Welke schilderijen zijn zo lelijk dat ze mooi zijn/worden?
Bijvoorbeeld door de symboliek te achterhalen of door ze in de juiste context te plaatsen.
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Het beste antwoord
Schilderijen die van grote waarde (letterlijk en figuurlijk) zijn, zijn bijna allemaal oude schilderijen. Hoe ouder een schilderij is, hoe belangrijker het is dat de geschiedkundige context erbij wordt verteld. Immers, hoe verder weg, hoe minder algemene kennis over die context er is. En juist door die context, het verhaal erachter, worden schilderijen (schijnbaar) mooier. Als ik nu een schilderij zou schilderen met een dalende lijn erop, is het waarschijnlijk niks waard. Over 200 jaar, als de huidige financiele crisis tot het verre verleden behoort, kan het zomaar opeens het symbool worden voor deze tijd en grof geld waard worden. * Hmm...krijg opeens een goed ideetje. * Maar wat ik wil zeggen: Persoonlijk vind ik bijna alle schilderijen (op moderne kunst na) lelijk voor aan mijn eigen muur. Maar in een museum kan ik genieten omdat ik de context ervan te horen krijg.
No. 5, 1948 van Jackson Pollock, Geveild voor 140 Miljoen dollar! Het duurste schilderij ooit.(zie foto) Verder alles van Anton Heyboer
Alle kleuterkliederwerken van je kinderen. Spuuglelijk maar met liefde gemaakt en dus onbetaalbaar.
Ik dnek dat je 'mooi' verward met 'waarde'. Ook als je de betekenis van schilderijen achterhaalt en ze in de juiste context plaatst kunnen schilderijen voor jou spuuglelijk zijn. Dat is je eigen smaak en smaak is een slechte graadmeter voor de waarde van kunst. Alhoewel een kunstenaar wel 'heel goed in de markt kan liggen' en 'heel populair' kan zijn. Dan gaat de prijs van zijn werk natuurlijk ook omhoog. Maar meestal is dat een modeverschijnsel van tijdelijke aard. Kunstenaars proberen steeds een nieuwe richting in te slaan. Ze experimenteren met het materiaal, met de vormgeving, met een visie, et cetera. Dan zijn er altijd werkstukken waarvan eerst iedereen denkt 'te belachelijk voor woorden' of 'afschuwelijk'. Ik zie geen schilderijen die zo lelijk zijn dat ze mooi zijn geworden, maar wel schilderijen die vanuit hun betekenis, vanuit hun experimentele fase waardevol zijn geworden. Dus: schilderijen die vanuit hun onbegrepen status ('kan mijn kleine broertje ook' of 'belachelijk') een nieuw tijdperk inluiden (in bijvoorbeeld de beeldende kunst of de geschiedenis of de architectuur) en als ijkpunt kunnen dienen. Dat zijn de schilderijen die de musea ons laten zien. De aardappeleters van Van Gogh was er zo eentje en de Nachtwacht van Rembrandt ook. Jackson Pollock idem dito. En zoals dat met zoveel kunst gaat: naarmate het langer in een museum hangt en mensen er meer aan gewend raken (want wat krijgen we wel niet aan beelden over ons heen) kan een mening vaak van lelijk naar mooi verschuiven. Maar dat blijft geheel voor rekening van de kijker zelf, en is niet van belang voor de waarde van het kunstwerk.
Dat kun je zo niet zeggen... smaken verschillen immers... wat de een prachtig vindt vindt een ander afgrijselijk... En gelukkig maar, want dat zorgt voor variatie om ons heen... Beauty is in the eye of the beholder...
De lectric boogie. Eigelijk niets eens een schilderij maar een kunstwerk opgebouwd uit rolletjes isolatieband en ooit aan nederland van de hand gedaan voor ik meen zo`n 83 miljoen gulden. Zo`n bedrag geeft natuurlijk een heel andere dimensie aan een hoopje isolatietape.
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord op die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
