Moet ik dit vragen aan vriendin of niet? (zie uitleg)

Niet vragen. Zeg tegen haar dat je er voor haar bent en als ze steun nodig heeft ze die bij jou kan zoeken. Als ze het wil kan ze vervolgens zelf jou uitnodigen om bij de begrafenis te zijn.

Verdrietig maak je haar hier niet mee, want ze is al verdrietig. Hooguit zal het haar steun geven.
Ik geef je ouders ook wel een beetje gelijk, omdat je haar niet persoonlijk kent en bovendien krijgt ze waarschijnlijk al steun genoeg van haar familie.
Je kunt haar, zoals je nu al doet, ook gewoon op afstand blijven steunen.

Als je vindt dat je haar moet steunen en zij stelt je aanwezigheid op prijs, dan ga je toch. Wat hebben je ouders nou te zeggen over zo iets eenvoudigs als het bijwonen van een begrafenis. Jij bepaalt toch het belang van het al dan niet gaan!

Je kunt bij haar aangeven dat jij er eventueel voor open staat om mee te gaan naar de begrafenis. Dat zij maar moet laten weten of zij daar wel of geen behoefte aan heeft.
Als ze er behoefte aan heeft kun je altijd samen met je ouders kijken hoe jullie dit gaan aanpakken.

Jouw ouders hebben helemaal gelijk.

Ik denk dat je snel te opdringerig bent in dit soort zaken,
zeker omdat je haar niet eens kent.

Hoe verdrietig is zij eigenlijk?
Het gaat toch om kennissen van haar?
Niet eens familie ofzo.

Ik krijg de indruk dat jij verdrietiger bent dan zij
en dat je het je allemaal te veel aantrekt omdat
je verliefd bent.

Nee, als je een afspraak met haar wilt,
doe dat dan gewoon een keer gezellig.

Ik zou niet vragen of je mee mág. Ik zou vragen of zij graag wíl dat je meegaat.

Het gaat erom of het fijn zou zijn voor haar, niet of het fijn zou zijn voor jou. Je kunt dus gewoon vragen: "Zou je het fijn vinden als ik met je meega?" Dan kan ze ook gewoon nee zeggen zonder zich bezwaard te voelen.

Overigens: je stelt een hoop vragen over wat je kan doen om haar minder verdrietig te maken, of hoe je iets kunt doen zonder haar verdrietig te maken. Het is heel lief dat je je zo om haar bekommert (en eerlijk gezegd, je ouders hebben daarin gelijk, een beetje eng hoe je je hier totaal in stort), maar ze ís verdrietig.

Je kunt haar niet minder verdrietig of verdrietiger maken. Je kunt er alleen voor haar zijn terwijl ze haar verdriet voelt. Het is háár verdriet, en dat kun jij niet wegnemen of opstapelen. Niets dat jij doet verandert iets aan het verdriet over de dood van haar oudoom, want niets dat jij doet verandert iets aan de dood van haar oudoom.

Je hoeft haar niet te repareren, ze is niet stuk.

Je voelt je machteloos, je zou zo graag iets doen om haar te helpen, om haar verdriet weg te nemen . Maar wat voor lieve vriend je ook bent, en ik geloof helemaal dat je dat bent, dat kán je niet.
Dat machteloze gevoel is moeilijk, maar realiseer je dat ze dit verdriet moet verwerken op haar manier. Het is goed als je een steun kan zijn, maar hoe goed bedoelt ook, het meeste moet ze zelf doen.

Je hoeft ook niet zo bang te zijn dat je iets verkeerds zegt of haar verdrietig maakt, doe wat je hart je ingeeft, heb je moeite om iets te zeggen of te vragen vertel haar dat dan.
Schrijf een mailtje met hoe machteloos je je voelt en dat je graag wil helpen maar niet weet hoe.