Wat kan ik doen om een constructief bindingspatroon te ontwikkelen?

Heeeeeeeeeeeel mooi!!!
En toch denk ik, dat deskundige hulp heel goed zou zijn, omdat niet iedereen dat tegen zichzelf kan zeggen als er diepgewortelde blokkades zitten.... mijn ervaring.
Nou realiseer ik me ook heel goed, dat ik ikke ben, en niet Liveisgreat, daarom deel ik mijn ervaring.
Het heeft mij jaaaaaaaaaren gekost, aanploeteren, voordat ik de hulp vond die ik nodig had en het had me zoveel tijd gescheeld, áls ik.... en juistem, dat heeft geen enkele zin ;-)
Ik hoop, dat Liveisgreat die ervaring niet ook hoeft mee te maken. Ik vind het een zeer waardevol antwoord Kristal, dikke +

Ik begrijp heel goed wat je bedoelt Wen, en ben het ook met je eens. En toch heb ik bij Liveisgreat almaar het gevoel dat zij die belangrijkste stap overslaat, uit angst om alleen te zijn...

Ik wilde helemaal niet eisend over komen hoor. Het zijn gewoon dingen die ik zie gebeuren in relaties die werken. Dus het zijn niet enkel dingen die ik verwacht, maar ook dingen die ik zelf wil doen.
Waarmee ik dus niet wil zeggen dat mijn partner er op elke moment voor me moet zijn en me "opvullen". Ik ben iemand die zeeeer zelden emotioneel op iemand leunt, om het bij het genoemde boek te houden is mijn autonomie hiervoor veel te sterk ontwikkelt. Maar zich soms kwetsbaar kunnen opstellen tov van elkaar of alleszins kunnen verdragen dat één van beiden zich kwetsbaar opstelt is belangrijk m.i.
Kwaadheid voel ik idd wel, maar vooral pijn. Pijn omdat ik niet snap dat iemand dergelijk gedrag kan stellen, goed wetend dat hij de ander hiermee kwetst en de relatie op de helling zet. Dus er moet in die man een emotie zijn die zo sterk is dat dit er allemaal niet meer toe doet.
En idd heb ik gisteren weer een razende, in zichzelf gekeerde en gifspuiende man achtergelaten die telkens zei dat hij altijd de schuld krijgt. Terwijl ik niet heb verweten (enkel gezegd dat ik het niet leuk vond dat hij constant achter me liep te poetsen), het woord schuld niet eens uitgesproken heb en ook helemaal niet denk ik die termen. Dat heb ik hem ook geantwoord : het doet er niet toe wie schuld is, we hebben een conflict, we zijn beiden kwaad op elkaar en dit komt door ons allebei. We kunnen er nu voor kiezen dit uit te praten of het even opzij te zetten en te gaan wandelen". Soit.
Het punt is zeker niet dat ik niet alleen kan zijn. Ik ben heel mijn leven al heel veel alleen geweest, zelfs als kind, en kan me heel goed alleen bezig houden en amuseren. Plus is alleen zijn niet voldoende. Ik heb ooit zeven jaar geen partner gehad en alles gedaan (cursussen, boeken, therapieën...) om beter te functioneren in relaties. En pas als ik een partner kreeg zag ik dat ik nog steeds met patronen zat. Dit gedrag van hem (dus afwentelen op anderen als hij zich over iets slecht voelt) herken ik goed van bij mijn moeder. Het is de eerste keer dat ik dit ontmoet in een relatie, wat betekent dat ik dit moet helen in mezelf.
Maar ik wil dus vooral een beeld krijgen van hoe is dat nu, een positieve binding, welke eigenschappen moet ik maw in mezelf ontwikkelen om hiertoe te komen. En eigenliefde is zeker de belangrijkste pijler....

Die laatste zin is voor mij het belangrijkste.
Ofwel: behandel de ander zoals jezelf behandeld wilt worden. En natuurlijk voel je pijn, onder kwaadheid zit altijd pijn.
Maar eerlijk gezegd heb ik het idee, ook door je vorige vragen en met alle respect, dat je van deze man dingen hoopt te krijgen die hij gewoon niet kan geven, al zou hij willen.
Hij is er de man niet naar. Hij heeft behoorlijke beperkingen. Je wilt een volwaardige relatie, waarbij je, naast sterk zijn, ook kwetsbaar mag/kan zijn.
Je zegt ook: ***Ik ben iemand die zeeeer zelden emotioneel op iemand leunt***
Dat heeft meer met angst te maken (je bent bang dat iemand macht over je krijgt wanneer je je kwetsbaar opstelt) als met kracht. En die angst houdt tegen wat je zo graag zou willen. Ik herken een hoop in je verhaal trouwens, en bedoel het niet vervelend, dat weet je wel. Welke eigenschappen van jou laat deze man, door zijn gedrag, zeer uitvergroot zien aan jou?
Je hoeft mij daar geen antwoord op te geven natuurlijk, het is meer een overdenking punt voor jezelf. Je hebt wel lef dame, om met je relatieperikelen zo open te zijn op GV ;-)

Ook dat laatste ben ik zo met je eens Kristal; bewonderenswaardig vind ik het!

wel gelukkig kan niemand erachter komen wie ik ben he, dat is een voordeel met een forum. Mocht ik hier met naam en toenaam op staan zou ik allicht een stuk minder open zijn. Dus niks lef hoor...
Wat ik bedoel met emotioneel leunen is : in tegenstelling tot vroeger verwacht ik van mijn partner niet meer dat hij bij wijze van spreken 20 sms'en stuurt per dag met "ik hou van je". Dus ik bedoel dat ik meer op mijn poten sta, wat allicht ook gelukt is dank zij de autonomie die ik als kind had ontwikkeld.er is echter een periode geweest waarin ik, als er iets was, al mijn vrienden en kennissen, tele-onthaal etc afbelde om uitgebreid mijn verhaal te doen en steun te zoeken. Maar uiteindelijk leid me dat niet verder want ik raakte helemaal verward. plus belast ik er ook anderen mee die er in wezen niks aan kunnen veranderen en alleen kunnen zeggen "oh hoe erg voor je" (want dat wilde ik natuurlijk horen).
Of persee van mijn partner verwachtte dat er iets direct uitgepraat werd (niks uitpraten natuurlijk, verkapte verlatingsangst).
Maar soms ben ik gewoon kwetsbaar, en dan wil ik wel es een hand om mijn schouder. niet om me te zeggen "oh wat ben jij toch een duts" maar "ik ben er voor je". Waarmee ik dus niet op iemand wil leunen maar gewoon even iemand hebben die er dan gewoon even is. Ik vind dat zeker bij mijn vrienden, maar ik vind dit ook onontbeerlijk in een relatie. Niet constant natuurlijk, maar binnen de mogelijkheden van ieder.

Ja, ik heb me al vaak afgevraagd welke eigenschappen die man me spiegelt. Maar ik zie vooral eigenschappen van mijn ouders, plus fenomenen uit mijn kindertijd die ik herhaald zie. Bv. valt het me op dat ik vaak mannen aantrek met een uitgesproken ongezonde moederbinding (extreme haat of juist grote afhankelijkheid). En dan zie ik hoe mijn vader zijn moeder nog steeds niet vergeven heeft, al is hij bijna 80, dus weet ik "dat creëer ik terug in mijn relaties". Een groot parallel met de huidige situatie, alleen is het de keerzijde van de medaille : mijn partner is met zijn moeder getrouwd en zet sowieso zijn familie op de eerste plaats. Heel onze relatie is hiernaar georganiseerd, en hij voelt zich zo schuldig als hij (bv. voor een reisje) niet de familiebijeenkomsten (2/week) kan organiseren. Zonder hem willen zijn kinderen immers niet bij zijn moeder gaan, en tegen elkaar spreken ze ook niet dus samen gaan is evenmin een optie.
En ik wilde eigenlijk echt nog wel samen met hem iets opbouwen ipv gewoon gezellig samen zijn en wat knuffelen. Hij ziet onze toekomst altijd apart ook op langere termijn. en die ene keer dat ik durfde vragen hoe het zou zijn als we oud worden, werd hij razend, omdat hij dacht dat ik dit zei omwille van zijn pensioen :-D.
En zo zijn er nog een groot aantal zaken die ik in mijn liefdesrelaties creëer maar ook bv. zie terugkomen op mijn job enz.. Innerlijke patronen die ik wil uitzuiveren. Zo kom ik bij mijn vraag : hoe ontwikkel ik innerlijke patronen die me gezonde bindingen doen aangaan. Wat zijn deze eigenschappen? Ik ben al de weg gegaan van te empathisch, gevend etc.. naar het tegenovergestelde. En terug. Maar de mate waarin ik heb gegeven heeft zich nooit vertaald naar de mate waarin de relatie liep. Dus dat is blijkbaar de sleutel niet denk ik. Eigenliefde zeker wel, dat is het begin van alles zoals gezegd..