Hoe kan het toch dat mensen zo van elkaar verwijdert raken?

sommige mensen hebben gewoon niet de goede keuze gemaakt wat de relatie betreft.
je moet iemand hebben die bij je past, van wie je houdt, en van wie je zeker weet dat hij/zij ook van jou houdt

omdat liefde voor iedereen anders is...

Omdat het tegenwoordig allemaal wat gemakkelijker gaat als vroeger.
Als er in een relatie een probleem is,dan wordt al gelijk aan scheiden gedacht.
Het samen oplossen van dit probleem of accepteren,wordt steeds minder.
En wat dacht je van het internet tegenwoordig.
Je legt zo gemakkelijk contacten,en dat had je vroeger toch helemaal niet.
Als je dan ging scheiden,dan stond je er vaak helemaal allen voor.
En was het veel minder aantrekkelijk om uit elkaar te gaan.

als je een relatie hebt en je woont niet samen heb je ruimte en doe je veel meer
wanneer je gaat samenwonen dan worden sommige bang en voelen ze zich zo gebonden en zijn ze bang dat je niet meer zoveel leuke dingen kan doen.

ik kan me het ook niet voorstellen hoor ben nu 3 jaar bij me vriend wonen anderhalf jaar samen 1 dochtertje en lijkt wel of ik elke dag verliefder wordt.

Ik ben na 18 jaar huwelijk gescheiden.
Eigenlijk was het al veel eerder niet goed, maar
je doet wel je best om er wat van te maken.
Ook vanwege de kinderen.
Maar het was op. De liefde was over. Mijn man [ex] gaf ook toe nooit echt verliefd geweest te zijn. Hij wist niet wat dat was of hoe dat voelde.
Nu heb ik weer 20 jaar een relatie, met ups en downs, maar als je echt je best doet voor die relatie, dan kun je naar elkaar toe groeien.

Helaas zit dat vaak niet in de opvoeding.

Mijn idee is dat, in die gevallen waar mensen 'uit elkaar groeien', er eerder sprake van is dat de afstand die er vanaf het begin tussen hen bestaat steeds duidelijker zichtbaar wordt.

Vaak verwarren mensen geilheid en onzekerheid met liefde.

Dit komt omdat er dan waarschijnlijk 1 persoon blijft groeien in zijn leven. Als de afstand te groot wordt, dan vinden beide partijen het niet meer leuk.

Ook kan het zijn dat men elkaar in het begin heel leuk vindt, maar naarmate men elkaar beter begint te kennen er ook kleine dingetjes naar voren komen die men niet leuk vindt. In het begin kan men dit gaan accepteren. Maar het kan ook zijn dan weer een tijd later die acceptatie toch heel moeilijk wordt en de ergernis steeds groter.
Als men dit kan communiceren, dan kan hieraan gewerkt worden.
Maar sommigen kunnen helemaal niet zo goed communiceren. Die laten het te vaak en te lang doorlopen, met als gevolg dat er altijd een hele heftige emotie bij komt kijken.

Verliefd zijn is mooi, leuk, een roes waar je in zit. Alles is geweldig. Maar....

Samen leven, uit je bed voor huilende en zieke kinderen, ochtendhumeur, moeilijkheden, ziekte en noem alles maar op wat in het gewone leven aan de orde komt.... het moet heel wat meer doorstaan dan alleen verliefdheid.

Er is liefde voor nodig, liefde en vriendschap, betrokkenheid, van je af leven, er voor de ander zijn. Dit is iets wat door de loop der jaren groeit en waar je voor moet gaan. Als het er is, dan is dit het mooiste wat er is.

Zelf begreep ik ook niet hoe mensen nou na bijv. 25jaar getrouwd te zijn plotseling uit elkaar gaan.
Maar vaak houden ze de schijn op voor anderen en blijven ze ook alleen maar bij elkaar om samen de kinderen te kunnen opvoeden en gaan als de kinderen uit huis zijn/zelfstandig zijn scheiden (dat was bij mijn ouders het geval).

En het klinkt vast stom maar, ik ken ook ouders van vrienden waarbij hun vader in een soort van 'midlifecrisis' belande en daardoor plots andere interesses kreeg en daardoor vreemd ging.

En ook denk ik dat mensen na vele jaren getrouwd te zijn bang zijn om te gaan scheiden en daardoor het maar blijven uitstellen, maar uiteindelijk toch gaan scheiden.

Als ik het zo om me heen hoor zijn zo extreem veel mensen gescheiden dat ik er gewoon bang van word om zelf ooit te gaan trouwen. Knap dat u al 35 jaar getrouwd bent, volgens mij is dat tegenwoordig een hele prestatie.
Knap en ik hoop dat het voor altijd zo goed blijft gaan tussen jullie =).

Er zijn veel stellen die uit elkaar groeien ,omdat er gedacht wordt dat het gras elders groener is ! Maar dan komt vaak na korte tijd de ontnuchtering , als blijkt dat het niet zo is . Op een op andere manier brengt de tijd dit met zich mee , schering en inslag . Maar de andere mooie kant bewijzen jij en je partner , Geweldig mooi . Zo hoort het eigenlijk te zijn !! Ik wens jullie nog veel gelukkige jaren samen !!! Gr.

Getrouwd, 2 kinderen gekregen. De man had het gezin dat hij wilde. Een thuisbasis. De vrouw droomde van een hecht gezinnetje vol warmte en liefde.

Hij wierp zich toen op het maken van een carrière, wat ook veel reizen met zich meebracht. Hij was meer verliefd op zijn werk dan op zijn gezin, dat was alleen maar leuk voor als ie heel soms eventjes naar huis kwam. Thuis zorgde de vrouw ervoor dat alles op rolletjes liep, dat er eten was, en zijn kast vol met schone en gestreken kleren. En dat de kindertjes werden opgevoed.

Klusje in huis, een kamer verven, iets repareren? Zoek maar een mannetje, daar heb ik geen tijd voor. Want geld was er genoeg.

Toen een kind moest worden geopereerd, zette hij vrouw en kind 's ochtends af bij het ziekenhuis, en kwam op bezoekuur 's avonds even horen hoe het gegaan was.

Toen een kind haar diploma-uitreiking had, had hij een heel belangrijke bespreking. Hij snapte niet waarom het kind wilde dat hij erbij was: je moeder is er toch?

Vakantie: dan bracht hij vrouw en kinderen naar een vakantiehuisje dat hij "geregeld" had, en haalde ze een week (soms 2 weken) later weer op. Waren ze er lekker even uit.

Hij sliep al jaren in z'n eigen kamer: Moe van werken, moest er morgen vroeg uit, en tenslotte: die 2 kinderen waren al gemaakt, toch?

De kinderen werden groter, waren vaker niet thuis. Maar de vrouw mocht geen "baantje" nemen, want dan kwam zijn "werk" in gevaar: Stel dat er eens iets gebeurde, dan moest zij thuis zijn.

Toen de kinderen kort na elkaar zelfstandig gingen wonen, zocht de vrouw een leuk klein huisje voor zichzelf. En daar leefde ze nog lang en gelukkig alleen (want daar was ze in al die jaren aan gewend geraakt). Want wat moest ze in hemelsnaam alleen in dat hele grote huis met die hele grote tuin, met een man die ze amper kende?

En de man, die importeerde na een huwelijk van 27 jaar een Poolse bruid, zodat hij weer een vrouw had om zijn huis en tuin te onderhouden. En zijn kleren te wassen en zijn eten te koken. Dat ie haar niet kon verstaan maakte niet uit, want hij was toch niet gewend om met zijn vrouw te praten...

Geen verkeerde partnerkeuze, want het begon met verliefd zijn. De carrière kwam pas toen de kinderen er eenmaal waren. Geen internetgedoe ook. Niets gemakkelijk uit mekaar gaan (voor hem had dat echt niet gehoeven). Of wat hierboven ook aan antwoorden staat.

Gewoon een vrouw die graag een gezellig gezinsleven wilde, dingen samen doen. En een man die liever zijn eigen gang ging.