Wat zijn kenmerken van traag van begrip zijn? En hoe ontstaat het?

Erg traag ergens op reageren en dan ook nog vaak de vraag of opmerking niet goed begrijpen.

Kun je je vraag nog een keer herhalen?

Traag van begrip betekent gewoon: Iets niet snel begrijpen.
Dus niet snel betekent niet per definitie dat iemand het helemaal niet begrijpt, maar gewoon dat hij/zij er wat langer over doet.

Deze eigenschap heeft (zoals alles) twee polariteiten:
-> Enerzijds zit er een 'mindere kwaliteit' in deze term, die vaak als oordeel gebruikt wordt.
-> Anderzijds zit er ook de wil in van de persoon om het grondig te doen en de moed om bewust onder ogen te zien dat hij/zij het momenteel niet 'grondig' doet of niet 'grondig' weet.

Om een ongelukkig voorbeeld te geven: op deze website zie je soms antwoorden komen waarvan degene die antwoord, amper de oppervlakte raakt of zelfs straal tegen de vraag antwoordt.
Iemand die 'traag van begrip is', zal zijn tijd nemen, zal de vraag wikken en wegen, maar de moment dat hij/zij antwoord, zal er ook een doeltreffend antwoord uitrollen.

-

Een andere insteek is: 'wie zijn probleem is dit?'
Degene die 'traag van begrip is', heeft daar vaak ook geen probleem mee. Die mensen bewegen hun lichaam vaak ook traag, maar staan m.a.w. ook stevig in hun schoenen. Vandaar dat ze dingen 'grondig' willen doen en dus trager zijn.
Vaak zijn het andere mensen die een probleem hebben met die traagheid: zij hebben de norm 'alles moet snel gaan!' en 'ik moet alles meteen begrijpen!', waardoor ze vaak te snel zijn en helemaal niets begrijpen.

Om een voorbeeld te geven: moesten ik waarlijk beschouwen en begrijpen hoe de persoon in mekaar zit die ik veroordelen als 'traag van begrip', dan zouden ik zien dat er meer is dan alleen het oordeel en misschien bemerken dat het mijn eigen norm is, die een probleem veroorzaakt en niet de persoon die voor mij staat... deze persoon maakt mij alleen maar duidelijk: "ik heb een probleem... (met hem)".

"Wie begrijpt oordeelt niet, wie oordeelt begrijpt niet" - Onbekend.

-

In het veroordelen zit altijd het niet-begrijpen... wij verwijten de 'trage-van-begrip' dat hij het niet begrijpt, maar moesten wij waarlijk zo begrijpend zijn als wij verlangen van hem, zouden wij in de eerste plaats geen oordeel kunnen vellen.
"De wereld schijnt zo te zijn als we zelf zijn": wij kunnen geen verwijt maken zonder hetzelfde te doen: wij kunnen niet zeggen: "moei je er niet mee!", zonder onszelf te moeien.

De 'traag-van-begrip-zijnde' kan ons veel leren: moesten wij meer durven toegeven dat we 'het niet weten/begrijpen', dan zou dit ook leiden tot een dieper inzicht: Wij zouden dan minder geven om 'oppervlakte', 'materiële' en 'ver-stand' maar meer geven om 'innerlijke', 'diepte' en 'hart'... alles in deze wereld is een kans en een probleem... de keuze is aan ons om te beslissen naar welke kant wij kijken.