Hoe komt het dat ouders zo gemakkelijk over kinderen denken.Krijgen is veelal geen kunst maar grootbrengen wel.

Bezint eer gij begint! Het is inderdaad een van de grootste opgaves die het leven van je vraagt en ik vind ook dat een heleboel mensen daar inderdaad erg onvoorbereid mee omgaan.Als ouder blijf je altijd betrokken bij je kinderen en dit houdt niet op als ze de deur uit zijn gegaan.

Stel je eens dieren voor die het niet zo slim vonden om zich voort te planten. Misschien zijn die er wel eens geweest, maar die zijn nu uitgestorven.

Uiteindelijk zijn de dieren die wel een voortplantingsdrang hadden overgebleven, en daar stammen wij weer van af. Het bewustzijn is daar later bij gekomen, en inderdaad, als je echt gaat nadenken over de gevolgen dan krijg je meer ellende over je heen dan je beseft voordat je er aan begint, maar die drang tot voortplanten zit nou eenmaal te diep om te weerstaan. En dat is maar goed ook, want anders zou de mensheid het ook niet lang maken.

Voor een deel misschien wel omdat in onze samenleving kinderen tegenwoordig redelijk ´apart´ staan. Mensen die zelf de leeftijd hebben bereikt waarop ze serieus gaan nadenken over kinderen, hebben vaak al jaren, zoniet decennia geen kinderen meer van echt nabij meegemaakt en weten dus nauwelijks wat ze te wachten staat. De meeste info die je krijgt heeft OF een gigantisch roze-wolk-gehalte (liefdesbaby, wenskind) OF gaat over ontspoorde probleemkinderen (maar dat ligt natuurlijk aan de ouders, 'ons' overkomt dat niet).

Daar komt bij dat kinderen opvoeden helemaal niet zo gemakkelijk is, zeker tegenwoordig niet. Mijn oma was een goede moeder als haar kinderen allemaal te eten en schone kleren hadden, en als er eentje niet luisterdde, zette je die kort en duidelijk weer op het goeie spoor ; daar kom je tegenwoordig ECHT niet meer mee weg. Los van het feit dat je ze de hele dag zo ongeveer exclusief onder je hoede hebt ; ook geen makkelijke taak. It takes a village to raise a child, maar die 'villages' zijn nergens meer te vinden ; wie het kind krijgt, mag het houden. En veel succes, maar we rekenen je d'r wel op af ! Je hebt daar dus feitelijk echt minimaal een 'meeroudergezin' (walgelijke term die in hulpverleningsland 'normaal' en 'volledig' gezin is gaan vervangen; je zou eens iemand kunnen kwétsen zeg !!) voor nodig, en ook die zijn steeds dunner gezaaid, om meerdere uiteenlopende redenen waar ik hier niet dieper op in zal gaan.

Verkeerde verwachtingen, onbekendheid met de materie en onderschatting van de zwaarte, impact en duur zullen daarin dus allemaal zeker een rol spelen. Maar intussen kruipt het bloed natuurlijk waar het niet gaan kan, en is de kinderwens, die deels biologisch bepaald is, want zo zitten alle dieren dus ook mensen nu eenmaal in elkaar, vaak zo groot, dat rationele overwegingen daarbij niet eens een rol spelen. Het wordt alleen op de één of andere manier voor mensen steeds moeilijker om de consequenties van hun daden en beslissingen tot het bittere einde te aanvaarden. En daar gaat natuurlijk nog wel eens wat mis, alle goede voorbeelden ten spijt.

Opvoeden was iets dat je vroeger als kind uit een groot gezin van huis uit al mee kreeg. Grote kinderen hielpen al min of meer mee met opvoeden. Zij zagen hoe hun moeder dat deed en hadden dus een voorbeeld. Doordat het saamhorigheidsgevoel nog groter was, sprong ook wel eens een buurvrouw of iemand van de kerk bij als dat nodig was.

Nu zijn de gezinnen kleiner, is de afstand tussen de generaties groter en is de maatschappij geïndividualiseerd. Daarnaast is de moeder van het gezin vaak niet meer 'full-time moeder', maar werkt ook nog buitenshuis. Opvoeden is iets dat niet meer zo vanzelfsprekend is als vroeger het geval was. We hebben het niet meer van huis uit meegekregen en moeten het ook nog vooral zelf doen.

Eigenlijk worden we niet meer voorbereid op deze belangrijke taak. We weten niet precies wat het inhoudt, want het wordt niet onderwezen op school. Nu worden er wel ouderschapscursussen gegeven, maar deze worden slecht door een kleine groep mensen bezocht. Dit is toevallig de groep mensen die zich wel realiseert dat een kind grootbrengen meer is dan een kind krijgen.

Er is eigenlijk ook niemand die vertelt wat voor verantwoordelijke taak het is om kinderen groot te brengen. Het lijkt meer een kwestie van 'wel of geen kinderen nemen'.

Dat er een probleem ontstaat is inmiddels wel duidelijk. Hoe het opgelost moet worden. is een ander kwestie. Met een verplichte opvoedcursus bereik je vooral de mensen die wel de verantwoordelijkheid van opvoeden inzien. Er kan dus eigenlijk pas ingegrepen worden als er iets mis gaat. Hier ligt een taak voor consultatiebureaus, peuterspeelzalen, kinderopvang en scholen.

Je bedoelt eventuele a.s. ouders.
Want ouders denken niet zo gemakkelijk over kinderen.
Ik heb er zelf 3, en ik ben stapelgek op ze, maar het opvoeden heeft heel wat voeten in de aarde.
Gelukkig zijn er de laatste jaren steeds meer instanties in het leven geroepen die ouders een handje kunnen helpen bij de opvoeding. Maar dan moet je wel de hulpvraag durven stellen. Want toegeven dat het bij jou thuis misschien niet allemaal koek en ei is, is voor veel mensen een hele hoge drempel.
Dan heb ik meer bewondering voor mensen die met hun kind bij Riagg, jeudzorg, kinderspycholoog, kanjertraining en noem maar op lopen met het beste voor ogen, dan mensen die nooit durven toegeven dat het opvoeden ze eigenlijk niet zo makkelijk afgaat.

Omdat de biologische klok bij een vrouw meer lawaai maakt dan het gezonde verstand.
Als het klokje tikt, dat MOT je een kind!
Je moet dan heel stevig en nuchter in je schoenen staan om die lokroep van de natuur opzij te kunnen zetten en eerst na te denken of het verstandig is om aan een kind te beginnen, en of jij dat goed kunt gaan opvoeden en grootbrengen.

Hoe het komt?
Ik denk ook omdat je gewoon niet weet waaraan je begint. Het krijgen van kinderen en opvoeden kun je niet eerst uitproberen. Je krijgt ze wel of niet. Er is geen tussenweg. En het lijkt een stuk makkelijker dan het daadwerkelijk is. Vanaf de buitenkant en b.v. in de diverse bladen ziet het er allemaal snoezig, leuk en makkelijk uit misschien. Heb je eenmaal zelf kinderen, dan kom je er pas achter hoe moeilijk het kan zijn. En welke offers je moet brengen. Maar ook.....hoe het je leven kan verrijken.
Kinderen brengen je naar de toppen van je emoties. ze zijn de overtreffende trap van jezelf. Ik heb twee kinderen en ze zijn de enigste personen hier op aarde waarvoor ik mijn leven zou willen geven. Het is heel intens. Niemand kan je zo raken als je eigen kind.

Het ligt er misschien aan wat de leeftijd is als je als a.s ouders kinderen "mag" krijgen.Als a.s ouders het kinderen "nemen" al als vanzelfsprekend vinden is er al weinig over nagedacht denk ik..Iedereen is anders,maar toen ik wist dat ik zwanger was ging ik boeken lezen over kinderen en opvoeding. En met die hulp en eigen intuitie een balans en antwoorden gevonden..

Toegevoegd na 18 minuten:
Maar ja ben/we zijn er nog niet..nu kind ouder wordt is het meer begeleiden dan opvoeden En fouten maken is niet erg hoor.:>)