Is het vreemd dat ik niet evenveel sympathie voel voor de hulpverlening aan Haïti als veel andere mensen?
BELANGRIJK! De ramp en de slachtoffers staan hier buiten!
Ik was aan het kijken naar de uitzending van Nederland Helpt, maar ging al vrijwel direct weg toen Guus Meeuwis en Jörgen Raymann begonnen te zingen.
Al die media-aandacht, de hype, de algehele depressie: het is zoveel sensatie. Haïti krijgt nu miljoenen euro's, maar zal op deze manier ook weer snel uit de mode raken. En wat moeten ze dan?
Om die reden vond ik de gebeurtenis in Apeldoorn ook minder te bespreken dan anderen. Er vallen iedere dag doden door aanrijding, de dader was waarschijnlijk niet goed bij zijn hoofd. De koningin was erbij maar is niet geraakt. Ik vond het vreemd en raar dat (zo leek het) iedereen in Nederland herdenkingsdiensten ging houden, liedjes begon te schrijven, etc.
Deze dingen heb ik puur uit het principe van de combinatie afschuwelijke gebeurtenis met sensatielust. Het komt me over als respectloos om er zoveel 'glitters op te spuiten' in plaats van structurele en langetermijnsoplossingen populair te maken.
Is dit vreemd? Ik begin me zorgen te maken over de gesteldheid van mijn geweten; is er iemand die me kan helpen om mijn ideeën te relativeren?
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.