Heb ik een psychische aandoening of ben ik simpelweg heel onzeker?

Misschien ben je bang omdat je niet goed weet welke houding je aan moet nemen en hoe die ander verwacht dat je reageert? Vooral bij bekende mensen, omdat het bij vreemden een stuk minder uitmaakt hoe men over je denkt.

Ik denk dat deze onzekerheid te maken heeft met je pubertijd. Je veranderd niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk. De een heeft wat meer tijd nodig dan de ander om zijn plek weer te vinden.

Geloof me, je zult hier een soort van overheen groeien. Komt wel goed! Blijf jezelf!

De grens tussen "psychisch ziek" en "normaal" is lang niet altijd duidelijk. Zo is ook de grens tussen extreem onzeker en verlegen zijn en - bijvoorbeeld - een sociale angststoornis niet heel duidelijk. Bij psychische klachten kun je 'een beetje' last hebben van bepaalde symptomen, of heel veel. Wanneer dat een aandoening is, daar verschillen - ook onder psychologen en psychiaters - de meningen over.

In de DSM, de gouden standaard voor psychiatrische diagnostiek, is bijna altijd een voorwaarde voor het stellen van een diagnose dat mensen in belangrijke mate beperkt worden in hun leven, of dat ze ernstig lijden onder hun symptomen. Oftewel: iemand die erg druk is en zich moeilijk kan concentreren maar die prima functioneert in werk en sociale relaties en er geen last van heeft, is 'gewoon druk'. Iemand die net zo druk en ongeconcentreerd is maar daardoor op school nooit bij de les kon blijven, op het werk vastloopt en belemmerd wordt in zijn sociale contacten of het gewoon heel naar vindt dat hij steeds zo druk is in zijn hoofd, heeft waarschijnlijk ADHD.

Dus in jouw geval zou de vraag zijn: heb je zelf lást van je onzekerheid? Belemmert het je om dingen te doen, ga je bijvoorbeeld situaties uit de weg omdat je er te ongemakkelijk van wordt? Dan zou er sprake kunnen zijn van een psychische aandoening.

Maar veel belangrijker is de vraag of jij HULP nodig hebt. Ook voor een psycholoog of psychiater is een diagnose vaak hooguit een aanknopingspunt voor behandeling of soms zelfs alleen van belang vanwege de vergoeding. In eerste instantie is wat je probeert te doen als een patiënt bij je komt met bepaalde klachten of met een bepaalde vraag, proberen uit te zoeken of dit een patiënt is die behandeling nodig heeft of al enorm geholpen is met alleen uitleg en advies. Soms is het helemaal niet duidelijk in welk hokje of vakje van de DSM iemand nu precies past, maar is het wél duidelijk dat iemand ondersteuning nodig heeft omdat hij in zijn leven is vastgelopen. Dat is ook voor jou denk ik veel belangrijker dan weten of waar jij last van hebt, nu nog 'normaal' te noemen is of niet. Want wat maakt dat uit? Als het jou hindert, als jij er hulp bij wilt, als jij er vanaf wilt - zoek dan hulp.

Bespreek je probleem eens met je huisarts, die kan je doorverwijzen naar de GGZ. Als je het moeilijk vindt om naar je huisarts te gaan, helpt het misschien om iemand mee te nemen bij wie jij je op je gemak voelt. Of je schrijft je verhaal eerst op, dat kan ook helpen.

Het is zeker geen psychische aandoening, in de zin dat er met je hersens iets mis is.
De "symptomen" die je schetst heb ik ook vijfendertig jaar in meerdere of mindere mate gehad.
Na de nodige slechte en goede therapieen ben ik er achter gekomen dat mijn onzekerheid voortkwam omdat ik niet mezelf durfde te zijn. Omdat ik dacht dat ik een perfekt wezen zou moeten zijn.
Niet een mens dus, want die is niet perfekt.
In de laatste, goede, therapie heb ik "geleerd" dat ik mens mocht zijn, met alle goede en minder goede eigenschappen van dien.
Welke therapeut jou daarbij kan helpen weet ik niet. Voor mij is het een zoektocht van tien jaar geweest, met evenzovele therapeuten.
Het RIAGG is een afrader. Doch je weet maar nooit. Misschien tref je een goeie,
Maar zoek verder als je niet verder komt.