Het botst tussen mij en mn dochter. Hoe los ik het op?

Question

Ik krijg ook geen respect van haar. Ze woont in, betaald kostgeld maar doet amper het hoogstnodige met meehelpen in huishouden. Ze kan zinnen verdraaien, ze antwoordt amper en praat stroef met mij. Het doet me pijn. Ze is 25.
Ze kan aanschuiven aan tafel, ik doe praktisch alles met hulp om de 14dagen een halve dag. Toen ik na mijn wertheim-meigs operatie thuis kwam, vroeg ik een paar dingen om te doen omdat ik amper kon bewegen, tenslotte vroeg ik een glas water en kreeg als antwoord, oke, maar nu moet je me niks meer vragen en zo zijn er nog talloze voorbeelden. Hoe ga ik hier mee om en hoe breng ik haar bij dat ze blij mag zijn dat ze haar moeder nog heeft. Ik voel me boos op en teleurgesteld in mn eigen kind.

HeerVoldemort · Accepted Answer

Hoi Zazoe,

Het is alsof ik een kopie lees van mijzelf...en dan ben ik niet de moeder in dit geval. Ik was net zo als jouw dochter. Behalve dan dingen verdraaien.

Misschien het beste antwoord van dit hele verhaal, Laat dit aan je dochter lezen.

Ik deed helemaal NIETS thuis. Bij mijn moeder was het hotel mama. Alles werd voor me gedaan. Het enige wat ik moest doen, was mijn eigen kamer opruimen, de vaat of de hond uitlaten na het eten.

Als mijn moeder mij wat vroeg, had ik meteen de pest in. Ik vond haar een zeur, en ik vond haar lui. Schandalig ik weet het.

Ik heb de grootst mogelijke ruzies met haar gehad. Omdat ik vond dat zijn ALTIJD alles aan anderen vroeg. "Pak even de melk" "Zet even koffie" "Doe even..."

Mijn standaard reactie was dan "doe zelf ook eens wat." "Waarom moet ik alles doen?" Dan kwam zij weer "nou als jij alles deed wat ik doe" bla bla bla, begin van een ruzie.

En je kunt je niet voorstellen, hoe ongelooflijk kwaad ik geweest ben over het betalen van Kostgeld €100,- (kotsgeld noemde ik dat)

Ik had gewoonweg het besef niet van wat zij allemaal deed. Ik nam het voor gewoon aan. (I took it for granted) zoals ze dat dan mooi zeggen.

Dat ik mijn moeder daar pijn mee deed had ik niet door. Het hielp als mijn vader dingen ging vragen (voor mam, maar dat wist ik natuurlijk niet) dan was er niets aan de hand, en deed ik het gewoon.

Wat bij mij het beste heeft geholpen, was op mezelf gaan wonen! Eerst was het feest, alles eten wat ik maar wilde (biefstuk, varkenshaas, vetpan om 4 uur 's nachts. Hele dag achter de computer zuipen....

Maar na een maand of 3 en een gore bende in huis en was die gedaan moest worden en vaat en...nou ja alles wat bij het huishouden hoort, toen pas kwam het besef wat mama allemaal voor mij deed in haar mooie luxe hotelletje!

Lekker eten, bedje gespreid. En dat voor €100,- in de maand, zou ik me gvd niet de ogen uit de kop schamen?!

later merkte ik dat ik me vooral stoorde aan de manier van vragen. Nooit eens "wil je even..." maar altijd "Doe even..."
Daar heb ik het wel eens met mam over gehad, ze had zelf niet door dat ze dat deed.

Nu besef ik dat het huishouden ontzettend veel tijd kost:

Koken, iedere avond weer 1 uur.
Bootschappen 2 keer per week 2 uur.
Huis opruimen (oud papier, kopjes glazen, spullen opbergen die gebruikt zijn) 1/2 per dag.
De was 4 keer per week, inclusief drogen strijken en opvouwen minstens 1 uur per keer.

oops vol, lees verder in de reactie

 · Answer

In de levensfase tussen 15 en 25 gaan mensen zich afzetten tegen hun ouders (de ene sterker dan de andere). Zij willen hun eigen identiteit gaan bewijzen. Het feit dat je dochter bij jou inwoont, versterkt dat afzetten.
Na hun 25e gaan ze inzien dat de ouders het nog zo slecht niet gedaan hebben en gaan ze de ouders juist weer om advies vragen.
Het zou een goede zet zijn om haar positief aan te moedigen om zelfstandig te gaan wonen. Dan zitten jullie niet meer op elkaars lip. Ze zal zien dat je dan een heleboel zelf moet doen, regelen en kunnen. Dan zal vanzelf het respect weer gaan groeien.

 · Answer

Je geeft niet aan, of dat altijd al zo is geweest, of dat het iets van de laatste tijd is.
Misschien heb je zonder het te weten haar gekwetst, probeer een gesprek met haar aan te gaan, want ruzie met je eigen kind, verschrikkelijk!

Ivana · Answer

Mijn stelregel is altijd geweest, dat zolang de kinderen thuis woonden, ik de regels stel.
Dat was op ieder vlak. Ik wilde dat ze mij en elkaar respecteerden, dat ze me tijdig informeerden of ze wel of niet thuis aten. Als ze later dan 12 uur thuiskwamen moesten ze dat melden, dan hoefde ik niet ongerust te zijn. Enz. enz.

Als je met je 25e nog niet weet dat je moeder respect verdiend en dat je in een leefgemeenschap zonder te morren iets voor elkaar overhebt, moet je haar de wijde wereld in sturen. Eens kijken hoe gauw ze er achter komt dat het thuis zo slecht nog niet was!

25 jaar is echt de uiterste leeftijd waarop je nog het recht hebt om op je moeder te steunen. En lelijk tegen haar doen is natuurlijk helemaal te gek.

Mijn advies: wegsturen. Wordt ze eindelijk volwassen.
(Ik heb 4 volwassen kinderen, dus ervaring genoeg. Maar deze grapjes zouden ze bij mij echt niet uitgehaald hebben.)

 · Answer

Je dochter moet echt af van het idee dat ze 'bij jou in' woont, jullie zijn twee volwassen mensen die samen hetzelfde huis delen. En dat werkt alleen als je het werk verdeelt.

Weet ze wel goed genoeg wat jij van haar verwacht? Ga met haar rond de tafel zitten en maak een werkverdeling.
Verdeel de klusjes zoals je dat zou doen in een goed huwelijk waarbij beide partners samen bijdragen aan het huishouden. Doe dat op een moment waarop er geen ruzie is, dus b.v. als je klaar bent met eten.

Breng het dus niet vanuit een 'zwaktebod' zoals 'je mag blij zijn dat ik dat allemaal voor jou doe en ik wil waardering van jou', want ze is er duidelijk niet blij mee. Op emotioneel vlak kun je haar duidelijk niet bereiken en ze zal dit beschouwen als 'zieligdoenerij'. Breng het als een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid: we wonen samen onder dit dak, dus zorgen we samen dat het netjes blijft. Probeer tijdens dat gesprek niet beschuldigend over te komen, maar vertel hoe je het wil. Dus niet 'jij doet hier niks en ik doe hier alles', maar 'Ik heb een lijstje gemaakt met alle taakjes die moeten gebeuren, jij mag de helft kiezen, dan doe ik de andere helft'.

Als ze niet akkoord kan gaan met een eerlijke verdeling van het werk, wordt het hoog tijd om een eigen plekje te zoeken. Dan kan ze er zelf achter komen wat er allemaal voor nodig is om het huishouden draaiend te houden.

 · Answer

Dat is erg vervelend, mischien helpt om met haar wat leuks te gaan doen zodat jullie band weer wat verbeterd en ze gaan inzien dat ze erg raar gedaan heeft. En hopelijk gaat ze dan meer helpen en komt er weer een goede communicatie tussen jullie.

 · Answer

Nee, beste zazoe, het botst niet tussen jou en je dochter.
Jouw dochter botst!
Niet jij!

Een vrouw van 25, die niet op gelijke basis met moeder kan samen wonen,  moet dringend op zichzelf gaan wonen.
Zij moet jouw huis uit!
Dat klinkt hard, maar het is echt nodig.

Jij moet onmiddelijk stoppen "praktisch alles" te doen!
En wie betaalt de hulp?
Jij moet echt stoppen met je als een sloofje te laten gebruiken door je volwassen dochter.

Gezien jouw vragengeschiedenis is het misschien handig om hulp te zoeken bij het ontwikkelen van meer zelfvertrouwen.
Naar je zoon in Italie en naar je volwassen  dochter thuis. 
Je moet echt leren sterker in je schoenen te staan,
ONafhankelijker van je kinderen te worden en stevig 
tegen je dochter op te treden!!!

 · Answer

Het is eigenlijk heel simpel. Wij zetten tenminste onze kinderen op het goede of slechte pad. Wij moeten dat al vanaf de geboorte aanpakken. Ik ben nu 40 jaar en tot nu toe heb ik niet eens « offf» gezegd en nooit ben ik boos geworden tegen mijn ouders want ik ben er van bewust wat er tegenover staat als ik gemeen doe tegen mijn ouders. Ik ben moslim en ik ben opgevoedt volgens de islamitische regels. Ik ben ook verantwoordelijk dat ik mijn ouders hun allerlei behoeftes te verzorgen. Zo voed ik mijn kinderen ook. Nooit problemen gehad.

 · Answer

Van je toelichting is de laatste zin het meest typerend voor mij. Je bent boos en zeer teleurgesteld op je dochter.
Vanuit je dochter's standpunt, zal zij dan ook heel waarschijnlijk denken dat zij zich dus niet gewaardeerd wordt en wellicht ook wel niet gewenst is. Haar eigen moeder wil haar niet meer. Waarschijnlijk trekt zij dit door en denkt zij dat haar moeder haar nooit heeft willen hebben. Dat zij nooit geboren had mogen worden.
Velen mensen die zulke gedachten hebben.

Haar gedrag is wel heel typerend voor dit geheel. Vaak wordt het gedrag bestraft en bekriticiteerd. Wordt dat gedrag veroordeeld.
Maar het gedrag is eigenlijk helemaal niet zo belangrijk. Het gedrag is eigenlijk niets anders als een de onmacht om te kunnen communiceren met woorden welke emoties er nu werkelijk in haar om gaan. Of ze krijgt niet de ruimte om haar diepste pijn en verdriet en boosheid te vertellen (in alle rust), of de angst is te groot om te worden veroordeeld, afgestrafd.

Wat zij heel graag zou willen, is dat zij haar verhaal eens open en eerlijk kan vertellen. Dat zij haar hart eens kan luchten over het gene wat haar nu dwars zit. Wat wellicht haar al jaren dwars zit.
Maar uiteraard ook (en dat wil ieder mens): de onvoorwaardelijke liefde van de moeder (en ook vader). De liefde die een moeder heeft voor haar zeer gewenste baby. Bij een zeer langdurig gebrek van deze liefde, kunnen zaken van het leven zeer verstoord raken.

Je zou haar kunnen proberen om te leren communiceren. Leer haar om te praten met je, zorg dat zij je kan vertrouwen en dat zij wat open kan worden om haar diepste geheimen en emoties te vertellen.
Wie is je dochter eigenlijk? Werkelijk? Diep van binnen?

Zorg dat die situaties niet te snel uit de hand lopen, dat men niet al te gefrusteerd en te moe raakt, zodat men niet meer in staat is om in alle rust het ter sprake te kunnen stellen. Geef haar de ruimte, om ook haar frustaties te kunnen luchten. Niet alleen maar dat jij jou frustaties bij haar neerlegt.
Praat er eerder over. Uitstel van communicatie geeft vermeerdering in frustraties. Dat leidt automatisch tot ontploffing (de druppel die teveel is) en dat leidt automatisch te reacties en gedrag.

Zowel jij als haar hebben de ruimte nodig en dat is heel belangrijk om ook geestelijk te kunnen groeien.

j5m · Answer

Ga een eerlijk en open gesprek met haar aan.
Vertel haar wat voor gevoel je hebt en wat dit met jou doet.
Leg haar uit dat er regels zijn in jou huis en dat zij zich aan deze regels heeft te houden en dat als je haar wat vraagt dit voor jou van grote betekenis is dat zij dit dan doet.
Jij bent te coulant en daar maken ze misbruik/gebruik van.
Jij bent baas in eigen huis en je mag dan ook eisen dat er in de huishouding wordt mee geholpen.
Anders stel jij je dochter maar een ultimatum.
Harder worden en eerlijk zeggen waar het op staat.
Doen hoor!!!!

Toegevoegd na 56 seconden:
Je mag ook respect en waardering van haar verwachten als ouder.

 · Answer

ga een gesprek met haar aan, waarin je voorwaarden geeft zolang ze bij je thuis woont.

wij mochten bij mijn moeder blijven wonen zolang de sfeer goed was. we ons hielden aan "huisregels". meehelpen/ niet snachts om 3uur thuiskomen met herrie etc. etc. nu na je operatie moet je haar laten weten dat jij weinig hulp krijgt omdat zij thuiswoont. je woont samen als zij een operatie gehad heeft verwacht ze wel van jouw dat je klaar staat.

Het botst tussen mij en mn dochter. Hoe los ik het op?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (10)

Weet jij het beter..?