Waarom hebben sommige talen naamvallen en andere niet?

Naamvallen zijn eigenlijk heel oud. Het zijn moeilijke regels, die veel tijd vergen om te leren. In het Nederlands kwam het vroeger ook voor. Uiteindelijk verdwijnen die uit veel talen, omdat het makkelijker is, vooral als veel anderstaligen die taal moeten gaan leren. In het Engels en Nederlands zijn ze helemaal verdwenen. In het Engels heb je bv ook een mannelijk, vrouwelijk en onzijdig meer in de lidwoorden. Dat laatste is in het Nederlands, onder invloed van de allochtone medemens, ook aan het verdwijnen. Het is nu al: de meisje...
Talen zijn in ontwikkeling. Niet iedere taal ontwikkelt zich op dezelfde manier blijkt wel.

Ik ben geen talenexpert hoor:-P
Maar volgens mij hebben een heleboel talendie nu geen naamvallen meer kennen, vroeger wel naamvallen gehad. Het Nederlands ook, resten van onze vroegere naamvallen kun je soms nog horen: Koningin DER Nederlanden e.d.
En dat zou natuurlijk best ook voor veel andere talen kunnen gelden...

Sommige talen drukken ruimtelijke betekenis niet alleen uit met voorzetsels, maar kunnen dit ook doen met naamvallen. Het is natuurlijk niet erg economisch twee strategieën te hebben om hetzelfde te zeggen, en daarom ontstaat er eigenlijk altijd een handige werkverdeling: een korte vorm voor de standaardsituaties, en een specifiekere vorm voor de gekke gevallen.
Het Nederlands en de meeste buurtalen gebruiken voorzetsels om een ruimtelijke relatie tussen twee dingen uit te drukken. Dit is echter maar één van de mogelijkheden die talen in de wereld hiervoor hebben. Een heleboel talen combineren een voorzetselsysteem met ruimtelijke naamvallen. Wat is het verschil tussen de verschillende constructies, en waarom gebruiken sommige talen ze allebei?

Het lijkt alleen maar dat de naamvallen in het Nederlands compleet verdwenen zijn, maar we gebruiken het nog steeds. Het valt alleen niet zo op omdat we het anders noemen. Woorden als >ik, mij, mijn, of >jij, jou, jouw zijn voorbeelden van naamvalsvervoegingen.