Om gedrag te tonen, is altijd een motivatie, een reden, nodig, die dat gedrag in werking zet. Je 'doet' iets met een reden en met een doel voor ogen. Daarom is gedrag zo verschillend : die doelen zijn per persoon verschillend.
En daarom kan je ook zo eindeloos discussieren over het gedrag van anderen....
Gevoel is iets in de hersenen. Een gebeurtenis, een zinnetje, mooie of lelijke situaties ( zonsondergang, regenboog, een afschuwelijk verkeersongeluk) roept die emoties wakker in een mens. Ook dit is weer helemaal persoonsgebonden, en vaak zó subtiel en veelzijdig, dat het moeilijk onder woorden te brengen is, als een ander niet diezelfde situatie gezien of ooit meegemaakt heeft.
Om maar een heel duidelijk voorbeeld te noemen : veel ouders zeggen, dat het moment dat ze hun pasgeboren baby in hun armen hebben, het mooiste moment van hun leven was. Als je zelf nooit kinderen hebt gehad, kan je deze emotie niet 'meevoelen', al kan je proberen het te begrijpen.
En waar de ene heel emotioneel van wodt, haalt een ander de schouders erover op. Denk maar aan 'ontroerend-mooie muziek'....daar kan je een heel bóék over schrijven, wat wel en niet mooie muziek is in de ogen van allerlei mensen.
Eigenschappen zijn voor een deel meegegeven in je genen, en voor een deel door de levenservaringen die je opdoet.
Argwaan, bijv, ten aanzien van andere mensen : als jij in je jongste kindertijd leert, dat mensen niet te vertrouwen zijn, is dat een eigenschap, die heel moeilijk te 'ont-leren' is.
Heel erg netjes zijn, of juist creatief-chaotisch, erf je vaak van één van je twee ouders (of zelfs van allebei, als die allebei die eigenschap hebben)
Je zou kunnen zeggen, dat 'eigenschappen', je hebbelijkheden en onhebbelijkheden, jou als uniek mens definieren, want niemand anders heeft precies dezelfde eigenschappen als jij.