is het oneerlijk van mij dat ik een vriendin met anorexia vaarwel heb gezegt?

Ikzelf heb geen ervaring met anorexia in mijn omgeving

maar echte vriendinnen ben je door dik en dun
Ik snap heel goed dat je dit absoluut niet weer wilt mee maken. Maar dit is niet iets wat zij in haar eentje kan oplossen. Ik zou het haar moeder zeker vertellen.

je kan ook beloven dat je wat leuks met haar gaat doen als ze hulp heeft gezocht maar dat je tot die tijd liever geen contact meer wilt hebben omdat dit te confronterend is voor jou. en geen behoefte hebt aan herhaling.

zéker aan haar moeder vertellen, puur voor haar eigen bestwil.

ze zal het je niet in dank afnemen, maar haar leven is belangrijker (je hebt hier je ervaring al mee)
op een gegeven moment ben je de grip kwijt en kan je niet meer dan kotsen. maar ik hoef je verder niet uit te leggen hoe het verloopt.

dit is een ziekte, maar als jij hier niet tegenkan omdat je steeds weer herinnerd word aan die pijnlijke situatie, zal niemand jou kunnen dwingen jezelf hiermee te confronteren door contact te houden met dit meisje.

als ze eenmaal heeft besloten haar stappen te ondernemen om beter te worden en de strijd tegen haar ziekte aan te gaan kan je het misschien wel opbrengen om weer met haar om te gaan. juist dan zal ze je steun nodig hebben, en kan jij ook ervaren dat het een andere afloop kan hebben. maar dan nog, je bent nog steeds niets verplicht.

maar licht haar moeder in, als ze huilt en belooft maar niet kan stoppen is de grip waarschijnlijk al kwijt.


wens jullie beiden sterkte

vaak krijgen meisjes anorexia omdat ze zich niet goed genoeg vinden (heb zelf ervaring) ze zijn hard tegen zichzelf als een vriendin van hun met de rug naar hun toe gaat staan, denken ze dat je haar in de steek hebt gelaten (heb je eigelijk ook) en dat kan voor haar nog slechter zijn omdat ze zelfs niet goed genoeg is om vrienden te hebben, hoe vaker een anorexia-persoon alleen is hoe slechter het zal gaan.
En een vriendin ben je door dik en dun je moet haar juist vertrouwen geven. Niet aan haar moeder vertellen, jullie zullen nooooit meer vriendinnen zijn maar vijanden als je dat doet

ik heb het ook gehad en een ding is absoluut zeker, vertel je het tegen haar moeder ben je je vriendin kwijt! dit moet ze zelf doen! het enige wat jij kan doen is haar steunen, altijd! geloof me maar ik heb ervaring.. als ze weet dat je er voor haar bent en ze terug kan vallen op jou als het slechter gaat dan zal het stukje bij beetje minder gaan. je moet haar helpen dit te doorstaan. eerst haar helpen, haar moeder komt later nog wel.

Je moet die vriendin niet in de steek laten maar helpen!

Je bent absoluut te grof geweest. Anorexia is een zeer ernstige stoornis die uiterst destructief kan zijn, gelijk aan hardnekkige drugsverslaving. Ik ben jarenlang verslaafd geweest aan GHB en heb op het moment dat ik emotioneel brak mijn directe omgeving ingelicht over mijn problemen. Ik heb vervolgens ontzettend veel steun en begrip gekregen - dit heeft mij geholpen om voorgoed afscheid te nemen van deze drug.
Je moet absoluut haar moeder inlichten over haar gedrag. Hoe sneller haar directe omgeving weet met welke problemen ze zit, hoe sneller ze geholpen kan worden.

Het is niet netjes wat je hebt gedaan! Je moet er nu juist voor je vriendin zijn! Ook als ze dood zou gaan, zou ze je nodig hebben! Als ze ziek zou zijn, is ze al zo alleen en moet je nagaan hoe ze zich nu zou voelen als je haar laat stikken. Of ze nou doodgaat of niet, je moet haar steunen! Succes!

Ik heb zelf Anorexia-nervosa.
Ik vecht hier nog elke dag tegen.
Ook ik heb mensen meegemaakt(zelfs familie!)die me in de steek lieten..Omdat ze het niet aan konden(hun woorden !)
Weet je hoe vreselijk dat is als je al zo ziek bent?
Anorexia is de meest gevaarlijke en meest dodelijke ziekte!(niet mijn woorden!!Zo word het in de psychiatrie omschreven)Zou je iemand met kanker in de steek laten?
Mijn zusje is er aan overleden,ik zelf ook bijna en wat gewicht betreft zit ik nog in de gevarenzone.
Licht alsjeblieft haar moeder in(zonder dat ze weet dat jij dat was-laat die moeder dat beloven!)ze heeft hulp nodig.NU!
Ik wens zowel je vriendin als jij heel veel sterkte.Ik vind natuurlijk wel dat jij hier ook niet aan onderdoor moet gaan.Maar het is niet jou verantwoording, hier is professionele
hulp noodzakelijk.
Ik wens jullie beide kracht voor de toekomst.

Ik moet zeggen dit alles raakt mij diep.Ik heb het momenteel zelf erg zwaar en voel me erg ziek.
Mensen:vergeet niet anorexia is een vreselijke ziekte!Je kiest er niet voor,het overkomt je.

je hebt aan de ene kant goed gehandeld maar aan de andere kant ook weer niet, ik weet je bent geen hulpverlener maar een vriendin in de steek laten die het moeilijk heeft kun je gerust bijstaan in die moeilijke perioden, ook omdat je als iemand hebt verloren kun je haar duidelijk maken hoe jij erover denkt en hoe je die situatie ziet, ik zou het wel kenbaar maken aan haar ouders maar ze moet het zelf vertellen waar jij bij zit misschien heeft ze dan meer moed om het te vertellen want anorexia is niet iets waar je over praat dan dat je het over koetjes en kalfjes gaat praten, ik zou zeggen neem contact met haar op overtuig haar om samen naar de ouders te stappen zodat zij ook een oogje in het zeil kunnen houden en zorg samen met de ouders ervoor dat ze naar therapie gaat, nogmaals je hoeft hiervoor geen hulpverlener voor te zijn maar wel een super lieve en goeie vriendin! die het beste met iemand voor heeft! sterkte en veel succes!

Ik weet niet of je hier wat aan hebt maar goed...
Ik heb zelf ook anorexia gehad, en het is zwaar zal ik je zeggen.
Je moet je van 'Ana' gedachtes aan háár regels houden.
En je weet niet wat je doet: pillen slikken, spugen enz.
Hier moet je wat aan gaan doen, want ik ben er bijna dood aan gegaan!

Liefs anna-sienna

PS: ik hoop dat het goed komt, wens haar veel sterkte en 1 TIP; denk hoe zij zich voelt, moelijk maar probeer het!

Wat ik door jouw reacties heen meen te voelen is dat je eigenlijk nog steeds boos bent op je vorige vriendin. En dat snap ik wel. Voor jouw gevoel heeft die vriendin niet goed genoeg geprobeerd om de anorexia te stoppen, wát je ook zei, en nu is ze er niet meer. Ik denk dat je veel met haar gepraat hebt, geprobeerd hebt haar te helpen en het heeft helaas niet mogen baten. Geen wonder dat je dit niet meer wilt.
Ik heb ook het idee dat je misschien toch een ander beeld van de ziekte hebt dan dat het in werkelijkheid is. Dat hoef je jezelf niet te verwijten, dat wist je niet en je hebt gedaan wat je het beste leek voor je vorige vriendin, met de kennis die je had, en dat is echt zeer te prijzen. Maar nu, nu kan je je misschien toch een beetje gaan indenken dat anorexia echt een ziekte is zoals kanker een ziekte is, maar dan in een psychische vorm. Als je vriendin zou overgeven omdat ze net een chemokuur had gehad zou je natuurlijk niet zeggen dat je haar betrapte terwijl ze overgaf, alsof ze een fout beging.
Ik weet zelf niet veel over anorexia, natuurlijk heb ik erover gehoord en gelezen maar ik ken niemand die het heeft, heb het zelf nooit gehad. Daarom lees ik met veel aandacht de antwoorden en reacties van hen die deze ziekte hebben (gehad) en dus ervaringsdeskundigen zijn.
Omdat ze ervaringsdeskundigen zijn neem ik ze heel serieus. Dit is dus echt een psychische ziekte, echt niet iets wat ze met een beetje doorzettingsvermogen gewoon zelf kunnen stoppen. Ze kunnen er niets aan doen dat ze het krijgen. Dus in dat kader denk ik dat je jouw vriendin gekwetst kan hebben want het valt het me op dat deze vrouwen met eigen ervaring zeer stellig aangeven hun vriendinnen hard nodig te hebben tijdens hun ziekte en helingsproces. Misschien is het mogelijk om er anders naar te kijken nu je weet dat je vriendin echt ziek is. Misschien kan je samen met haar erover praten hoe jij je voelde toen je andere vriendin die ziekte had en dat je boos was uit machteloosheid. Zij zal je vast begrijpen want het is zó begrijpelijk dat je denkt: nee he... niet weer!

wordt vervolgd in reacties

Ik kan je heel goed begrijpen als je zegt dat deze situatie niet..nòg eens..aan kunt.

Anorexia drijft niet alleen de patiënte, maar ook haar omgeving tot opperste wanhoop.

En misschien is het wel dé stap die je vriendin nodig heeft om hulp te gaan zoeken.

Ofschoon ik mij goed kan voorstellen dat jouw geweten een beetje aan je knaagt..denk ik toch dat je er goed aan gedaan hebt..

Anders ga je immers mee..naar de donder..dat voel je heel goed aan.

Dus het is niet oneerlijk..maak je daarom maar geen zelfverwijt daaromtrent..

Ik hoop van harte dat je vriendin bijtijds tot inkeer komt..maar mocht dat niet het geval zijn..schrijf dan haar ouders een..desnoods..anoniem..briefje en vraag hen op het eetgedrag van hun dochter te letten omdat ze wellicht aan anorexia lijdt..

Sterkte en groet,

Ton

Ik snap dat het heel moeilijk is, en dat het heel erg is dat nu nóg een andere vriendin dit ook heeft. Maar je éne vriendin is er al aan overleden. En je wilt toch niet dat deze vriendin dat ook gebeurd?
Ik denk dat je haar moet gaan helpen om van deze ziekte af te komen hoe moeilijk het ook is.
Want anders word het misschien wel steeds erger.
Ik denk dat je het beste terug kan gaan naar die vriendin en je excuses aanbieden dat je zo rot deed. En dat jullie er samen voor gaan zorgen dat het weer goed komt met haar. Maar zeg ook dat je het niet oke vond dat ze beloofd had om te stoppen en het nooit meer te doen, en dat ze het dan nog álsnog doet. maar zeg ook dat je haar ook wel begrijpt, want zij heeft het er ook heel moeilijk mee. Zij wilt ook helemaal niet dat ze deze ziekte heeft, maar ze kan er niets aan doen.

Succes. !

Je hebt haar de eerste keer verteld op te moeten houden met kotsen maar heb je haar ook verteld over je vriendin die eraan is overleden en over je eigen anorexiaverleden?
Jij hebt haar nu gestraft door haar te vertellen haar nooit meer te willen zien maar hebben jouw familie en vrienden jou ook laten stikken om diezelfde reden? Of had jij je dan gesteund gevoeld als iedereen jou hierom in de steek had gelaten?

Ik denk dus dat je inderdaad op het begin niet helemaal duidelijk genoeg bent geweest en gezien je eigen ervaringen hiermee ook niet. Te grof dus inderdaad ja.
Het lijkt me nu zinvol om haar proberen te benaderen als ze er nog iets voor voelt en je excuses aan te bieden voor je onduidelijkheid en oneerlijkheid en je eigen verleden met haar bespreken en de gevaren ervan en je ervaring met je overleden vriendin en haar vertellen dat het verstandiger is er met haar moeder over te praten voor eventueel een bezoek aan de huisarts cq psycholoog. Het is haar probleem en haar ouders en je hebt haar nu al een kans ontnomen....ontneem haar niet de kans dit zelf aan haar ouders te vertellen, dat is nog het enige om het goed te kunnen maken met jou immers.

Toegevoegd na 8 uur:
Ik maak hier even een correcitie op mijn antwoord in de vorm van een toepassing. Ik heb het hier over je eigen anorexiaverleden wat er niet letterlijk staat maar wat ik PER ONGELUK aannam omdat je het hebt over een situatie waarin je je vriendin betrapt in de badkamer met de kraan open om geluid te dempen wat jou doet denken aan je vriendin EN jezelf van vroeger.
Kan je die gedachten over jezelf vroeger misschien toelichten of misschien voel je daar juist niets over.
Als ik hier een vergissing heb gemaakt mijn excuses....

Toegevoegd na 8 uur:
correcitie = correctie

Heb je er spijt van dat je het (zo) hebt gedaan?
Je stelt de vraag dus iets zal je toch niet lekker zitten.
De vraag is of het gaat om het feit dat je haar vaarwel hebt gezegd of om de manier waarop je dat hebt gedaan of om een andere reden?
Je krijgt heel veel advies over wat je wel of niet zou moeten doen. Ik denk dat je naar jouw eigen gevoel terug moet gaan en kijken wat jij wilt en wat goed voelt voor jou, en misschien, waarschijnlijk? zal er geen keuze uitkomen waar je je 100% goed bij voelt.
Ik vind het ook wel heel belangrijk dat mocht je vrienden blijven met haar, dat je dan niet in de valkuil van de hulpverlener gaat stappen. Jij bent haar vriendin en jullie relatie moet wel evenwichtig blijven. Jij kunt haar ook niet helpen. Wat steunen misschien, net zoals zij jou kan steunen wanneer jij het ergens moeilijk mee hebt. Ook al is zij ziek, zij blijft haar eigen verantwoordelijkheid hebben om gebruik te maken van professionele hulpverlening ipv enkel de steun van vriendinnen. Dat is niet eerlijk. (Ik spreek uit ervaring van beide kanten, zowel de vriendin-kant als de 'zieke'). Als zij professionele hulp afwijst maak wel op jou wil leunen kan ik me voorstellen dat het voor jou te zwaar wordt en je het contact wilt verbreken tot het weer goed met haar gaat. Natuurlijk is dat ook vreselijk voor de vriendin, die ook echt ziek is en hier echt zelf niet voor kiest, maar jij bent de enige die voor jouzelf kunt zorgen dus doe dat alsjeblieft ook goed want niemand heeft er iets aan als jij er aan onderdoor gaat. Ik zou wel open zijn tegen haar als je haar ouders wilt inlichten (is ze minderjarig, zeker doen, bij meerderjarig en op zichzelf wonend én slechte band met ouders zou ik zeggen niet doen maar iemand anders inlichten die haar heel nabij staat, een ouderfiguur als ze die heeft) dus tegen haar zeggen, al is het in een brief, dat je dit gaat doen en waarom. Ik heb ooit in een andere situatie meegemaakt dat mijn ouders zijn ingelicht (ik zeg al andere situatie want ik was al meerderjarig en woonde al op mezelf en had slechte band...) en ben erg boos geweest op degene die dat heeft gedaan. Ze heeft in een brief uitgelegd waarom. Ik was het er niet mee eens maar heb het van haar kant wel kunnen begrijpen en nu na een paar jaar hebben we weer contact en is het weer goed. Openheid doet altijd meer goed dat geheimzinnigheid.
Succes en sterkte!

Tja ik kan niet anders dan vermoeden dat de pijn die je nu treft met je vriendin je heel erg doet denken aan je vorige vriendin.
Wellicht was je in die tijd ook machteloos en wellicht zelf wel woedend op die persoon dat ze dood is gegaan op die manier. en om alle omstandigheden die er speelde
de geheimzinnigheid de oneerlijkheid etc etc

Nu tref je het weer, ik denk dat je je woede nu richt op
de schaduw van je vorige vriendin.
bijna vanzelfsprekend lijkt me

ik vermoed ook dat je je totaal hulpeloos en machteloos voelt en er niet mee om weet te gaan.
en dat klopt ook wel, dit is niet iets dat je zo oplost en zeker niet in je eentje.

De beste manier om dit goed te maken is het toch aan het licht te brengen bij de mensen die het aangaat.
Wat je vriendin nodig heeft is geen manipuleerbaar persoontje dat het weer in het geniep wil houden.
(speelde dat ook in je vorige situatie ?
kwam het te laat aan het licht ?)

Wees blij dat jij de kennis hebt om te ontdekken wat er speelt. ze kan jouw in elk geval niet bedriegen of niet lang tenminste.
Wellicht dat zij onbewust op die manier toch hulp zoekt
waarom is ze anders jouw vriendin geworden ?

Ik denk dat je in dit geval tough love moet geven
als je dat nog kunt en wilt
Door haar conditie aan het licht te brengen
Al zou dat nog het enige zijn dat je wilt doen
Jij heb de power om in te grijpen en ook de kennis van zaken
gebruik het goed