Wat mankeer je in je hoofd als je een kind jarenlang op sluit en waarom is het juist nu zo actueel?

Ik ken het onderhavige geval niet, maar ouders die hun kroost niet aan blijken te kunnen zijn van alle tijden en van alle plaatsen. Net als mensen met hele zieke geesten. Hoe er mee omgegaan wordt hangt af van de culturele en maatschappelijke omstandigheden. Er zijn in Europa periodes geweest dat bijvoorbeeld het meerendeel (!) van de geboren kinderen te vondeling werd gelegd, (of minimaal een jaar werd uitbesteed aan een min). Dat is heel lang een acceptabele manier van geboortebeperking geweest. Denk maar aan de klassieke weeshuizen uit de verhalen van Dickens en dergelijke. En dat waren ook niet allemaal even goede huisvaders en huismoeders. Sommigen vingen kinderen op uit liefde, maar minstens zo veel gewoon voor het geld. Het was natuurlijk een tijd van leven en overleven.

Vandaag de dag leven we in een maatschappij waar je geacht wordt bewust voor je kinderen te hebben gekozen en de verantwoordelijkheid voor de hele opvoeding ligt dan ook min of meer bij jou. En als het fout gaat is het jouw schuld. Dat is iets waar niet alle ouders mee om kunnen gaan. En natuurlijk zitten daar behoorlijk zieke, doorgedraaide geesten tussen die een 'oplossing' denken te hebben voor hun 'problemen' waar wij ons niet eens een voorstelling van kunnen maken.

Het feit dat we met zo ontzettend veel zijn en de anonimiteit zo groot is in de onoverzichtelijke mensenmassa's waarin we feitelijk wonen, is natuurlijk de voornaamste oorzaak dat het meer voorkomt. Of het ook relatíef meer voorkomt is nog maar de vraag. En de zaken DIE ontdekt worden, worden natuurlijk wereldwijd vergroot in het nieuws. Zolang dat nog het geval is, het nog sensationele verhalen zijn en geen dagelijkse meldingen van grote aantallen, is het gelukkig nog steeds een zeldzaamheid. Stel je voor dat ieder auto-ongeluk met dodelijke slachtoffers het journaal van 8 uur zou halen ; dan zagen we weinig anders meer.