Hoe gevaarlijk is een extreem hoog kalium tekort?( veroorzaakt door ondervoeding bij eetstoornis)

Veel sterkte meis! Ik hoop dat je geholpen kunt worden.

Dank je wel,Kimath
Lief van je...

ik denk dat je enige hoop opname is, en sondevoeding.
bij een extreem kaliumtekort kan je hart er mee stoppen.
op deze wijze ben ik een goede kennis verloren.
heel veel sterkte!

Heel gevaarlijk! Je hart kan er zo maar mee stoppen. Ik herken je strijd en ik wens je heel veel sterkte!

Kalium is belangrijk voor je hart. 37 kilo bij 1.70 - ik zeg dit expres zo "hard" (confronterend) mogelijk, als poging om jou te helpen: Dat betekent dat we je binnenkort niet meer zullen zien op GV. -- Over het loslaten van de controle: je hebt juist géén controle. Ergens weet je dat wel, maar dat durf je jezelf nog niet toe te geven. Je krijgt juist méér controle naarmate je 'normaler' met voeding om kunt gaan. Je denkt dat jij je voeding beheerst; in werkelijkheid beheerst jouw voeding *jou*. Dat is het tegendeel van controle hebben. Meid, je bent op GV bekend als een waardevol persoon. Blijf dat. Alsjeblieft.

Als je nu toch ervan overtuigd bent dat je voedingspatroon moet wijzigen, kan je met ‘lo-salt’ je eten klaarmaken. Dat is zout waar 2/3 kaliumzout in zit, zodat je daar meer van binnenkrijgt.
Maar de essentie is natuurlijk om dat te combineren met normale voeding.

@Laurena:
Wetend wat anorexia geestelijk met je doet, niet uit ervaring, maar wel van gesprekken met vele vele meiden die het wel hebben: zoek èn accepteer hulp, je bent het zooooooo waard!!!
Jouw "waarheid" is vertekend. Dat is zo moeilijk te accepteren meid, ik ben me ook heel bewust, dat je dit waarschijnlijk niet zult aannemen.... :-(
Spreek de arts vanmiddag niet alleen: laat het doordringen, accepteer, aanvaard: je bent alle hulp meer dan waard!
Wat Cryo schrijft: ik sta er een ziljoen % achter!!!!
Lees het, en weer, en weer enenenenen...weer: laat het tot je doordringen.
Kop op, schouders recht, je KUNT het!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

In kalium zitten trouwens veel bananen. Maar goed, daar kan je diëtist je meer over vertellen dan een wild gokkend sneeuwpopje. Oh ja, pas wel op met het innemen van extra veel kalium. Kaliumtekort is gevaarlijk, maar kaliumoverdosering ook, dat vindt je hart ook niet fijn.

@Cryofiel
Bedankt ( weer) voor je lieve woorden.^^
Er komt om 15.30 een arts en psycholoog bij mij thuis om te bepalen hoe het nu verder moet.
Ze dreigen met gedwongen opname omdat ze vinden dat ik destructief gedrag vertoon.Ik wil aantonen dat ik zelf bezig ben verbetering in mijn situatie te brengen.
Het gaat ook echt niet meer.
Als ik op straat loop dan lopen bejaarden me zelfs nog voorbij.
Zo moe en zwak ben ik.
Mijn familie is helemaal wanhopig,ik kan ze dit ook niet aandoen.
Mijn ouders hebben al een kind verloren.Ik heb 2 broers en ik had ook nog een zusje.Die was ernstig ziek en is overleden.
Mijn moeder zegt dat ze het niet aan kan nog een kind te verliezen..
Maar het is net of er iets in me zit dat controle over mij heeft,al zeg ik altijd dat ik de controle niet wil verliezen.Klinkt dat gestoord?
Soms denk ik dat ik echt gek ben.
Ik hoop echt dat alles beter gaat worden voor mij.
Ik moest dit ff kwijt..

@WendyH
Jij ook bedankt voor je lieve woorden.^_^
De psycholoog die mij behandeld zegt:"Groei doet pijn"..
Maar wat hij daar nu precies mee bedoelt?
Ik wil dit allemaal niet doormaken!
Sommige mensen hebben alles mee, en dan heb ik Borderline en een eetstoornis( gaat vaak samen)
Ik slaap slecht, heb bijna elke nacht nachtmerries en ik ben gewoon nooit gelukkig.
Ik heb al problemen sinds mijn kleutertijd.
Altijd het gevoel anders te zijn en hier niet te horen.
Ik weet dat dat heel raar klinkt en ik vraag me af of meer mensen dit hebben.
Ik wil hier niet zijn.
Ik kan niet eens echt verklaren hoe ik dit bedoel.
Mensen hebben mij ook altijd een raar en vreemd kind gevonden.
Nou ja, dat zal ik dan wel zijn.
Nogmaals bedankt.
Zoveel lieve mensen hier..
Soms denk ik dat ik echt kan voelen wie het wel echt zo meent en wie niet.Oke,ik ben raar.>_<

Wat je psieg daarmee bedoelt weet hij: vragen dus ;-)
Je schrijft: "Ik wil dit allemaal niet doormaken!"en "Ik wil hier niet zijn."
Dat is 2x "ik wil NIET"..... wat wil je WEL? Echt, diep vanbinnen: wat wil JIJ? Dan is DAT je doel!!!!!
Je psieg is nu bij je als het goed is en ik hoop echt, dat hij/zij je kan helpen en dat jij je ook laat helpen. Soms is dat effe nodig om weer op de voor jou goeie weg te komen.
En over dat raar zijn: iedereen is op zijn of haar manier raar...niemand is een eenheidsworst!!!
Knuffel meis!!!!!!!!!!!!

(Vorige reactie was natuurlijk aan Laurena gericht - WendyH, niet erdoorheen kletsen hoor, als ik aan het typen ben!) ;-) Over 'raar' gesproken - ik las deze draad nog even terug, en zag dat ik een heel rare omkering had gemaakt. "In kalium zitten trouwens veel bananen", schreef ik. Ahum. Andersom dus. Het zullen de emoties wel geweest zijn.

Ga maar snel meer en gezond eten. Dat je de controle over eten/niet eten kwijt raakt is onzin. Gewoon doen! Alle begin is moeilijk maar zo streng diëten is gewoon levensgevaarlijk! Sterkte.

Natuurlijk spelen psychologische problemen een grote rol bij eetstoornissen als anorexia en een borderline persoonlijkheidsstoornis speelt zich zelfs op het psychiatrische vlak af. Laat ik vooropstellen dat ik meerdere verdomd aardige mensen met BPS ken en daar ben jij er beslist een van. Maar, ik heb het al vaker geopperd, bij anorexia is al gauw volkomen onduidelijk wat precies de oorzaken en de gevolgen zijn. Alleen al met een lege maag heb ik echt geen zin om over een moeilijke jeugd (waar jij middenin zit) te lullen. Dat moet je naar mijn bescheiden mening al helemaal niet doen in een nogal kritieke ondervoedingstoestand waarin je fysiologische evenwicht aan gort ligt. Dat heeft domweg een ontzettend negatieve invloed op je psychische functioneren. Ik wil maar zeggen dat je alles moet inzetten om je lijf te laten herstellen. Hou maar op de illusie te koesteren dat je het allemaal nog in de hand hebt, want dat heb je niet, zoals anderen ook opperen, en geef je over. Laat je maar gedwongen opnemen als dat nog niet gebeurd is en accepteer maar even sondevoeding, infuzen en medicijnen die je in eerste instantie in leven moeten houden. Maar ga alsjeblieft wat beter voor dat lichaam van je zorgen en laat nu anderen dat maar even overnemen. Je hebt er maar één en daar moet je het mee doen.

+ Keesvi!

Uit de grond van mijn hart...

Hoe gaat-ie nu Laurena?

@WendyH
Ik ben nu ff opgenomen:((
Gelukkig heb ik m'n I-Phone,voel ik me niet helemaal afgesloten van de buitenwereld.
Het weekend mag ik gelukkig thuis doorbrengen.
Echt lief dat je dat even vraagt..

Mijn gevoel zegt iets anders: je eerste zin had moeten zijn:                   Ik ben nu ff opgenomen :)) Als je begrijpt wat ik bedoel...

Ja Cryo, helemaal met je eens!!!!!!!
Probeer je gedachten hierover om te vormen Laurena!
Het zijn je gedachten, die je :(( maken.
En wat zijn gedachten? Ze drijven binnen en ze drijven weer uit je hoofd... net als wolken.
Meer is het niet, en ook niets minder.
Jij bent de baas van je gedachten, jij kunt ze helpend maken voor jezelf.
Mijn gedachten waren: wat fijn voor je!!!!
Je MAG hulp aanvaarden meis, daar MAG je voor kiezen!
Ik zeg niet, dat het leuk is, dat zeker niet. Aanvaarden betekent niet, dat alles leuk is.
Zie je in, diep vanbinnen, dat je die aangeboden hulp nodig hebt?
Knuf van me, en heeeeeel fijn, dat je reageert!!!!!!!

Ik sluit me bij Wendy en Cryo aan, Laurena! Ik ben opgelucht dat die opname is doorgezet, ik hoop vrijwillig, maar goed. Een oplossing op zich is het natuurlijk niet maar het kan een begin zijn om die negatieve spiraal te doorbreken. Ik hoop dat de boel in je koppie wat rustiger is nu.

@Cryofiel
Ik begrijp je ja.
Nou ik ben niet blij hoor.
Als je moeder zegt:"Ze wil niet opgenomen worden" en dat dan de reactie is van de arts en psychiater:"Ze heeft niks te willen" en : "We kunnen ook voor een rechtelijke machtiging zorgen"
Daar wordt je niet vrolijk van.
En ze stoppen me hier helemaal vol met allerlei medicatie!!!
Ik moet het innemen waar de verpleging bij is!>_<....
En dan wordt er gevraagd:"Ben je suïcidaal?Hoe wil je het gaan doen?"
En ze willen steeds controleren of ik wonden heb( of ik me snijd)
Ik heb nee gezegd.Ik doe dat niet (meer)..
Het lijkt wel of ze dat willen,van me verwachten.
Ik heb m'n moeder gebeld:"Kom me alsjeblieft halen."
Ik moest huilen...dat heb ik heel lang niet gedaan.
En toen ging zij ook huilen.
En zei ze dat ze zoveel van me houd ,maar dat ze het echt niet meer weet en dat ze gefaald heeft als moeder..
:'((
En nu voel ik me zo schuldig dat ik haar zoveel verdriet doe.
Sorry,ik moest het even kwijt.

@Keesvi
Jij ook heel erg bedankt voor je snelle reactie.
Het is nooit rustig in mijn hoofd.
Ik zeg altijd dat er een storm tekeer gaat in mijn hoofd.
Zo voelt dat.
Als klein kind was ik al zo.
Als je klassenfoto's ziet van bijv. de basisschool zie je de meeste kinderen toch wel lachen.Ik heb op de meeste een stuurse en teruggetrokken blik( zo noemde mijn oma dat)en ik lach nooit.Op sommige heb ik zelfs een bozige blik.
Toen al voelde ik me anders en was ik al boos op de wereld en vroeg ik me al af waar ik thuis hoorde.Want hier hoor ik niet,dacht ik.
Mensen hebben mij altijd vreemd gevonden.
Ik heb wel eens een tekening gemaakt( voor mij niets bijzonders,toen werden mijn ouders gebeld of ze langs wilden komen:"Wij moeten echt met u praten over uw dochter,ze heeft zoiets vreemds getekend"
En toen kwamen ze thuis en werd ik er bij geroepen:"waarom heb je dit getekend?"
Ik snapte er niks van.
Het was gewoon een tekening.
Zulke dingen.
Ik blijf me maar zo'n buitenstaander voelen..
Ik denk niet dat medicatie en behandeling dat gaat veranderen.

@WenyH
En jij ook een knuf terug.
Een heleeee grote!!
Jij moet wel een echte lieverd zijn( ik hoop maar dat je dit niet raar vind) Dat denk ik,voel ik gewoon.
En dat betekend echt wel iets voor me.
Dan geloof ik even dat niet de hele wereld slecht is.
Maar dat geld ook voor de vele reacties van Cryofiel hier.( en op andere vragen van mij)
En ook Keesvi.
Jullie zijn allemaal oprecht(toch?)Dat merk ik gewoon.
Iedereen weer heel erg bedankt.:))

Da's heftig, Laurena. Heel heftig. Maar toch... maar toch... ... zie ik lichtpuntjes...! Mag ik daar even op concentreren, zonder "over jouw verhaal heen te willen walsen"? Natuurlijk word je niet vrolijk van de manier waarop je bent opgenomen. En aan de manier waarop je wordt behandeld. Maar vanuit HUN standpunt - zij zien ook heel andere gevallen binnenkomen. Mensen die wél suïcidaal zijn. Mensen die wél sjoemelen met het innemen van de medicatie. Dat jij al een stukje verder bent, dat weten zij (nog) niet. Vanuit hun standpunt is het dus logisch om jou "als een nukkige peuter" te behandelen - ook als dat voor jou natuurlijk heel naar is. Weet je waar ik echt een vrolijk gevoel van kreeg? Dat was toen ik las dat je moest huilen. Want dat betekent dat je weer ruimte geeft aan je emoties. Je hebt het nooit gezegd, maar ik heb het sterke gevoel dat je die emoties jarenlang hebt weggestopt, omdat ze lastig waren, en omdat je toch al zo "raar" was. Over dat "raar" zijn, en een buitenstaander zijn - dat herken ik. Ik was ook anders dan de anderen, ik was ook een buitenstaander. Ik ben nog steeds anders dan de anderen. Maar inmiddels ben ik daar trots op. Het is nog steeds wel eens lastig, want ik ben nog regelmatig een buitenstaander. Maar normaal gesproken is dat niet erg, want ik heb mijn eigen plekje gevonden. Een plekje met mensen die mij accepteren zoals ik ben, die weten wat mijn "eigenaardigheden" zijn, en waar we dan soms samen over kunnen lachen. -- Sterkte, lieve meid, en succes op de weg naar herstel en geluk. De weg is lang, soms kronkelig, soms met diepe plassen modder - maar je hebt nu echt de eerste stappen gezet. Succes!

Lieve meid: je moeder weet het ook niet meer.... en dat ze je dat zegt is heel eerlijk van haar! Kan je het misschien zo zien? Ze geeft háár onmacht en wanhoop aan, dat hoeft niet te betekenen, dat ze jou afkeurt!!!!
Ik lees daaruit, dat ze je dit allemaal zooooo graag had willen besparen, en al veeeeel eerder dan nu. Dat ze je had willen helpen, helemaal in het begin. En dat ze daarin heeft gefaald voor haar idee.
NIET dat JIJ hebt gefaald!!!!!!!! Ze zegt, dat ze van je houdt: en dat geloof ik, dat voel ik, dat springt namelijk uit je woorden!
Het zegt NIKS over jou, dus je schuldgevoel is niet nodig. Makkelijk gezegd van me, dat realiseer ik me ook. Maar: zou het heeeeeel misschien kunnen, dat er een piepklein stukje "waarheid" in zit? ;-)) Of ik een lieverd ben weet ik niet, is niet aan mezelf om te beoordelen en er zijn trouwens ook mensen, die dat niet vinden ;-)
Wat ik wel ben is oprecht, en dat lees ik hier ook in de reacties van Kees en Cryo. Je bent NIET alleen!!!! De wereld, de mensen, zijn NIET allemaal slecht. Dat is GEEN waarheid.
Het zijn jouw gedachten, die dat denken. En die kan je veranderen, want JIJ bent de baas daarover, JIJ kiest wat je denkt. Dat kan niemand anders voor je doen, daar ben jij totaal vrij in, óók nu. Lees alle antwoorden en reacties, die je helpen, steeds weer en weer over en over en ga geloven in jezelf.
Je zit nu in een rotsituatie, maar wel 1 die je de mogelijkheid biedt om er voor jezelf uit te komen.
Het is een uitdaging voor je: pak je hem aan, of niet?
De keuze is aan jou!!! Kies voor jou, alsjeblieft, voor niemand anders dan voor jezelf! @Cryo: je krijgt en virtuele knuf van me ;-)

Zat er natuurlijk een beetje in, die storm in je hoofd. Ik heb bewondering voor de manier waarop je het allemaal verwoordt, bijvoorbeeld over die tekening. Dat zegt mij ergens dat je op de goede weg bent, al is het in een pril stadium. Datzelfde geldt voor de manier waarop je omgaat met je emoties, zoals door Wendy en Cryo haarscherp werd opgepikt. Ik denk ook dat een heleboel mensen moeite zullen hebben om je te begrijpen. Als kind en ook nog als jong volwassene moet je aan van alles en nog wat voldoen om erbij te horen. Wat dat betreft word je als volwassene gaandeweg meer gerespecteerd, met rust gelaten, zo je wilt. Ik werd tot ik ongeveer begin dertig was altijd als ouwelijk gezien, als ouder dan ik qua leeftijd was. Als kind is het nogal kwetsend om als 'opa' en dergelijke afgeschilderd te worden. Op de een of andere maffe manier zit ik nu in het stadium dat ik meer dan eens jonger geschat word dan ik in werkelijkheid ben. Dat zal binnenkort wel uitdraaien op het predikaat 'infantiel', nadat 'kinderlijk' en 'naïef' de revue gepasseerd zijn. Maar het zal me langzamerhand mijn anus oxideren! :-) Ik doe, met Wendy en Cryo, ook meer even mee met ontboezemingen omdat ik denk dat je je ervaringen vooral moet zien als pijnlijke groeistuipen. Weet je ze op een gegeven moment te plaatsen dan maakt dat misschien niet eens de pijn minder maar dan gaat er wel iets tegenover staan. Wat dat is moet je zelf invullen, en dat kun je, zegt mijn gevoel. Ik denk tenslotte dat ik het wel met je eens ben dat medicijnen weinig tot niets zullen oplossen. Het is een proces waar je doorheen moet. Misschien helpt het dat er genoeg mensen vinden dat het de moeite waard is dat je dat probeert.

@Cryofiel
Dank je wel voor je lieve, bemoedigende woorden.
Daar wordt ik weer een beetje hoopvoller van.
Maar ik vindt jou niet raar hoor,al val je natuurlijk wel op als sneeuwpop.;-))
Maar om op dat rare terug te komen,zelfs mijn broer heeft een keer tegen me gezegd dat ik raar ben en zelfs een beetje eng.Nou ja..
Maar ik weet dat dat ook te maken heeft met mijn kledingstijl.Omdat ik meestal in het zwart gekleed ben( Gothic-style),mager ben en dan ook nog bleek en roodharig vinden ze ook in het ziekenhuis dat ik eruit zie alsof ik bij de Adamsfamily hoor( ja,echt lollig hè?)en dat ik altijd gekleed ben alsof ik in de rouw ben.Moet ik dan veranderen omdat ik kritiek krijg?
Schijnbaar past mijn uiterlijk( vreemd) bij mijn gedrag( raar) en moet ik alles veranderen om in hun wereldbeeld te passen.Ook al ben ik een Borderliner met een eetstoornis en heb ik veel problemen, mag ik dan verder niet mezelf zijn?Waarom moet ik me aan hun aanpassen?
Ik heb trouwens inderdaad mijn gevoelens weggestopt.
En als mijn lichaamsgewicht daalt kom ik in een soort roes en voel ik niets, alleen de kick van die controle hebben.Ze noemen het "verslaafd zijn aan niet eten" en dat is echt zo.
In ieder geval is de drang om mezelf te snijden er dan ook niet.In het ziekenhuis mag ik voor de zekerheid alleen plastic mesjes om mijn fruit enzo mee te schillen.Nou ja, daar lach ik dan maar om!^^
Nogmaals bedankt voor je reactie, blij te horen dat er meer buitenbeentjes zijn.En dat dat niet hopeloos hoeft te zijn.

@rieneke
@emforever
Ik weet nu waarom jullie me waarschuwden, ik heb een korte hartstilstand gekregen thuis.
Door dit Kaliumtekort dus..
Ik heb nog steeds een onregelmatige hartslag en het erg benauwd en pijn op mijn borst.

Koppie op meis! Je kunt het!!!!!

@WendyH
Nou, ik ben wel heel erg geschrokken hoor.
Dit schijnt wel heel vaak voor te komen bij ondergewicht.
Ik herinner me alleen dat ik liep en later wakker werd in het ziekenhuis.
Ik schijn ineens gevallen te zijn.
Maar ik herinner me dus niks.
Ik heb wel al weken pijn op mijn borst en last van benauwdheid.
Ik wil mezelf niet te bang maken dus denk ik er maar aan dat er ook mensen zijn die een slaapstoornis hebben waarbij hun hart soms ook heel even stopt.Wel eens van gehoord?
En bij de reacties hierboven en antwoorden was daar ook voor gewaarschuwd.
Ik begrijp eigenlijk zelf toch wel waarom ze me snel in behandeling wilden hebben.Maar ja,het begrijpen en het willen zijn 2 verschillende dingen.
Volgens de arts vonden (en vinden)ze m'n lichamelijke en geestelijke conditie zorgwekkend.
En nu sta ik toch weer op het punt om stiekem een taxi te bellen en er vandoor te gaan.
Ik ken wel een verhaal van een meisje hier die dat had gedaan en toen hadden ze de politie ingeschakeld om haar terug te brengen.Bij mij kan dat niet omdat ik toch nog vrijwillig ben opgenomen.
Ik heb dit besproken met mijn PVP( =Patienten Vertrouwens Persoon)en die zei dat dit klopt.En dit blijft tussen ons.Ze mag wat ik haar vertel niet met de artsen bespreken.
Want ik denk niet dat ik het hier uithoud.
Ik heb een vriendin waar ik wel terecht kan.
Ik moest het weer ff kwijt.
Ik weet dat het niet heel verstandig is,maar een paar dagen moet kunnen en ik ga mijn moeder wel een berichtje sturen dat ik oke ben.
Maar niet waar ik ben.
Jullie geven mij hier complimentjes dat ik mijn best en ik blijf doorzetten maar ik moet er even uit.

@Keesvi
Bedankt voor je openhartige reactie.
Ik hoop dat ik ooit zo kan denken als jij.
Mijn psych. zegt " groei doet pijn "
en dat ik daar aan moet denken. Dat klopt dus wel hè ?
Ik moest trouwens zonet wel ff lachen.
Mijn moeder zegt weleens:" Het zal me aan mijn r**t roesten!"
Dus ik snap jouw grapje!^^
Zo was het toch bedoelt?

Niemand hier kan je stoppen meis: it's up to you!

@WendyH
Wendy,ik denk ik laat je toch nog ff weten dat ik braaf hier gebleven ben.Zou stom zijn geweest.Ik mag toch het weekend naar huis en ik zou dan ook het beetje vertrouwen verspelen dat ze nog in me hebben.
Het was in impulsieve gedachte.
Schijnt een echt Borderline trekje te zijn..
En ik dacht dat ik al jullie complimenten hier dan niet meer zou verdienen.(hoop dat dat niet raar klinkt)
Want dat betekend echt wel wat voor me.
Ik kan zo alles wel goed op een rijtje zetten.
Maar ik was ook zo geschrokken door die korte hartstilstand, ik heb nog steeds hartritmestoornissen en ik dacht:"Het maakt niet meer uit, ik ga het toch niet redden."
Het is allemaal zo moeilijk.
Een vriendin van mijn moeder zegt:"Het leven kan zo mooi zijn"
Echt????????Ik zie het niet..

Klopt helemaal, wat die r**t betreft. :-) Het gaat er natuurlijk primair niet om dat die anderen het vertrouwen in je verliezen maar dat je de band met je medemensen niet kwijtraakt. Daar zit iets van wederzijdsheid in, snap je? Wat het leven betreft, dat is niet mooi, althans niet per definitie. Ik bedoel dat ik net iets teveel smerige, afschuwelijke en schokkende details van het leven meemaak om volmondig te zeggen dat het leven mooi is. Misschien dat het leven mooi is voor zondagskinderen, mensen die moeiteloos met tegenslagen omgaan, want die mensen bestaan en tegenslagen heeft iedereen weleens. Wat is mooi? Verdomd, ik weet het niet. Ik kan genieten van zo'n klein musje in mijn tuin, waarvan het snaveltje volgestopt wordt door zijn ouders. Ik kan genieten van een boterham van mijn zelfgebakken brood met goeie boter en lekker beleg met een kop vers gezette koffie. Ik kan genieten van een flinke wandeling in de natuur maar ook in de stad. Is dat allemaal mooi? Voor mij wel, hoewel dat soort dingen delen met anderen wel voor een belangrijk deel de waarde bepaalt. Mooi gaat bijna nooit om iets groots maar juist om kleine dingen, dunkt me.

Fijn meid, dat je angst je denken niet heeft overheerst! Borderline-trekje of niet (ook mensen zonder Borderline zijn soms impulsief ;-)): it's up to you!
Waar kies je voor, steeds weer. Dat geldt voor iedereen. En je verdient alle complimenten, wát je ook kiest. Waarom? Omdat jij jij bent.
Wat ik hartstikke goed vind van je is, dat je die complimenten wèl accepteert en ook in je opneemt. Je doet ze niet af als "onzin"! Met je eens: het leven is soms moeilijk. Waar staat geschreven, dat het makkelijk moet zijn? ;-)
Ik ben het ook zó eens met Keesvi.
JUIST die "kleine" dingen kunnen zo groots zijn, als je ze ziet en jezelf toestaat ervan te genieten.
Misschien is dat nu, op dit moment in je leven, nèt effe een mini- stapje te ver voor je.
Die vriendin van je moeder heeft m.i. ergens wel gelijk: het leven KAN zo mooi zijn.... met als aanvulling: maar IS het niet ALTIJD ... Als het stormachtig is in mijn leventje, en dat is het nu ook, dan zeg ik tegen mezelf: babystapjes Wen, iedere keer een ieniemienie babystapje zetten.
Gun jezelf de tijd Laurena, die is er voor iedereen, 24 uur per etmaal, gratis en voor niets, iedere keer een babystapje.
Of je nou bang bent of niet, of blij, of boos: dat zijn momentopnames: het gaat weer voorbij in de tijd.
Je mag me altijd PB-en als je wilt, als de vraag is gesloten.