Waarom zie je een verschil als je je zelf ziet in de spiegel en wnr je een filmpje maakt van de voorcamera van je telefoon?

Ik las een keer dat de cameralens je gezicht iets breder maakt. Dit zie je duidelijker als je een groothoeklens gebruikt. Het heeft ook te maken met lichtval, gezichtsuitdrukking en symmetrie van je gezicht.

Bij het kijken naar je eigen spiegelbeeld in een spiegel op een armlengte afstand, ziet dat spiegelbeeld eruit alsof het zich één armlengte achter een doorzichtige glazen plaat bevindt, waarbij die glazen plaat zelf ook al een armlengte van je ogen vandaan is. Tussen je ogen en je spiegelbeeld is er eigenlijk voor het zicht (optisch gezien) sprake van een afstand van twee armlengtes.

Bij het kijken naar een beeld dat een voorcamera kan geven als die op “softwarematig spiegelen” is ingesteld, zie je ook (maar nu met een truc gespiegeld) hetzelfde beeld, maar nu valt het vaak op dat je oren minder ver uitsteken of zelfs half onzichtbaar worden, en je neus lijkt groter en steekt wat opvallender naar voren. Dat komt doordat de afstand cameralens – gezicht nu maar één armlengte is, en niet twee zoals bij een beeld in een spiegel.

Toegevoegd na 20 minuten:
Hier kun je hopelijk zien wat ik bedoel: het spiegelbeeld bevindt zich “op het oog” even ver áchter de spiegel als dat het echte gezicht ervóór is.
https://thumbs.dreamstime.com/z/spiegelbeeld-8661224.jpg
Zou deze mevrouw echter jouw voorcamera ergens naast die spiegel plat tegen de muur houden en zó vanaf de muur op dezelfde afstand een afbeelding van haar eigen gezicht maken, dan wordt de foto een plaatje alsof de afstand gehalveerd is (wat optisch gezien ook klopt).

Verschil blijft er, ook met de beste camera. Vertekening is al genoemd: hoe dichter bij hoe groter de neus relatief ten opzichte van de rest. Is ook zo met een vinger, of wat ook maar. Het perspectief op 2 meter afstand wordt natuurlijker gevonden. dan 1m. Doe dat live, dan is het effect veel minder of afwezig. Zien is een geheel van hersenen en ogen, waarbij je de afstand weet en 3D ziet. Op foto's is een flatgebouw beneden breed en boven smal. Piramide-achtig. Vakfotografen zetten dat vaak recht. Wij doen dat in de hersenen niet optisch, weten dat het recht staat is genoeg.

Maar dat gaan we steeds meer ook bij foto's doen. Selfies zouden 20 jaar geleden weggegooid worden zo lelijk en onecht. Maar alles went, dus cartoon-neuzen ook. Simpele camera's konden vroeger niets scherp krijgen zo dichtbij.

Illusionisten kunnen ook niet met camerabeeld of projectie iets als echt laten ervaren (heel even vluchtig kan soms, met aandsacht trucs) Er is maar 1 optiek waarmee het wel kan: een spiegel. (2, als het spiegelbeeld effect ook weg moet).

Zie het als een compliment voor ogen en hersenen, niet als een tekort van de fotografie. Een foto heeft andere sterke punten, bijv. dat alles erop staat in de line of sight. In een volle kamer zie je maar een fractie van de details, ook al kijk je een half uur. Kwestie van aandacht, er onstaat geen "foto in je hoofd" die steeds weer bekeken kan worden. Het lijkt zo, maar dat is een illusie.