Ik denk dat de bedoelde analogie wat ongelukkig was gekozen door de heer Bos. Ik denk dat er voor deze situatie ook niet echt een goede analogie was, drugsverslaafde? iemand die zonder parachute springt? etc?
Waar het voornamelijk om gaat is dat wanneer mensen het over de kwestie hebben, ze al snel geneigd zijn 1 of andere kant te kiezen. Ik weet niet of het in onvermogen om de kwestie objectief te bekijken ligt, of dat het eraan ligt dat iemand persoonlijk getroffen wordt door het debacle.
Als je de situatie vereenvoudigt, dan wordt het plots een stuk anders: Je bent op school en je moet een goed cijfer hebben voor het laatste vak, anders moet je het jaar over doen (~financieel stapje terug). Je vraagt de leraar: Wat kan ik er aan doen? (leren wist je al, maar dat is veel moeite of er is geen tijd meer ~sparen~). 'Tja, als je niet wilt sparen, dan geef je mij 150 euro en dan krijg je een voldoende voor deze SO.' (~goedkeuring hypotheek~). 'Wauw, tnx'. Twee weken later is er een tentamen. Shit, daar moet ik nu extra voor leren, want dat had ik voor die SO ook al niet gedaan...(~extra persoonlijke lening om gat te dichten~). Eh, hoe doen we dit? 'Nou, dat tentamen is natuurlijk wel wat belangrijker en ik neem een risico als leraar, dus dat komt op 400 euro'. en zo gaat het van kwaad tot erger, tot de schoolinspectie erachter komt dat de leraar dit doet.
Wie is er in het bovenstaande nu fout? Moet de Schoolinspectie een oogje toeknijpen? of zeggen: goedzo leraar, ga door met dit systeem?
a. een slimmere leerling had gewoon geleerd
b. een leraar heeft ook een voorbeeld functie en wordt vertrouwd op oordeel
c. Wie is er hierboven nu in eerste instantie fout?
(ook het leren wordt veelal van belastingeld gedaan)