Hoe komt het dat ouders zo gemakkelijk over kinderen denken.Krijgen is veelal geen kunst maar grootbrengen wel.

Stel je eens dieren voor die het niet zo slim vonden om zich voort te planten. Misschien zijn die er wel eens geweest, maar die zijn nu uitgestorven. Uiteindelijk zijn de dieren die wel een voortplantingsdrang hadden overgebleven, en daar stammen wij weer van af. Het bewustzijn is daar later bij gekomen, en inderdaad, als je echt gaat nadenken over de gevolgen dan krijg je meer ellende over je heen dan je beseft voordat je er aan begint, maar die drang tot voortplanten zit nou eenmaal te diep om te weerstaan. En dat is maar goed ook, want anders zou de mensheid het ook niet lang maken.

Hoe het komt? Ik denk ook omdat je gewoon niet weet waaraan je begint. Het krijgen van kinderen en opvoeden kun je niet eerst uitproberen. Je krijgt ze wel of niet. Er is geen tussenweg. En het lijkt een stuk makkelijker dan het daadwerkelijk is. Vanaf de buitenkant en b.v. in de diverse bladen ziet het er allemaal snoezig, leuk en makkelijk uit misschien. Heb je eenmaal zelf kinderen, dan kom je er pas achter hoe moeilijk het kan zijn. En welke offers je moet brengen. Maar ook.....hoe het je leven kan verrijken. Kinderen brengen je naar de toppen van je emoties. ze zijn de overtreffende trap van jezelf. Ik heb twee kinderen en ze zijn de enigste personen hier op aarde waarvoor ik mijn leven zou willen geven. Het is heel intens. Niemand kan je zo raken als je eigen kind.