weet je waarom hij alles maar laat lopen? Dezelfde reden als al die andere overjarige pubers die nietsdoend in huis blijven hangen hebben: hij kan erop rekenen dat het inderdaad goedkomt, want als puntje bij paaltje komt, heeft hij een dak boven zijn hoofd, een zacht bed om in te slapen, schone kleren om te dragen en de geweldige gratis cateringservice die mama heet. Hij zegt 'komt wel goed' omdat hij de ervaring heeft dat het inderdaad, voor hem dan, altijd goed komt.

Waarom zou hij zich zorgen maken over zijn schulden? Hij heeft nu toch niets te verliezen? Wat jij kan veranderen: zorg ervoor dat hij wél wat te verliezen heeft.

woorden kunnen heel erg kwetsend zijn, vooral als iemand/je zoon tegen je zegt dat je een slechte moeder bent.
auwww, maar het allerbeste is om hem knetter hard op zijn giegel te laten gaan!!!!
wil jij niet luisteren beste jongen, dan zoek jij het idd maar zelf uit en dan zie je maar hoe het goed gaat komen.
van mij krijg jij geen rooie cent meer, je avondeten???ik koop het eten in en bereid het, je kan hiervoor een deel betalen en zo niet, geen eten voor jou en zo geldt het voor alle andere dingen in dit huis. staat het je niet aan dan krijg je nog een dag om je spul te pakken en zoek maar een ander thuis.

je zult hier int begin verdriet van hebben omdat het jou een rot gevoel geeft, maar uit eindelijk zul je zien dat dit het beste is wat je kon doen.

sta stevig en wees vooral consuquent.
heel veel sterkte hiermee.

Mijn antwoorden op dit soort onderwerpen kunnen altijd pijnlijk overkomen. Maar ik denk dat het toch nodig is als het wordt gezegd.

Je zoon die zit in een averechts patroon. Dat wil zeggen dat hoe meer jij hem 'op zijn kop geeft', hoe meer hij terug kruipt in zijn hol waar het veilig is. Een hol vol passiviteit en terughoudendheid.

De manier om hem uit zijn hol te krijgen is om hem liefde te geven. Iets wat hij al heel lang mist en iets wat jij hem al een hele tijd niet meer hebt kunnen geven. Op dat vlak zijn jullie allebei (en je partner ook) heel passief. Als het gaat om gevoelens en om emoties. Het enige waar hij op wordt 'beoordeeld' is zijn gedrag. En momenteel zijn dat alleen maar veroordelingen.

Zijn holletje is hem momenteel zijn veilige plek. Een plek waar hij niet continu wordt 'afgekafferd'. Maar dat holletje is er ook alleen maar gekomen omdat hij teveel werd veroordeeld, dan vlucht iemand weg naar een plek die daar ver weg van is. Dus zijn computer, zijn zolder, jullie negeren.
Ook vroeger heeft hij nooit met zijn emoties bij jullie terecht gekund, of hij durfde niet vanwege de veroordelingen. Als hij toch niet goed genoeg is, dan maar niet, dan vlucht hij maar weg.
En het enige wat hij mist en wat hij al heel lang heeft gemist, is de ware aandacht, die ware liefde, dat er om hem wordt gegeven.
Zeg nu eerlijk: In een liefdes relatie zoek je dit en als je dat niet krijgt zoek je een ander. Zo ook met jullie (gezins)relatie, als je niet gewaardeerd wordt en niet wordt geliefd, dan zoek je wel iets anders.

---

Het is moeilijk om dit weer op te bouwen. Want o wat zijn er nu veel drempels gekomen. En die waren er al natuurlijk.
Ik zou zeggen, begin de sfeer te veranderen. Van veroordelingen en negativiteit naar positiviteit en complimenten geven. Dat is natuurlijk moeilijk en complimenten geven is ook moeilijk, evenals het ontvangen van complimenten heel moeilijk is. Daar zullen jullie beiden het dus ook moeilijk mee hebben.
Je zult echt moeite moeten doen om hem weer te gaan bereiken. Zijn holletje is heel diep.
Of een keer hem meenemen naar een restaurant (niet te luxe hoor) en onder het eten met hem praten. Alleen jullie tweetjes. Het is moeilijk om het positief te houden, maar probeer het.

Goede films die je kunt kijken over dit onderwerp is:
-Life as a house
-The last song

Toegevoegd na 2 minuten:
O, nog een film:
Bang, bang, you're dead.

Als ik het goed lees, heeft hij ook geen inkomen en woont dus gratis bij jou. Eerste stap, samen naar de gemeente, die zullen hem vertellen, dat hij werk of opleiding moet doen. Is hij hier niet toe in staat om welke reden dan ook, is er de gang naar een Wajong-uitkering.
Hij gaat anders jou meetrekken in zijn schulden en chaotische wereld. Tevens als woningzoekende laten inschrijven.
Blijkbaar heeft preken geen zin, dus ik zou gewoon eisen gaan stellen. Zo lang hij thuis wenst te wonen moet er een bijdrage komen in welke vorm dan ook, en aangezien hij niet met geld kan omgaan, neem jij het beheer ervan over, treft afspraken met zijn schuldeisers en los de schulden langzaam maar zeker op. Hij krijg normale kost en inwoning, daarnaast zakgeld. Mobiele telefoon is taboe in combinatie met schulden, en is geen levensbehoefte.
Je moet ook even onderzoeken, of je van de belasting recht heb op een teruggave i.v.m. dat je wellicht voor meer dan 1 kwartaal voor een kind heb gezorgd, waarvoor geen recht op kinderbijslag is.
Laat je voorlichten bij maatschappelijk werk over dit alles.

Zoals al velen voor reageren kan ik alleen maar toevoegen dat je een ultimatum moet stellen.
1-Alle schulden optellen en met dat gegeven een terugnetaalplan laten opstellen zodat hij echt zelf in actie moet komen. De schuldeisers een betaalplan voorstellen.
2-Hij gaat er zelf voor zorgen dat hij binnen een week inkomsten regelt via een baan, helaas dan wordt het maar borden wassen of schoffelen jammer dan.
3- Als hij hier niet mee akkoord gaat hem de deur wijzen, dus zoals al gemeld Hotel Mama is voor hem helaas failliet.

En hoe hard het ook overkomt, laat het hemzelf doen, hij is gewend dat alles voor hem geregeld wordt maar vanaf 1 november bijv. dus niet meer.

Succes!

Je bent een goede moeder als je deze jongen een schop onder zijn kont geeft! Hij maakt er een potje van en jij blijft hem waarschuwen maar gaat niet over tot actie. Hij probeert je uit tot waar jij dit nog pikt.

Laat hem zijn eigen puinhoop opruimen en ga je concentreren op je dochter. Dit is een slecht voorbeeld voor haar.

Hij gedraagt zich met zijn 21 jaar als een klein afhankelijk kind en krijgt hier tot nu toe nog steeds de ruimte voor.
Hij heeft geen respect voor jou en lacht zich suf.

Ga grenzen stellen en doe wat je zegt! Geen beloftes meer die je toch niet nakomt omdat het toch je zoon is.
Daar speelt hij mee. Hij weet dat en doet er zijn voordeel mee.
Hij gaat de ernst pas echt merken en voelen als hij zelf verantwoordelijk wordt gesteld voor zijn acties.
Ga eens praten met iemand van maatschappelijk werk of schuldsanering bij de gemeente. Misschien hebben zij tips om je de juiste weg te wijzen hoe jij dit bij hem teruglegt.
Het is jouw zoon maar het is zijn puinhoop.

Hij moet de druk voelen zichzelf weer op de rit te krijgen.
Word harder naar hem toe en vind je "inner bitch". Dat heeft hij op dit moment het meeste nodig. Iemand die hem zijn eigen lessen laat leren en zijn verantwoordelijkheid laat nemen.
Extreme stap: stel een ultimatum waarop hij actie onderneemt naar een baan en als hij dat nog niet heeft gedaan aan het einde van jouw harde datum: ander slot op de deur en laat hem het even zelf uitzoeken. Harde les maar naar iets anders luister hij niet. De maat is VOL!

Stop met preken. Zeg rustig tegen hem: beste jongen, je bent volwassen en je moet nu je eigen broek gaan ophouden.
Je stopt met koken voor hem. Je doet zijn was niet meer. Je verschoont zijn bed niet meer. Hij krijgt ook geen internet meer van je.
Uit huis zetten zal nog niet meevallen omdat hij geen inkomen heeft en dus niet zomaar iets kan gaan huren.

Bel de gemeente of maatschappelijk werk of er een instantie is die hem kan helpen orde op zaken te stellen. Schrijf die instantie met het telefoonnummer of adres op een stuk papier en geef hem dat. Hij moet het zelf verder doen!

Spreek deze dingen door met je huidige man. Je zult zijn steun wel nodig hebben, omdat zoon op je schuldgevoel gaat inwerken. Maar bedenk dat liefde voor je kind soms betekent dat je hard moet zijn. Zo moeilijk, maar soms nodig!
Ik wens je alle succes.

Toegevoegd na 4 minuten:
En neem je dochter van zeven een keer apart en leg uit wat je gaat doen. Dat je erg veel van haar broer houdt maar dat hij voor zichzelf moet gaan zorgen omdat het zo niet goed gaat met hem. En ook dat ze niet bang hoeft te zijn dat zij er ook uitgeschopt wordt als ze vervelend is of zo. Ik denk dat het allemaal erg verwarrend kan zijn voor haar, dus hou haar in de gaten en praat er over.

Ik vind het heel moedig van je en getuigen van veel moederliefde om hulp te vragen!

Mijn zoon had enkele jaren geleden het inzicht dat hij niet verder kon gaan op een soortgelijke manier. Hij kon zijn katten geen eten meer kopen en dat raakte hem. Er is dus eerst inzicht en noodzaak nodig. Enkele jaren daarvoor is hij door zijn vader uit huis gezet en dat heeft hem zo'n enorm verdriet gedaan dat hij nu na 5,5 jaar nog steeds geen contact met hem wil! Een kind moet je helpen en niet zonder hulp de deur wijzen vind ik. Helpen is niet zijn problemen voor hem op te lossen. Dan is het niet nodig voor hem om tot actie over te gaan om zijn leven in eigen hand te nemen.

Ik denk dat je zoon zich (net als jijzelf)niet gehoord voelt. Hij weet zelf niet wat hij voelt en wil en daar kun jij hem bij helpen. Luister echt naar hem!En vertrouw hem jouw angst, problemen en onzekerheid over dit toe. Zonder verwijten, klagen en eisen. Liefde en steun is wat hij nodig heeft. Een mens mag zoeken. Wat zou jij nodig hebben als je niet weet wat je echt met je leven moet?
Als hij geen hulp wil van anderen kun jij er hulp en begeleiding bij vragen. Een goede therapeut kan je helpen om hem te bereiken en te steunen.
Ken je het boek geweldloze communicatie van M. Rosenberg? Is misschien een goede aanvulling.

Ik wens je veel liefde en geduld toe! Vertrouw op je moederliefde en vraag inderdaad hulp en steun van een deskundige die bij jou past!

Ik ken de situatie uit eigen ervaring.. informeer bij de gemeente of ze daar Bemoeizorg kennen.. die ontlasten jou en helpen hem op een heel eigen manier..
Laat je niet gek maken, jij bent de baas en hij mag dat onderhand wel eens voelen!

Succes...

Je hebt al een heleboel tips gekregen van "zet hem het huis uit" tot "geef hem meer liefde". Mijn eerste reactie na het lezen van jouw verhaal was ook: schop onder zijn kont! Maar is dat wel zo verstandig?

Uiteraard zijn er basisregels in huis waar hij zich aan dient te houden, bijv. was opruimen, je eigen kamer schoonhouden, etc. Dat kun je per direct van hem eisen en doe je zelf niet meer. Maar voor de grotere zaken (bijv. de schulden, huisvesting zoeken) kan hij wellicht een handje hulp gebruiken omdat hij, hoogstwaarschijnlijk, zelf door de bomen het bos ook niet meer ziet.

Maar ik denk dat je, voordat je drastische maatregelen gaat nemen, je eerst moet gaan afvragen waarom hij zich zo gedraagt. Is er sprake van een psychische stoornis? Of een andere (gedrags)stoornis? Wat zit hier achter? Achter elk gedrag zit volgens mij een oorzaak. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat hij het leuk vindt om zo met jou in de clinch te liggen, de hele dag niets te doen en zijn leven in een puinhoop te zien veranderen. Waarom is hij, blijkbaar, niet in staat hier zelf verandering in te brengen? Wat houdt hem tegen? En daarmee praat je zijn gedrag niet goed, want dat moet inderdaad veranderen, maar zoek je wel naar een structurele oplossing die voor alle partijen aanvaardbaar is.

Dit kun je uiteraard niet alleen en daarom is professionele hulp noodzakelijk. Als moeder sta je trouwens ook te dicht bij de situatie en ben je al zo gefrustreerd dat je niet meer goed objectief naar de hele zaak kunt kijken. Ook je andere dochter heeft haar aandacht nodig.

Mocht hij inderdaad "gewoon lui" zijn, dan zijn rigoureuze maatregelen op zijn plaats. Maar dat kan altijd nog. Doe dus nog niets waar je wellicht achteraf spijt van krijgt.

Zoek hulp! Sterkte.

Op een site als dit krijg je alleen maar bolde uitspraken en toffe woorden te zien. Allen van gasten die uit zijn op sensatie of er zelf ook geen biet verstand van hebben.

Als je serieus een antwoord en een oplossing wil hebben dat moet in eerste instantie eens met je huisarts gaan praten.

In dit verhaal zie ik namelijk een paar dingen die ik herken. Voornamelijk het terugtrekken uit de maatschappij. Het volledig in zichzelf keren.

Voor je gaat handelen, ga dan eerst denken, diep nadenken. En praat met de professionals, niet met met die noobs hier op een vragensite met inbegrip van mijzelf.

Wat is de oorzaak dat hij zo is? Dat kan aan jezelf liggen door een gefaalde opvoeding. Verantwoordelijkheid moet je leren, dat komt niet vanzelf. Heeft hij dat wel geleerd? Vraag jezelf af of je fouten in de opvoeding hebt gemaakt. Voor hem zal het niet helpen, maar voor je dochter in de toekomst wel.

Wat nu als hij wel goed is opgevoed? Dat kan kan wel degelijk het geval zijn en dat hij toch zo is geworden. Het gedrag zoals jij het beschrijft past namelijk ook bij mensen die schizofreen zijn, of autistisch of manisch depressief. En dan kan je de toffe dingen die hier bij herhaling zijn voorgesteld wel ten uitvoer brengen, maar wat maak je dan allemaal kapot? Voor hem, maar ook voor jezelf.

De enigen die kunnen achterhalen of hij schizofreen, autistisch of manisch depressief is zijn de professionals. En de weg daar naar toe begint bij de huisarts.

Heel veel jongeren zijn manisch depressief. De oorzaak is te vinden in de zelfzuchtige, agressieve ik maatschappij waar we in leven met een overheid die zich overal mee bemoeid. De eisen die aan jongeren worden gesteld worden per jaar zwaarder. Met een mavo opleiding begin je al niets meer tegenwoordig. Je wordt doodgegooid met sensatie en ellende van anderen, op tv bij de beruchte RTLletjes en SBSjes die er in geslaagd zijn van pesten iets normaals te maken. Tegelijkertijd moet je, je stoer en groot houden anders ben je een mietje en val je buiten de boot. Lees zelf maar hoeveel agressie er in de antwoorden op jou vraag zit.

Heel veel jongeren worden daar depressief van. Dit is nog niet eens zo heel lang geleden ontdekt en erkend. Hij laat alles op zijn beloop en het zou mij helemaal niet verbazen dat hij heimelijk ook met zelfmoordgedachten speeld. Als dat zo is dan is depressie of autisme vrij voor de hand liggend.

Het antwoord en de oplossing krijg je bij professionele psychiaters, niet op deze site.

Waarschijnlijk neemt je zoon het als vanzelfsprekend aan dat alles altijd voor hem geregeld wordt. Hij is pas 21 en nu al door en door verwend, slap en onbeschoft bovendien (jou negeren, uitlachen enz.) Hoe zou dat toch komen? vraag ik me dan af. Opvoeding? Zou best kunnen. Beetje laat om nu nog in te grijpen; de put dempen als het kalf al verdronken is.

Maar goed, terugkijken heeft geen zin. Dus nu dan toch maar eens flink in actie komen. Zet je reserves overboord en je zoon het huis uit. Dan moet hij wel aan de bak, dan voelt hij wel wat verantwoordelijkheid nemen is. Hij is geen puber meer, hij is 21 jaar. Dat is de leeftijd waarop je al lang en breed op eigen benen moet kunnen staan. Kan hij zijn eigen boontjes niet doppen? Dan kan hij een hulpverlenende instantie (maatschappelijk werk, een psycholoog, sociale dienst etc.) inschakelen. Maar jij kan hem niet de hand boven het hoofd blijven houden: je bent zijn moeder, niet zijn gastvrouw / schoonmaakster / kokkin / hulpverlener / therapeut.

Ga nu over tot actie, en doe wat de meesten zeggen, geef hem nu verantwoordelijkheid, en wil je het niet zo ver laten komen bij je 7 jarige dochter, begin bij haar dan nu ook, want het is een groot gedeelten de opvoeding, waardoor dit komt, niet dat u slecht voor hen was maar juist veel te goed, alles goed vinden de kooltjes uit het vuur halen, verwennen, alles mag, veel snoepen, veel frisrank, veel t.v kijken, lui zijn,kortom alles door de vingers zien, en denken dat je een goede moeder bent, maar niets is minder waar, zie het resultaat, wie mooi wil zijn moet pijn lijden, het zal niet meevallen, om nu streng te zijn, maar zij zullen u er heel dankbaar voor zijn.

Dit is jouw kant van het verhaal, jij bent hierin de goede moeder en je zoon is het slechte kind. Maar aan het verhaal te horen heeft je zoon wel één of andere stoornis: hij overziet zaken niet goed, begint aan goede dingen maar maakt ze niet af, zit de hele dag achter zijn computer op zolder. Heb jij hem genoeg hulp voor zijn problemen gegeven tijdens het opgroeien? En zo onverschillig en teruggetrokken klinkt behoorlijk depressief, het zou inderdaad slecht zijn hem het huis uit te trappen. Heeft hij je vraag hier ook gelezen? Laat hem hier eens reageren met zijn kant van het verhaal?

Dat gedeelte over school / opleiding dat zal ik maar overslaan, aangezien ik er zelf ook een puinhoop van gemaakt heb :S Met alle respect: deze hele situatie komt over als een gebrek aan goede manieren, respect en discipline!

Tegenover het veroorzaken van problemen staat geen (echte) consequentie. "Dat wijf zeurt weer" in plaats van "Wat doe ik mijn moeder aan? Ze heeft het beste met me voor". Wat dat betreft ben ik erg ouderwets en tolereer geen onzin van (mijn) kinderen en dat weten ze. Het is vooral consequent zijn wat een kind "braaf maakt", maar als er niks tegenover staat wat afschrikt, ben je klaar! Ikzelf vind slaan overbodig en dan eigenlijk meer vanuit het standpunt dat je je kind zelf zegt dat hij niet mag slaan.

In uw geval lijkt het me moeilijk, omdat het eigenlijk al te laat is al uw eigen kind u gewoon uitlacht! Sorry, maar ik ben gewoon eerlijk: het zit net onder het geslagen worden door je eigen kind. Als ik zijn stiefvader zou zijn zou ik een keer praten, heeft het geen nut, zou ik beginnen met zijn computer verkopen, zijn BlackBerry (?) en alle andere dingen van wat waarde om toch een dikker plak kaas op mn brood te blijven leggen. Vooral om hem te laten inzien dat er consequenties aan zijn gedrag zitten!!!

Het is misschien vervelend om te horen, maar als 'kinderen' het zo ver laten komen dan is het vaak ook de schuld van hun ouders.
Als ik het zo hoor lijkt het me dat u gewoon veel te goed voor hem bent.
Hij is laks met geld zaken, school en werk, omdat niemand hem duidelijk maakt dat er ernstige consequenties gebeuren door zijn gedrag.
Nu zit u met zijn problemen, want hij heeft geen idee in wat voor problemen hij zich heeft gewerkt.
En ga dit nu maar eens oplossen...

In dit geval lijkt het me een goed idee om eens drastische maatregelen te gaan nemen! Geen praatjes hebben, maar gewoon duidelijk zijn en hem zo nodig gewoon op straat zetten.
Als ouders zijnde kan je het niet voor altijd opnemen voor je kind! Laat hem maar eens goed inzien hoe erg hij het is aan het verpesten. Geef hem de kans om binnen 1maand een baan te zoeken en anders moet je hem gewoon met koffers en al op straat zetten!
Want u kunt wel elke dag gaan zeuren dat hij werk moet zoeken of wat dan ook, maar ooit moet gewoon de knoop door gehakt worden hoe erg het ook is! Stop met dat verwennen en ga er serieus werk van maken, want dit is echt belachelijk!

Bekijk het zo wilders heeft zoiets van buitenlanders die niet willen werken/zich niet gedragen; moeten het land uit, nou kinderen die volwassen zijn en niet willen werken/zich niet gedragen; het huis uit.

(en maakt u zich geen zorgen over het punt dat hij misschien zielig is of niet voor zich zelf kan zorgen als u hem eens hard aan pakt, want dat is onzin gewoon 1keer flink hem de les lezen en dan leert hij het wel!)

Ik weet niet of uw zoon een beperking heeft van welke aard dan ook. Maar hij kan een gedragsstoornis hebben of hebben opgebouwd. Er kunnen test worden gedaan bij instanties om uit te wijzen of hij een licht verstandelijke beperking heeft in combinatie met gedragsproblematieken. Het hoeft niet ernstig te zijn. Maar 21 en geen opleiding is wel zorgwekkend.
Wanneer er wordt geconstateerd dat hij een beperking heeft in zijn leervermorgen of concentratievermogen, kan er een wajong of PGB worden aangevraagd. Hiermee kunnen schulden worden afgelost en gebruikt worden voor een studie waarbij hij extra begeleiding krijgt. Een soort speciaal onderwijs voor moeilijk lerenden.

Ik denk dat als je hiermee al dreigt, om hem te laten opnemen en tests uit te voeren.
- Of hij nog wel goed bij zijn hoofd is.
- Drugs gebruikt.
- etc vul maar wat aan, (waarvan hij wel even gaat slikken).

Dan zul je eventueel je zoon terug krijgen.
Anders zou ik toch over gaan tot actie.
Want de schulden blijven komen.
En als hij binnen 10 jaar een studie afrond, wordt zijn studieschuld kwijtgescholden.

Praktisch gezien:

Ga eens met hem rond de tafel zitten (evt. met iemand er bij die kan zorgen dat het geen verwijten over en weer worden) en leg het hem voor.

"Je bent nu onderhand op de leeftijd dat je je eigen leven in handen moet gaan nemen, ik heb geprobeerd je het zelf te laten doen maar ik heb de indruk dat het nog niet zo goed lukt, want (voorbeelden). Volgens mij ben je daar zelf helemaal niet zo blij mee, want anders zou je wel....

(bv. uitgaan, vrienden hebben, geld genoeg hebben voor je hobby, op mensen af durven stappen, iets wat voor hem misschien wel belangrijk is maar wat nu niet kan omdat hij er te lam voor is).

Wat gaan we daar aan doen? Welke dingen spreken we af dat jij deze week gaat aanpakken en hoe ga je dat doen? Welke hulp van mij heb je daar bij nodig? Ga je het dan zelf doen of moet ik je er aan herinneren dat je het moet gaan doen?"

Je zult hem ook heel duidelijk uit moeten leggen dat dit voor hem de laatste kans is om het serieus op te pakken, omdat jij eigenlijk onderhand wel eens een keer verder wil met jouw leven en je vindt dat binnen nu en 'n jaar je moederlijke taken wat hem betreft er wel op zitten (of verzin maar eens wat moois). Zorg er in elk geval voor dat zijn eigen ikke niet het centrale punt is, maar dat het over jou gaat en hoe jij tegen zijn gedrag aan kijkt (op een neutrale manier).

Pak de kalender er bij en schrijf er voor elke dag minstens een afspraak op. Dat kunnen dingen zijn als 'bezoek arbeidsbureau', 'boodschappen doen', 'kamer uitmesten', 'op zoek naar woonruimte', 'afspraken maken over schulden' enzovoorts. Maak de afspraak dat je elke week met hem een stand van zaken-gesprek gaat hebben en plan dat in. Bespreek dan wat er goed gegaan is, wat er beter moet en wat hij volgende week zal gaan doen.

Als hij dit soort bemoeienis van jou niet wil accepteren, zul je echt hulp van buitenaf moeten zoeken. Je blijft per slot van rekening moeder en je bent geen therapeut. Maar hulp gaat pas werken als je zoon zelf ziet dat hij een probleem heeft. En waarschijnlijk is de beste manier om dat besef bij hem door te laten dringen, door hem een ultimatum te stellen en alvast voor een deel te 'ontzorgen'. Hij moet zelf verantwoordelijkheid krijgen en nemen voor zijn leven.

Bureau Jeugdzorg kan je dan misschien verder helpen, er zijn op verschillende plekken in het land projecten waarin jongeren zelfstandigheidstraining krijgen, zie voorbeeld hieronder.

Een aantal antwoorden die ik hier gelezen heb raden je aan je zoon de deur te wijzen.

Hoewel mijn haren rechtop gaan staan als ik jouw verhaal lees..weet ik niet of ik dit dé oplossing wel vind.

Wat je kunt doen is via een maatschappelijk werk(st)er je zoon een huurwoning laten bezorgen en hem onder de begeleiding van het maatschappelijk werker/werkster in zijn eigen huis wat zelfstandigheid en vooral..wat verantwoordelijkheid bij te brengen.

Sta niet toe dat hij bij jou zijn kostje komt halen..anders schiet je er nòg niets mee op.

Blijf hem liefdevol begeleiden en help hem waar mogelijk is..maar..laat geen loopje met jezelf nemen.

En weet je..een goede moeder maakt zichzelf overbodig..

Dus zorg ervoor dat hij zichzelf leert, maar ook vooral zichzelf gáát..redden.


Groet,

Ton

Beantwoording onder voorbehoud van de echtheid van de vraag.
Met alle respect maar de opvoedende partners moeten er eerst zorg voor dragen dat hun eigen hebben en houden
goed op de rails staan en dat deze mbt de uitgevaardigde richtlijnen elkaar ondersteunen en niet onttrekken aan de verantwoordelijkheden omdat het andermans kinderen zijn.
De moeder heeft het onnodig zwaar als zij geen support
krijgt van haar partner.
De zoon maakt daar dankbaar gebruik van om die twee tegen elkaar uit te spelen.
Ergo, eerst rond tafel met uw partner om deze zaak goed door te spreken en zorgen dat jullie 1 front vormen en elkaar niet laten vallen maar ondersteunen.
Daarna is het de taak om het geheel in kaart te brengen en de mogelijkheden te bekijken hoe elk geval apart opgelost kan worden.
Na het plan eerst goed besproken en uitgewerkt hebben met zijn tweetjes komt u met het plan van aanpak bij uw zoon.
Daar heeft uw zoon zich onvoorwaardelijk bij neer te leggen.
U kunt hulp inschakelen bij instanties zoals maatschappelijk werk, sociaal raadslieden etc.
Geef aan dat de situatie uit de hand dreigt te lopen
en het hele gezin wordt meegesleurd in een neerwaarts spiraal.
U heeft in de jaren die achter u liggen volop tijd gehad om uw zoon in te laten schrijven bij een woningbouwvereniging. U heeft ook kunnen (laten)
vaststellen of uw zoon dmv een handicap (dyslectie
of autisme) begrenst is/word in zijn doen en laten.

Met veel liefde kunt u uw woorden omvatten en hem de
boodschap overbrengen dat er een streep onder gezet word in de huidige gang van zaken.
En dat als hij niet of onvoldoende meewerkt aan het herstel, hij in het voorjaar echt op straat komt te staan.

Voor de buitenwereld speelt uw zoon mooi weer en
zal diegenen rijkelijk op tijd in kunnen lichten
dat het sprookje uit is.

Wij wensen u prettige feestdagen samen en kijken reikhalzend uit naar de publicatie van u hoe het e.e.a. is opgelost.

Ik vind het zo erg voor jou. Mijn empathie omdat de situatie herkenbaar is als ik om me heen en eigen opvoedingsituaties kijk.
De ene kant is dat je hem wilt beschermen; de andere kant is, dat je er zelf aan onderdoorgaat. Het kan zijn dat zijn gedrag te wijten is aan een stoornis, depressie of trauma.
Zoals je hem omschrijft lijkt dit een kind dat nog bezig is met ontwikkelen. De hersenen rijpen nog tot het 22e levensjaar. Soms hoor je zeggen dat jongens twee jaar achterliggen op de ontwikkeling bij meisjes misschien komt dat er nog bij. Hersenen ontwikkelen zich, grosso modo van 'achter naar voor' De pre frontale cortex, het deel waarin het plannen regelen en managen van zaken gebeurd is als laatste aan de beurt. Die ontwikkeling is o.a de oorzaak dat jongeren dingen doen waar ze niet bij nadenken.
Ik zie mensen in mijn omgeving die hun eigen kind niet aankunnen, vaak ontbreekt er een vader, er is sprake van fysiek geweld van het kind naar de ouder; jongeren zijn al echt sterk op deze leeftijd.
Het lijkt me verstandig dat u de prefrontale functies van de zoon zolang waarneemt. Niks vragen gewoon doen. Laat je niet verleiden tot nieuwe conflicten maar zwijg en neem afstand, ook letterlijk. Zijn mobiele telefoon zeg je af, van internet maak je de toegangscode van jou persoonlijk, zeg in overleg met de provider desnoods op voor de tijd die nodig is dan valt er ook niets te vechten, blokkeer de vaste telefoon voor 06 nummers, ga in overleg met hulpverleners die helpen met schuldsanering; ik heb daar al veel goede dingen over gehoord.
Over geleidelijke afbetaling van de studieschuld is te praten. bel met Groningen Het zou beter zijn als hij geen zakgeld meer krijgt.
Het effect van een uitkering vind ik discutabel omdat ik zie dat bij jongeren met een basisbedrag de prikkel om te werken afneemt en ze minder goed op een baantje durven af te stappen. Ze zijn echt bang om erbij te horen. Als er toch een uitkering wordt aangevraagd en toegekend dan moet die niet in zijn handen komen maar in die van de schuldhulpverleenster of in die van u. Kinderen zijn voor de wet volwassen op hun achttiende en veel ouders lopen daarop stuk. Ik ken geen voorbeelden uit de praktijk maar eventueel zou u de zaak discreet kunnen voorleggen aan een rechter die u dan als zaakbehartiger aanwijst en uw zoon voorlopig de rechten ontzegd omdat hij er voorlopig niet mee kan omgaan.
Zijn vertrouwen valt te winnen.

Laat hem los. Doe niks meer voor hem, laat hem vallen zeg maar.. Als ie het diepst in de put zit komt ie er pas achter dat ie zelf zijn shit moet opruimen. En pas als ie dat zelf inziet, zal er iets veranderen.
Als ie thuis niks bijdraagt, zet hem dan inderdaad het huis uit.. En niks slechte moeder.. Als je dit kan, ben je de beste moeder die hij kan hebben!!

Durfde niet direct reageren, maar er ontbreekt duidelijk een vader-figuur in dit gegeven. De liefdevolle opvoeding is zonder meer de absoluut beste in de eerste kinderjaren, maar daarna staat een Spartaanse opvoeding niet mis, maar dat moet door iemand met meer gezag en fysieke kracht dan een zoon op die leeftijd.

We vergeten dikwijls dat een van de lastigste gevechten voor een opgroeiende zoon het loskomen van de moeder is. Je bedoelde het zeker goed, maar eigenlijk heeft er niemand je op gewezen (in de huidige tijd is het zelfs bijna taboe) dat je daar eigenlijk keer per keer moet aan helpen. Een zoon moet een man worden die op zijn eigen poten staat, en de moeder moet zich ook onthechten op die manier. Heb trouwens hetzelfde probleem met mijn eigen zoon nadat die vijf jaren door het gerecht en manipulaties van de advocaat van mijn moeder bij de moeder was geplaatst, tot hij zelf tot inzicht kwam en ik verleden jaar op reis ging (overnachten in de auto) en een Spartaanse opvoeding gaf van een maand van formaat. Daarna volgde een poging tot kidnapping van de moeder met vier familieleden en die mislukte ook, en nu zit de zoon met een gigantische haat tegenover de moeder, wat ook al weer fout is, maar wellicht de anti-these na de goedbedoelde these van de moeder. Hij heeft net zijn humaniore afgewerkt en wou in een legeropleiding maar schreef zich te laat in. Dus moest hij gaan werken van mij, en tot mijn verrassing doet hij dat plots erg graag, maar het is nog niet de zware labeur waarvan ik hoop dat hij met 's morgens heel vroeg opstaan tot inzicht komt en volgend jaar terug gaat studeren of compleet op zijn eigen poten gaat staan.

De methodiek die ik gebruikte en waarmee ik persoonlijk evolutie zag, is niet de meest leuke en kwam van buitenaf deels: de-materialisering! Ik vermoed dat de tijdsbesteding vooral computer en luieren is, wel geef het vaderlijke voorbeeld en sta vroeg op en ga met hem gaan lopen 's elke morgen terwijl jij fiets bijvoorbeeld. Neem zijn computer af (verkoop hem meteen) als terugbetaling van bepaalde kosten en laat hem maandelijkse iets betalen. Maak een planning op van drie maanden 'laatste kans' en hou je daaraan, want hij is duidelijk gewoon dat je hem als moeder toch niet laat vallen, terwijl je hem MOET laten vallen om hem te helpen (laat hem dat gerust kwalijk nemen ipv te denken dat je een slechte moeder bent).

../..

Ik ben zelf ook zo'n jongen. inmiddels 22 jaar
Ik weet van mijzelf ouders kunnen zeggen wat ze willen ik doe/deed toch niks. Ja waar ik zelf zin in had. Feesten en Uitslapen.

Ik ben inmiddels van 3 scholen afgestuurd. Ik heb uiteindelijk mijn HAVO gehaald via het Volwassen avond onderwijs.
Mijn motivaties om wel weer aan het werk te gaan voor mijn toekomst:
Ik heb een geweldig leuke vriendin gevonden. Deze week heb ik 3 jaar een relatie met haar.

Mijn motivatie is dat ik zo snel mogelijk met haar wil samenwonen.
Maar het begin van mijn goed inzet is vorig jaar begonnen sinds dat ik een van mijn ouders op mijn kamer had. (In tranen) dat ze niet meer wisten wat ze met mij aan moesten. Ze hadden alles geprobeerd en ze wisten het niet meer.

Dit heeft mij diep en echt diep geraakt. Ook dit is voor mij een steunpunt om mijn school te halen.
Inmiddels studeer ik rechten en gaat het redelijk tot goed met mijn school.

Mijn advies is verteld hem de waarheid. Laat zien hoe je je voelt over hem. En zorg ervoor dat hij niet het verkeerde pad op gaat. Door soms te vragen of hij een zaterdagavond thuis wil blijven omdat jullie met het gezin een leuke avond willen hebben. Ook de sfeer in het gezin is belangrijk voor zo'n kind.

Ik spreek echter geheel uit eigen ervaring.

Stop niet met preken ! totdat je ziet dat hij wat doet.
Hoe meer rust hij van jou krijgt deze fouter het loopt.
Hij denkt dan alleen maar, ah relaxd geen gezeik en hij gaat door met wat hij doet. totdat het te laat is. Laat hem een makkelijke cursus doen via LOI ofzo. En je zal zien hoe trots hij is als hij het heeft gehaald. Dat geeft hem wat motivatie.
Blijf in hem geloven. Zijn tijd zal komen. Netzoals de mijne is gekomen.

Toegevoegd na 23 uur:
Waarom roepen zoveel mensen het huis uitzetten ! ?

Mentaal is dat toch niet mogelijk, ik neem aan dat jullie dat snappen. Snap je dat niet? dan hoor je toch te weten dat je ouder/ verzorger tot je 22ste ! moet bijdragen in de kosten van levensonderhoud en studie moet betalen voor zover hier nog niet in is voorzien.
Je neemt kinderen. Bij die beslissing weet je dat er allerlei hobbels op je pad komen. Je moet deze hobbels samen overheen. Je zal het toch samen moeten oplossen en eraan werken ! Je kan toch niet zeggen sorry maar je moet weg ?
Het is niet zo makkelijk ! Als dat vele zeggen.

Ultimatums stellen,ofwel:
voorwaarden waaraan uw zoon dient te voldoen met een uiterste tijdslimiet.

Voldoet hij níet aan die voorwaarden,dan volgen er sancties,zoals uiteindelijk uitzetten uit de ouderlijke woning.

dat hij de hier gegeven antwoorden gelezen heeft en er zijn conclusies uit lijkt te trekken,geeft aan dat het stellen van voorwaarden uwerzijds een positief-stimulerende werking op zijn gedrag uitoefent.

Hem complimeteren i.v.m. werk zoeken en andere positieve activiteiten die hij wil gaan ontplooien,kan hem nog verder in positieve zin qua gedrag en opstelling naar u en anderen toe stimuleren.

Voet bij stuk houden waar het de gegeven ultimatums betreft wanneer hij zich niet zou houden aan gemaakte afspraken,is raadzaam.

Toegevoegd na 48 seconden:
complimeteren=complimenteren

Ik kom uit zo'n "nest". Mijn broer is exact hetzelfde als uw zoon, en ik ben met zo'n situatie opgegroeid. MIjn moeder heeft al die jaren achter hem aangehuppeld en hem geholpen, maar 4 jaar verder, is mijn broer nog niet veranderd. Mijn moeder zit in de schuldsanering door mijn broer. Helaas heeft zij een plaat voor zich, want ze blijft hem helpen terwijl iedereen schreeuwt dat ze er mee moet stoppen. Haar ouders dreigen haar zelfs niet meer binnen te laten of te helpen, als ze mijn broer niet laat vallen. Mijn hele jeugd is verpest. Altijd waren er ruzies, stress, geldproblemen en nooit was er tijd of aandacht voor mij. Ik kan nu zelfs mijn moeder onderhouden door de schade die mijn broer heeft aangericht! Voor uw dochter, en voor uwzelf: hij is oud en wijs genoeg om zijn verantwoordelijkheid te kunnen nemen. BUITENZETTEN! uw dochter is onschuldig, en uw zoon richt het allemaal zelf aan. Als u ergens uw energie in moet steken, is het in uzelf en in uw dochter.. Sinds mijn broer buitengezet is, wordt hij langzaam maar zeker iets verstandiger, maar veranderen? nee.. door hem zijn gang te laten gaan geeft u hem het beeld dat hij er toch wel altijd mee weg komt.. en als u hem gewoon eens een lesje leer door hem de deur te wijzen, zal hij u op een dag bedanken voor de wijze les die hij meegekregen heeft;) veel sterkte, ik hoop oprecht dat u er aan uit komt!

Eruit schoppen! Het is verdomme een volwassen man! Laat hem maar voor zijn verantwoordelijkheden opdraaien.