Hoe kun je omgaan met een stilte die van in een gesprek?

Wordt er zelf stil van, en geniet van de stilte... WOW...

Toegevoegd na 2 minuten:
En als je die kunst verstaat, is een stilte NOOIT pijnlijk... NOOIT...

.

Want de stilte was er al voor jij er was...

Gewoon even gebruik van maken, even langslopen wat gezegd is en je hebt zo weer een aanknopingspunt om verder te babbelen.

Persoonlijk vind ik stiltes wel fijn, dan krijg je ruimte in de anders maar doorstromende kwebbelarij. Als je vragen klaar hebt kun je die dan stellen, en GV geeft voorbeelden van interessante vragen genoeg om dan in de groep te gooien.

Veel mensen houden niet van stilte. Ze hebben het gevoel dat die opgevuld moet worden. Stilte is ongemakkelijk. Maar...

Laat die stilte er eens zijn. Het meeste wat gezegd wordt gebeurt in die stilte...

Stilte: niks engs aan!

Dat is helemaal niet erg... heerlijk vind ik dat juist;-)
Zo krijgt iedereen de kans om even zijn hoofd leeg te maken.. Ik word altijd helemaal hyper van dat gekakel..

Dus als het stil valt, doe ik lekker niks en geniet even van het moment..

verleg je aandacht naar die stilte, en kijk wat er dan gebeurt. Spontaniteit is een goede reactie.

Daar moet je niet mee omgaan, maar ondergaan! (en begin er zeker nooit over dat er een dominee langskomt.......)

Niets. Waarom moet juist jij die stilte verbreken? Wanneer het nodig is, doet iemand anders het wel. Tenzij je wat wilt vertellen, dan heb je de volle aandacht. Dus doe er je voordeel mee ;)

Die moet je gewoon even voort laten duren. Een stilte in het gesprek is heel natuurlijk en je hoeft die echt niet persé te verbreken! Er wordt al genoeg gekletst.

Gewoon, effe lekker samen stil zijn. Geeft je wat tijd de indrukken van het voorgaande deel.
Als het een stilte is omdat gewoon niemand elkaar iets te vertellen heeft, kun je het gesprek het beste zo snel mogelijk afronden, maar als het een stilte is die ontstaat door de sfeer van het gesprek, een emotioneel onderwerp ofzo, hoef je die niet te vermijden of koste wat het kost te doorbreken om het 'op gang te houden', dat komt vanzelf wel. Stiltes zijn da een ónderdeel van het gesprek.

Het mag best af en toe stil vallen in een gesprek.
Soms is het zo dat je dan even nadenkt over hetgeen er gezegd is.
Ik voel mij daar niet ongemakkelijk bij ofzo.
Dat hangt er vanaf hoe je het zelf ervaar!

En mocht je jezelf er ongemakkelijk bij voelen, dan kan je een opmerking geven, of disscuseren omtrent het vallen van stiltes in een gesprek!

Ha, die Goeievraagster;

Gebruik de pauze die ontstaat door zo'n stilte eens om de lichaamstaal van je gesprekspartner te interpreteren. Kan je veel informatie geven over hoe deze de communicatie ervaart.

stilte is eigenlijk best positief maar als je je zelf er niet makkelijk bij voelt kun je het ook verbreken door bv vragen te stellen.Weet je niets meer te vertellen ,een ander vertelt graag dingen als er naar gevraagd wordt.

Gewoon even offtopic gaan en er een subverhaal in toevoegen.

Accepteren dat dat mag! En je niet meteen opgelaten voelen, waarom zou je aan een stuk door moeten praten, dat geld toch bij niemand? anders vielen er nooit stiltes... ik vind het heerlijk... maar vroeger kon ik me er ook wel opgelaten over voelen..

Gewoon op je af laten komen en ervan genieten.

Hier een link over communiceren.
Ik heb ff geen tijd voor een uitgebreider antwoord,
ik hoop dat je er toch wat aan hebt

Hmm..ik begin een gesprek,ik vindt het vreselijk als er niks gezegt wordt.
Daar wordt ik hypernerveus van.
Er valt wel een onderwerp te vinden al moest het over het "weer"gaan.

Dat gebeurt vooral als mensen in de aftastingsfase zitten, bv. bij een eerste kennismaking, op een receptie ea. In de journalistiek wordt dit aangeleerd om de geinterviewde vrijuit te laten spreken.