Verandert hyperventileren je leven?

Ik vermoed eerder dat het allemaal uitingen van hetzelfde probleem zijn: als jij onzeker en/of bang bent, kun je dingen gaan vermijden en/of gaan hyperventileren, waardoor je juist weer banger wordt enzovoorts. Hyperventileren is lastig en kan je bang maken, maar je gaat er niet aan dood. Dus daar zou je je niet door moeten laten tegenhouden. De vraag is dan: waarom ben je bang? Wat win je erbij om dingen te vermijden? Probeer stapje voor stapje weer dingen te gaan te doen die je nu eng vindt, om zo te ontdekken dat ze minder eng zijn dan je nu denkt. Lukt het niet in je eentje, dan kun je via je huisarts hulp krijgen hierbij.

Hyperventileren op zich (dus af en toe - of één keer - te snel ademhalen) niet. Maar dat je nu vaker bang bent en dingen mijdt, kan wel een gevolg zijn van de eerdere hyperventilatie- of paniekaanval. Sommige mensen die last hebben van hyperventilatie of bijvoorbeeld een paniekaanval hebben gehad, zijn dan langere tijd (een maand of langer) heel bang om een nieuwe aanval te krijgen. Nu is een aanval van hyperventilatie niet altijd direct een paniekaanval, maar bij een paniekaanval heb je vaak ook hyperventilatie, en als je erg bang bent om een nieuwe aanval te krijgen, neem ik aan dat er ook wat paniek kwam kijken bij je hyperventilatieaanval. "Angst voor de angst" kan dan en grote rol gaan spelen in je leven, omdat je constant bang bent om een nieuwe aanval te krijgen. Sommige mensen ontwikkelen dan een sociale angst, of een angst voor situaties waarin veel mensen zijn, of situaties waarin ze voor hun gevoel niet zomaar weg kunnen (en dat kan van alles zijn, van een lift tot een concert of een verjaardagvisite) omdat ze bang zijn om juist in die situatie een nieuwe aanval te krijgen, en zich daarvoor schamen, of gewoon omdat ze bang zijn voor de aanval zelf, dus het benauwde gevoel, de lichamelijke klachten, en soms zelfs - bij een paniekaanval - de angst om dood te gaan. Die angst en vermijding kan zeker je leven veranderen. Het goede nieuws is dat er absoluut iets aan te doen is. Vaak gaat het vanzelf weer over, of wordt het in elk geval minder. We spreken dan ook pas van een stoornis, wanneer een verandering in het gedrag (bijvoorbeeld angst en vermijding) lang aanhoudt dan een maand. Als jij deze klachten al langer hebt dan een maand, dan raad ik je aan om dit met je huisarts te bespreken. Die kan je doorverwijzen naar bijvoorbeeld een psycholoog, om je te helpen minder angstig te zijn en weer vrijer te worden in het ondernemen van allerlei activiteiten. Er zijn verschillende behandelingen die goed kunnen werken bij dit soort klachten, dus je hoeft niet te denken dat voortaan je leven in het kader zal staan van deze angst: er is iets aan te doen.

Achter iedere hyperventilatie zit iets psychisch waar je je nu niet van bewust bent ,ga er eens rustig bij zitten en overdenk eens wat er aan vooraf gegaan is:vb te druk leven,stress,een bepaald onbewust probleem enz.Als je er zelf niet uitkomt laat je dan helpen bv door huisdokter of psycholoog.Je kan er van af,zo heb ik al jaren geen aanval meer gehad,laat dit je weten omdat ik het zelf mee gemaakt heb.

Het lijkt erop dat je chronische hyperventilatie hebt. Dit kun je laten testen op het ziekenhuis. Ik heb zelf veel baat gehad bij de oefeningen van hyperven. Maar dit kan wel maanden duren.

Als ik je profiel leest,heb je steeds vragen die er op duiden dat je erg onzeker bent. Dat je over hyperventileren in de war zit is daar ook een verschijnsel van. Als ik naar je leeftijd kijk, is dit niet goed, je met je zelf in de knoop,alle dingen die jij op gv steld moet je eens voorleggen aan iemand die jij erg vertrouwd. Het is niet goed voor een jong meisje om zo angstig te leven. Vraag gewoon is hulp,je weet vast wel iemend, doen hoor.

Ik heb er vroeger, lang geleden last van gehad. Toen ik eenmaal doorhad wat de symptomen waren (bij huisarts geweest),hoe ik die kon herkennen en hoe ik daar mee om moest gaan (vicieuze cirkel doorbreken), heb ik er geen last meer van gehad. Het heeft mijn leven niet veranderd, wel ben ik me meer bewust geworden van de signalen die mijn lichaam afgeeft en kan ik daar op een positieve manier op reageren.