Komen er veel zelfmoorden voor in de zwarte romantiek verhalen?

Zwarte romantiek moet men zien als een verhevigde vorm van Romantiek. Nicolaas Beets heeft de term waarschijnlijk het eerst gebruikt. Toen hij uitgekeken was op de Romantiek schreef hij een stuk, getiteld `Mijn zwarte tijd’, waarin hij aangaf genezen te zijn van het dwepen met wanhoop en somberte. Maar de zwarte Romantiek is een internationaal verschijnsel. Het is uitgebreid behandeld in een beroemd boek van de Italiaan Mario Praz uit 1930, Romantic Agony genoemd. Praz zegt, dat er in de Romantiek door heel Europa een voorliefde aangewezen kan worden voor het sublieme. Hiermee bedoelt hij dat lust en lijden, genot en gruwelen met elkaar samen kunnen gaan en een aparte esthetische gewaarwording geven. De mens kijkt met wellust naar het graf waarin een half verteerd jong meisje ligt. Hij huivert, maar tegelijkertijd geniet hij ervan. Praz heeft in zijn boek honderden voorbeelden gegeven van deze vorm van het sublieme in de negentiende-eeuwse kunst. De aandacht voor de geesteswereld, waarin spoken en ondoden ronddolen hoort ook daarbij. De nachtzijde van het bestaan is belangrijker dan het heldere, rationele. Daarom ook de aandacht voor de Middeleeuwen, die werden ervaren als een huiveringwekkende tijd. Waanzinnigen, verdoolden en kluizenaars spraken de waarheid of voorspelden de toekomst. De dood werd begeerlijk en zelfmoord een natuurlijk gevolg van inkeer.