Hoe kan het dat ik aan veel dingen maling aan heb?

Nee hoor dan ben je niet asociaal..
Je kunt je nu eenmaal niet alles aantrekken.
Dan heb je zelf geen leven meer!

Omdat je de noodzaak van die dingen niet ziet, overal waarvan jij de noodzaak niet ziet, doe je niet, dus daar heb je maling aan...

Dat van die overbuurman, dat raakt jou niet, dus waarom raakt het je dan?

Kijk eens naar de films van: the new kids on the block...

Wellicht omdat je in een stad woont en geconfronteerd wordt met allerlei derderangs leed op straat. Om een beetje happy te blijven moet je jezelf soms wat afschermen van het leed van een ander. Zeker als deze niet direct tot jou kring behoort.

Dat je niet zo heel erg mee leeft met de achterneef van de zwager van de buurman van een verre vriend, dat kan ik me voorstellen. Maar goed. De broer van je buren als die ergens last van heeft, dan kan het zo zijn dat het fijn is voor je buren als je sympatisch mee luisterd. Het aantal uren dat ik al naar de oudjes naast ons heb staan luisteren.. Maar het doet ze goed.

't Is natuurlijk mogelijk dat anderen u een schaamteloze, zelfingenomen l_l vinden, afgeleid uit uw gedrag op grond van gebrekkig besef.

Kan het niet volgen wat 'niks aantrekken' is (behalve dat u in uw ontblote jodokus door de woonwijk loopt maar dat zal het niet zijn - schaamte, dat dan weer wel).

Een wat fijnmaziger onderscheid maken tussen leedvermaak, mededogen en medelijden kan wellicht helpen.

Toegevoegd na 20 minuten:
Toevoeging:

Vragensteller twijfelt aan zijn asocialiteit. Wel, wat ik onder sociaal besef versta (of het gebrek ervan) is naar anderen toe weten wanneer het passend is om leedvermaak, mededogen en medelijden te delen.

hee Bolle! (klinkt lekker) Het kan ook zijn dat je een beetje depressief bent. Als ik me "enigszins" depri voel, kan me ook alles gestolen worden. Ook een ramp in Haiti, of dat de wereld vergaat, enz. Maar misschien is dit bij jouw niet het geval, hopelijk niet.

Welnee, niks mis mee. Stel je voor dat ik (op leeftijd) zou moeten meelijden met al die mensen van mijn generatie die aftakelen. Ik zou geen dag meer te lachen hebben. Ik vind wel dat mensen vaak onnodig klagen en steunen, te veel pillen slikken, te veel aandacht vragen en de dingen aandikken om maar gehoor te hebben. Zelfs een achterneef van de overbuurvrouw er bij slepen omdat ze toevallig zelf niets mankeren waar ze over kunnen klagen.

Als er echt iets aan de hand is, weet ik zeker dat je luistert en mocht je dan zelf niets voelen bij de mens waar het over gaat, dan luister je aandachtig, omdat de mens die het aan je verteld zéér veel behoefte heeft aan een luisterend oor.

Je kan niet het leed van de hele wereld op je nek nemen. Ik ken fora waar men van iedere mug een olifant maakt en al het leed aansleept, wat voorhanden is. Daar wordt ik ook niet goed van, dan is het verdriet wat echt telt niet meer duidelijk.

Dat is normaal. Pas op, je hebt veel huichelaars op de wereld. Je hebt geen leven als je je alles aantrekt. Houd er welk rekening mee dat als jou iets overkomt ook niemand geinteresseerd is.

Als je beseft, dat leed en ellende bij het bestaan horen als mayo op een patatje, dan hoef je niet steeds te reageren op ellende elders.
Help mensen in jouw buurt en voor de rest heb er maling aan. Medelijden imet Haiti is op zijn plaats, maar verder hoef je net als alle andere mensen daar niet nachten van wakker te liggen.

Het zou kunnen omdat je je eigen leven leeft en daarvan geniet?
Dan wil je helemaal niet geconfronteerd worden met negatieve verhalen..

Ik vind het niet zo raar. Je bent gewoon lekker eerlijk en je trekt je misschien heel andere dingen weer aan.

Iedereen is anders.